Pobrzeża Południowobałtyckie

Z Wikipedii

Pobrzeża Południowobałtyckie
Megaregion	Pozaalpejska Europa Środkowa
Prowincja	Niż Środkowoeuropejski
Podprowincja	Pobrzeża Południowobałtyckie
Zajmowane jednostki administracyjne	Niemcy Polska Rosja

Region Pobrzeży Południowobałtyckich (313) to szeroki na kilka do kilkunastu kilometrów pas wzdłuż południowych wybrzeży Bałtyku. Rozciąga się od Zatoki Kilońskiej aż po Zalew Wiślany. Nadmorskie krajobrazy tego pasa dzielą się na: wydmowy, deltowy, jeziorno-bagienny, i wysoczyznowy (nadmorskie urwiska). Poza krajobrazami nadmorskimi region obejmuje również, pocięte siecią pradolin, równiny morenowe, położone poniżej 100 m n.p.m., z nielicznymi wzgórzami.

Bliskość morza znacząco wpływa na klimat tego regionu – cechują go łagodne zimy i niezbyt upalne lata. Średnie sumy opadów rocznych przekraczają 600 mm. W zbiorowiskach roślinnych występują na tym terenie gatunki atlantyckie.

Pobrzeże Południowobałtyckie jest terenem bardzo atrakcyjnym zarówno przyrodniczo, jak i turystycznie. W granicach tego regionu utworzono dwa nadmorskie parki narodowe, pięć parków krajobrazowych i kilkadziesiąt rezerwatów przyrody.

Pobrzeża Południowobałtyckie zajmują w granicach Polski 19 tys. km² i dzielą się na cztery makroregiony: Pobrzeże Szczecińskie, Pobrzeże Słowińskie Pobrzeże Kaszubskie i Żuławy Wiślane.

Pobrzeże Szczecińskie zajmuje tereny wokół Zalewu Szczecińskiego, ujścia Odry i brzegów Zatoki Pomorskiej. W granicach Polski zajmuje około 8 tys. km² i jest dosyć zróżnicowane. W jego granicach wyróżnia się jedenaście mezoregionów: wyspy Uznam i Wolin, Wybrzeże Trzebiatowskie, Równinę Wkrzańską nazywaną również Równiną Policką, Dolinę Dolnej Odry, Równinę Goleniowską, Wzgórza Szczecińskie, Wzgórza Bukowe, Równinę Wełtyńską, Równinę Pyrzycko-Stargardzką, Równinę Nowogardzką i Równinę Gryficką.

Pobrzeże Koszalińskie z zachodu graniczy z Wybrzeżem Trzebiatowskim i Równiną Gryficką, zaś od wschodu z Kępą Swarzewską i Kępą Pucką. Zajmuje powierzchnię ok. 6,5 tys. km² i dzieli się na sześć mezoregionów: Wybrzeże Słowińskie, Równinę Białogardzką, Równinę Sławieńską, Wysoczyznę Damnicką, Wysoczyznę Żarnowiecką oraz pradolinę Łeby i Redy.

Pobrzeże Gdańskie otacza półkoliście Zatokę Gdańską na południe od linii łączącej przylądek Rozewie na zachodzie z półwyspem Sambii na wschodzie. Charakterystyczną cechą tego regionu jest występowanie wyodrębnionych płatów wysoczyznowych o wysokości kilkudziesięciu metrów, rozdzielonych formami dolinowymi (tzw. "kępy"), ponadto mierzei i rozległej delty Wisły. Ze względu na położenie klimat regionu ma cechy nieco bardziej kontynentalne, zimą jest tam chłodniej niż w przypadku pozostałych makroregionów Pobrzeża Południowobałtyckiego. Pobrzeże Gdańskie obejmuje ok. 4,5 tys. km² i dzieli się na siedem mezoregionów: Pobrzeże Kaszubskie, Mierzeję Helską, Mierzeję Wiślaną, Żuławy Wiślane, Wysoczyznę Elbląską, Równinę Warmińską i Wybrzeże Staropruskie.