Puchar CEV mężczyzn

Z Wikipedii

Puchar CEV mężczyzn (ang. CEV Cup Men) – międzynarodowe, klubowe rozgrywki siatkarskie, utworzone z inicjatywy Europejskiej Konfederacji Piłki Siatkowej (CEV) w 1980 i regularnie prowadzone przez tę organizację od sezonu 1980/1981, przeznaczone dla męskich drużyn klubowych zajmujących czołowe miejsca w europejskich ligach krajowych, które nie zostały zakwalifikowane do Ligi Mistrzów (przed sezonem 1995/1996 - Pucharu Europy Mistrzów Krajowych) oraz Pucharu Top Teams (przed sezonem 2001/2002 - Pucharu Europy Zdobywców Pucharów).

[edytuj] Historia

W 1979 władze Europejskiej Konfederacji Piłki Siatkowej podjęły decyzję o utworzeniu trzecich pod względem ważności rozgrywek, prowadzonych w ramach europejskich pucharów (po Pucharze Europy Mistrzów Krajowych i Pucharze Europy Zdobywców Pucharów), którym - od nazwy tejże organizacji - nadano szyld Pucharu CEV, czyli Pucharu Europejskiej Konfederacji Piłki Siatkowej (po polsku zwanym w skrócie również Pucharem Konfederacji). Zmagania te są więc od samego początku odpowiednikiem piłkarskiego Pucharu UEFA. Pomysłodawcom przyświecał cel, by możliwie jak największa liczba zespołów europejskich miała możliwość przystąpienia do międzynarodowych rozgrywek klubowych, więc pierwotnie brały w nich udział drużyny, plasujące się na podium ligowych zmagań o mistrzostwo danego państwa. Z uwagi na fakt, że w ówczesnym Pucharze Europy Mistrzów Krajowych każda federacja mogła wystawić wyłącznie 1 przedstawiciela (mistrza kraju), dwaj pozostali medaliści nie mieli możliwości rywalizowania na forum międzynarodowym (chyba, że któryś z nich wywalczył Puchar kraju i przystępował do zmagań o Puchar Europy Zdobywców Pucharów).

Pierwszą edycję rozgrywek - zarówno wśród kobiet, jak i mężczyzn - przeprowadzono w sezonie 1980/1981 i od tego czasu regularnie (co sezon) toczone są one do czasów obecnych. W latach 90. do rywalizacji dopuszczono więcej, niż jednego przedstawiciela danego państwa, ale przywilej ten pierwotnie dotyczył wyłącznie najsilniejszych lig krajowych. Do rozgrywek danego sezonu przystępowały 52 drużyny, które w I fazie dzielono poprzez losowanie na 12 czterozespołowych grup. W tym samym terminie każda z grup rozgrywała niezależny od siebie trzydniowy turniej (od piątku do niedzieli), a jego gospodarzem zostawał jeden z uczestniczących klubów. Podczas każdego z 12 turniejów rundy grupowej poszczególne ekipy grały systemem "każdy z każdym" po jednym spotkaniu. 12 zwycięzców turniejów kwalifikowało się do 1/8 finału, a w tej fazie dołączały do nich 4 rozstawione drużyny - teoretycznie najsilniejsze (decyzję o rozstawieniu podejmowała przed rozpoczęciem rozgrywek CEV). Od tego momentu - przez dwie kolejne rundy (1/8 finału i ćwierćfinały) - rywalizacja toczyła się systemem pucharowym, tj. w formie dwumeczu (spotkanie "u siebie" i "na wyjeździe"), po którym lepszy kwalifikował się do następnej tury. O awansie dalej decydował bilans dwumeczu, tj. liczba zwycięstw, a w przypadku remisu (1 zwycięstwo i 1 porażka) - stosunek setów ewentualnie "małych punktów" (przy czym sety i małe punkty ugrane na wyjeździe liczyły się podwójnie). Czwórka triumfatorów dwumeczów ćwierćfinałowych uzyskiwała promocję do turnieju Final Four, odbywającego się w hali jednego z uczestników. Przed jej rozpoczęciem metodą losowania wyłaniane były obydwie pary półfinałowe, które rozgrywały ze sobą po jednym spotkaniu, zaś ich zwycięzcy awansowali do pojedynku finałowego. Jego triumfator zostawał zwycięzcą danej edycji Pucharu CEV.

Pod koniec 2006 CEV postanowiła zreformować - począwszy od sezonu 2007/2008 - wszystkie siatkarskie rozgrywki pucharowe, zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Podjęto wówczas decyzję o likwidacji Pucharu Top Teams, zaś jego miejsce w hierarchii europucharów zajął "odnowiony" Puchar CEV, stając się tym samym drugimi pod względem prestiżu klubowymi rozgrywkami "starego kontynentu" (po Lidze Mistrzów). W miejsce "starego" Pucharu CEV powołano natomiast Puchar Challenge. Idea zmian miała wprost nawiązywać do reformy europejskich pucharów w męskiej piłce nożnej z przełomu tysiącleci - tak więc nowy Puchar CEV po raz kolejny stał się odpowiednikiem odnowionego Pucharu UEFA. W celu usystematyzowania zasad kwalifikacji do zreformowanych europejskich pucharów 16 maja 2007 CEV ogłosiła swój autorski ranking, na podstawie którego poszczególnym federacjom przyznano konkretną liczbę miejsc do obsadzenia w poszczególnych rozgrywkach. Zasadniczej zmianie uległ również system rozgrywek (z grupowo-pucharowego na typowo pucharowy).

