Piotr Łubieński
Z Wikipedii
Piotr Łubieński herbu Pomian (ur. 26 stycznia 1786 w Szczytnikach, zm. 17 października 1867 w Warszawie), polski generał.
Syn Feliksa i Tekli Teresy, brat: Tomasza, Henryka, Tadeusza, Jana i Józefa. Osiadł w majątku Barbary Szymanowskiej Gole i przyległych folwarków (Dorocin, Karolina, Baśin), założyciel cukrowni w Golach. W latach (1807 - 1812) i w czasie powstania listopadowego (1830 - 1831) był dowódcą Straży Bezpieczeństwa w Warszawie, od 1825 prezesem dyrekcji szczegółowej Towarzystwa Kredytów Ziemskich województwa mazowieckiego. W czasie powstania listopadowego był kasztelanem - senatorem i generałem brygady. Od 1861 do 1867 członek Rady Stanu Królestwa Polskiego, a od 1865 prezesem Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności. Za zasługi dla ojczyzny został odznaczony Orderem Legii Honorowej, krzyżem Virtuti Militari oraz Orderem Świętego Stanisława. Miał syna Pawła.
