Paweł Szymański (generał)

Z Wikipedii

Paweł Szymański właściwe Szymczuk (ur. 3 kwietnia 1867 w Kamionce, pow. Sokołów Podlaski - zm. 1944 ? 1945 w Radomsku) - pułkownik piechoty Armii Imperium Rosyjskiego i generał dywizji Wojska Polskiego.

Od 1886 ochotniczo służył w w wojsku rosyjskim. Ukończył Oficerską Szkołę Piechoty. Od 1988 oficer zawodowy piechoty. Przeszedł kolejne szczeble dowodzenia do dowódcy pułku podczas I wojny światowej. Walczył na froncie austriackim i rumuńskim, ostatnio jako dowódca dywizji piechoty. W tym roku włączył się do działań organizacyjnych Wojska Polskiego na Ukrainie.

W Wojsku Polskim od stycznia 1919. Styczeń - czerwiec 1919 szef zaopatrzenia i dowódca dywizjonu samochodów pancernych w 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego. Przeszedł jej bojowy i tułaczy szlak z Kubania i Odessy do Polski.

Od 16 lipca 1919 do 16 sierpnia 1920 dowodził X Brygadą Piechoty w 5 Dywizji Piechoty, a następnie dowodził tą dywizją do 30 sierpnia 1921.

W międzyczasie, od 8 października do 15 grudnia 1920 dowodził Grupą Operacyjną (Grupą Południową). ^[1]

1 września 1921 objął dowództwo 13 Dywizji Piechoty i sprawował je do marca 1922. 31 grudnia tego roku przeniesiony został w stan spoczynku. Osiadł w Łucku.

Prezydent RP Stanisław Wojciechowski dekretem z 26 października 1923 zatwierdził go w stopniu generała dywizji po uprzednim sklasyfikowaniu przez Komisję Weryfikacyjną do przeniesienia w stan spoczynku i przyznaniu mu tego stopnia w myśl Ustawy Sejmowej z dnia 2.VIII.1919 r. o ustaleniu starszeństwa i nadaniu stopni oficerskich. ^[2]

Po wkroczeniu Armii Czerwonej przeniósł się do Warszawy. Po powstaniu warszawskim wysiedlony do Radomska, gdzie zmarł.

Odznaczenia: Virtuti Militari, Krzyż Walecznych.

[edytuj] Zobacz:

• Generałowie polscy
• Generałowie polscy w niewoli
• Generałowie w ujęciu historycznym - statystyka
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej awansowani w 2007 r.

[edytuj] Bibliografia

• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generalicja polski niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991.
• H. P Kosk, Generalicja polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza "AJaks", Pruszków 2001.

Przypisy