Piotr Gabrych

Z Wikipedii

Piotr Gabrych
Pseudonim	Gary
Data i miejsce urodzenia	5 lipca 1972 Grudziądz, Polska
Wzrost	197 cm
Waga	95 kg
Pozycja	przyjmujący
Zasięg w ataku	345 cm
Zasięg w bloku	317 cm
Kariera
Reprezentacja	Polska
Obecny klub	Resovia Rzeszów
Numer w klubie	10
Kluby
Lata	Klub
1996-1997 1997-2001 2001-2002 2002-2004 2004-2005 2005-2006 2006-2007	Stal Grudziądz Avia Świdnik Górnik Radlin Czarni Radom Energia Sosnowiec Jastrzebie Borynia Iskra Odincowo S.C. Ulbra CVM Tomis Constanta

Piotr Gabrych (ur. 5 lipca 1972 roku w Grudziądzu) – polski siatkarz grający na pozycji przyjmującego, reprezentant Polski na Igrzyskach Olimpijskich w Atenach w 2004. Mistrz Polski z Ivett Jastrzębie Borynia (2004), zdobywca Pucharu Polski z Czarnymi Radom (1998). Mistrz Rumunii (2007).

Często był określany jako jeden z najbardziej kontrowersyjnych polskich sportowców. W kadrze narodowej zadebiutował, mając 32 lata. W sezonie 2003/2004 został wybrany najlepszym siatkarzem Polskiej Ligi Siatkówki. W polskiej ekstraklasie bronił barw Czarnych Radom, Energii Sosnowiec, Jastrzębia Borynia. Grał również w Rosji broniąc barw Iskry Odincowo, w Brazylii - S.C. Ulbra oraz w Rumunii - CVM Tomis Constanta. Obecnie zawodnik Resovii Rzeszów.

Spis treści

1 Kariera w piłce siatkowej
- 1.1 Kariera klubowa
- 1.2 Kariera reprezentacyjna
2 Osiągnięcia
3 Wyróżnienia i nagrody
4 Bibliografia

[edytuj] Kariera w piłce siatkowej

[edytuj] Kariera klubowa

Przygodę z piłką siatkową rozpoczął w swoim rodzinnym mieście, Grudziądzu. Początkowo uczęszczał na zajęcia sportowe w Szkole Podstawowej nr 7. Następnie regularnie trenował w Stali Grudziądz. Nigdy nie był centralnie szkolony ani nie trafił do żadnej reprezentacji młodzieżowej. Jednym z jego pierwszych szkoleniowców był Tadeusz Gnas.

Barwy II-ligowej Stali reprezentował przez kilka lat. Następnie przeszedł do Avii Świdnik, a przed sezonem 1996/1997 do radlińskiego Górnika. W Radlinie trenował pod okiem Zbigniewa Błaszczaka. Gabrych był wtedy zaniedbany fizycznie, miał kłopoty z nadwagą. Nie nadążał za kolegami na treningach.

Występy Piotra Gabrycha w barwach Górnika zainteresowały działaczy Czarnych Radom, wówczas klubu ekstraklasy. Został zawodnikiem radomskiego zespołu, z którym sięgnął po swoje pierwsze trofea. W Radomiu rozpoczął grę na pozycji przyjmującego. W 1999 roku z radomianami zdobył puchar krajowy. W kolejnym sezonie z tą drużyną reprezentował Polskę w europejskim Pucharze Zdobywców Pucharów. Radomianie swój udział w turnieju zakończyli na fazie grupowej. Jednak w radomskim klubie od początku popadał w konflikty z kolejnymi szkoleniowcami: Edwardem Skorkiem, potem Wojciechem Drzyzgą. Kulminacja sporu nastąpiła podczas spotkania ligowego przeciwko AZS-owi Olsztyn, gdy Piotr Gabrych zszedł z parkietu bez zgody szkoleniowca, obrzucając wulgarnymi słowami kolegów z drużyny. Radomianie ulegli olsztynianom 1:3. "Gary" w połowie sezonu 2000/2001 został zawieszony. Główną przyczyną tej decyzji były przede wszystkim brak dyscypliny i lekceważące zachowania względem trenera. Ówczesny szkoleniowiec Czarnych, Wojciech Drzyzga, uznał, że z Gabrychem nie da się współpracować i że był on główną przyczyną negatywnego zachowania grupy.