Miejsce federacji w Rankingu CEV przed danym sezonem	Liczba zespołów do wystawienia w Pucharze CEV
1	1
od 2 do 7	2
od 8 do 14	1
od 15 do 20	2
od 21 do 55	0

[edytuj] System rozgrywek

W danej edycji Pucharu CEV udział biorą 32 europejskie męskie kluby siatkarskie zestawione poprzez losowanie w 16 par tworzących 1/16 finału. Rywalizacja w każdej z nich toczy się systemem pucharowym, tj. w formie dwumeczu (spotkanie "u siebie" i "na wyjeździe"), po którym lepszy kwalifikuje się do kolejnej rundy. O awansie decyduje liczba zwycięstw jednego z zespołów (2 wygrane = przejście do kolejnej fazy zmagań). Natomiast w przypadku remisu (1 zwycięstwo i 1 porażka), w drugim ze spotkań zostaje rozegrany tzw. złoty set (do 15 punktów), a jego triumfator przechodzi na następnej rundy. 16 przegranych 1/16 finału Pucharu CEV nie odpada jednak z rywalizacji o europuchary, zostaje bowiem przeniesiona do 3 rundy Pucharu Challenge. Dwie kolejne tury Pucharu CEV (1/8 finału i ćwierćfinały) toczone są na identycznych zasadach z zastrzeżeniem, że przegrani definitywnie kończą zmagania w europucharach danego sezonu. Czterej zwycięzy ćwierćfinałów kwalifikują się do Rundy Challenge, a dołączają do nich 4 najlepsze drużyny z 3 miejsc fazy grupowej Ligi Mistrzów tego samego sezonu. Czwórka triumfatorów dwumeczów tej fazy (z ewentualnym złotym setem) uzyskuje promocję do turnieju Finał Four, odbywającego się w hali jednego z uczestników. Przed jej rozpoczęciem metodą losowania wyłaniane są obydwie pary połfinałowe, które rozgrywają ze sobą po jednym spotkaniu, których zwycięzcy awansują do pojedynku finałowego. Jego triumfator zostaje zwycięzcą danej edycji Pucharu CEV.

Faza rozgrywek	Liczba zespołów	Uwagi
1/16 finału	32	16 przegranych zostaje przeniesionych do 3 rundy Pucharu Challenge
1/8 finału	16	16 zwycięzców 1/16 finału
1/4 finału (ćwierćfinały)	8	8 zwycięzców 1/8 finału
Runda Challenge	8	4 zwycięzcy 1/4 finału + 4 najlepsze drużyny z 3 miejsc fazy grupowej Ligi Mistrzów
Turniej Final Four	4	4 zwycięzców Rundy Challenge 2 pary 1/2 finału (po 1 meczu) finał (1 mecz)

[edytuj] Triumfatorzy

Sezon	Zwycięzca	Finalista
1980/1981	AS Cannes	Loreto
1981/1982	Starlift Voorburg	Toseroni Roma
1982/1983	Panini Modena	Orion Doetinchem
1983/1984	Panini Modena	Casio Mediolan
1984/1985	Panini Modena	Partizan Belgrad
1985/1986	Kutiba Falconara	Bosna Sarajewo
1986/1987	Ener-Mix Mediolan	Santal Parma
1987/1988	Awtomobolist Leingrad	Ciesse Padwa
1988/1989	Awtomobolist Leingrad	Petrarca Padwa
1989/1990	Moerser SC	Partizan Belgrad
1990/1991	Sisley Treviso	Radiotechnik Ryga
1991/1992	Maxicomo Parma	Charro Padwa
1992/1993	Sisley Treviso	Charro Padwa
1993/1994	Petrarca Padwa	Samotłor Niżnewratowsk
1994/1995	Pallavolo Parma	Orestiada
1995/1996	Alpitour Traca Cuneo	Edilcuoghi Ravenna
1996/1997	Porto Ravenna	Netash Stambuł
1997/1998	Sisley Treviso	Knack Randstad Roeselare
1998/1999	Palermo Volley	Knack Randstad Roeselare
1999/2000	Roma Volley	Casa Unibon Modena
2000/2001	Lube Banca Marche Macerata	Casa Unibon Modena
2001/2002	Noicom Cuneo	Lokmotiw Biełgorod
2002/2003	Sisley Treviso	Lube Banca Marche Macerata
2003/2004	Kerakoll Modena	Coprasystel Piacenza
2004/2005	Lube Banca Marche Macerata	Son Amar Palma Mallorca
2005/2006	Lube Banca Marche Macerata	Iskra Odincowo
2006/2007	Fakieł Nowy Urengoj	Copra Berni Piacenza
2007/2008	M. Roma Volley	Noliko Maaseik