Peregryn z Opola

Z Wikipedii

Peregryn z Opola (ur. ok. 1260 w Opolu) - śląski dominikanin,kaznodzieja z przełomu XIII/XIV w., spowiednik księcia Władysława.

Przypuszczalnie był z pochodzenia Polakiem. Kształcił się najpierw w studium konwentualnym w Raciborzu, a następnie z całą pewnością na którymś z zachodnich uniwersytetów. W 1303 r. był przeorem konwentu św. Jakuba w Raciborzu, gdzie związał się z dworem Przemysława raciborskiego, a w 1305 r. klasztoru św. Wojciecha we Wrocławiu. Dwukrotny prowincjał dominikanów (1305–1312 i 1322–1327). W 1310 r. przewodniczył kapitule prowincjalnej dominikanów w Elblągu, która na prośbę ówczesnego papieża wyraziła swoją opinię o zakonie krzyżackim. W 1312 r. Peregryn uczestniczył w kapitule generalnej Dominikanów w Carcassonne. W 1318 mianowany przez Jana XXII pierwszym inkwizytorem we Wrocławiu.

Najbardziej znany jest jako kaznodzieja. Jego kazania De tempore i De sanctis, napisane w języku łacińskim, przypuszczalnie w Raciborzu, między rokiem 1295-1304, cieszyły sie znaczą popularnością w wielu krajach Europy, ostatnie wydanie ukazało się jeszcze w Kolonii w 1505 roku.

[edytuj] Bibliografia

Peregrini de Opole, Sermones de tempore et de sanctis, ed. R. Tatarzyński, Warszawa 1997.
Gieraths G., Peregrinus, OP, Predigtschriftsteller [in:] Lexikon für Theologie und Kirche, Bd.8, Freiburg 1986, k.270.
Wolny J., Exempla z kazań niedzielnych Peregryna z Opola [w:] Kultura elitarna a kultura masowa w Polsce późnego średniowiecza, pod red. B. Geremka, Wrocław 1978, s.243-282.
Wolny J., Łaciński zbiór kazań Peregryna z Opola i ich związek z tzw. "Kazaniami Gnieźnieńskimi" [w:] Średniowiecze. Szkice o kulturze, t.1, pod red. J. Lewańskiego, Warszawa 1961, s.171-238.
Wolny J., Peregryn z Opola, [w:] Polski Słownik Biograficzny, t.25, Wrocław 1980, s.598-602.
Paweł Newrela, Opowieści o dawnym Raciborzu, wyd. Towarzystwo Miłośników Ziemi Raciborskiej, Racibórz 1996, ISBN 83-903389-004-1