Na kolejny sezon, 2002/2003, Gabrych musiał znaleźć sobie nowy klub. Trafił do Sosnowca, gdzie reprezentował barwy miejscowej Energii. Po roku przeszedł do Jastrzębia Borynia. W klubie znalazł pierwszego od kilku lat trenera, z którym potrafił dojść do porozumienia. Był nim Igor Prielożny. W 2003 roku szkoleniowiec zespołu zadeklarował, że nie interesuje go przeszłość zawodnika. W sezonie 2003/2004 jego zagrywki i skuteczność ataku sprawiły, że otrzymał tytuł najlepszego gracza Polskiej Ligi Siatkówki.

Przed sezonem 2004/2005, podobnie jak Robert Prygiel i Łukasz Kadziewicz, wyjechał do Rosji, by reprezentować barwy drużyny uczestniczącej w Superlidze – w Iskrze Odincowo. Ciężko mu było zaaklimatyzować się w nowym zespole, często pełnił rolę rezerwowego. Po zakończeniu rozgrywek ligowych opuścił Rosję.

Po powrocie z Rosji był bliski gry w Niemczech, w VfB Friedrichshafen. Z niemieckimi działaczami prowadził rozmowy drugi sezon z rzędu. Jednak nie doszło do podpisania kontraktu. Szkoleniowiec zespołu VfB zaproponował mu klub z Brazylii - U.C. Ulbra. W tym zespole również nie mógł się odnaleźć. Z zawodnikami z drużyny porozumiewał się jedynie po hiszpańsku. Serie porażek zespołu w lidze doprowadziły do konfliktów kadry z zarządem klubu. Po zakończeniu sezonu Gabrych opuścił Brazylię.

Przed sezonem 2006/2007 znalazł miejsce w Rumunii, w drużynie CVM Tomis Constanta, która w poprzednich dwóch edycjach ligowych kończyła rozgrywki o mistrzostwo krajowe na drugim miejscu. W barwach tego zespołu wywalczył pierwszy w historii klubu tytuł mistrza kraju. W decydującym meczu finałów rumuńskiej ligi Tomis pokonał Dinamo Lemitrans Bukurešť 3:1. Po roku Gabrych odszedł z drużyny. Dostał propozycję gry m.in. w Serie A2 we Włoszech. Chciał wrócić do swojego byłego klubu z Jastrzębia, ale nie potrafił dojść do porozumienia z tamtejszymi działaczami. Ostatecznie kontrakt podpisał z Resovią Rzeszów.

[edytuj] Kariera reprezentacyjna

W wieku 32 lat, jako zawodnik Jastrzębia Borynia, otrzymał zaproszenie do reprezentacji kraju. Powołanie przyjęto z mieszanymi uczuciami. W maju 2004 roku zakwalifikował się do kadry na meczu kwalifikacyjne do Igrzysk Olimpijskich w Porto. W barwach "biało-czerwonych" zadebiutował w spotkaniu przeciwko Portugalii, który miał zadecydować o kwalifikacji do Olimpiady. W drugim secie wszedł na parkiet, zmieniając Piotra Gruszkę. Na boisku spędził mało czasu, zdobywając trzy punkty. Potem zaliczył udane mecze w w Bydgoszczy z Bułgarią podczas rozgrywek Ligi Światowej.

Później otrzymał powołanie do kadry olimpijskiej. Jego udział w turnieju nie wypadł udanie, w reprezentacji pełnił zazwyczaj funkcję rezerwowego gracza. Media donosiły, że Gabrych poza parkietem był skonfliktowany z zawodnikami z polskiej drużyny. Po olimpiadzie nie zagrał ani razu w kadrze narodowej.