Ricardo Sanz de Samper
Z Wikipedii
Ricardo Sanz de Samper y Campuzano (ur. w Santa Fe de Bogota), kolumbijski duchowny katolicki, majordomus papieski.
Nie jest znana data jego urodzin. W młodości służył wojskowo, dochodząc do rangi porucznika artylerii. Pełnił funkcję sekretarza kolumbijskiej delegacji dyplomatycznej w Paryżu. W czerwcu 1895 przyjął habit klerycki w Paryżu; kazanie w czasie tej uroczystości wygłaszał zaprzyjaźniony z nim dyplomata watykański, sekretarz nuncjatury paryskiej Szwajcar Alfredo Peri-Morosini. Sanz de Samper ukończył następnie studia w watykańskiej szkole dyplomatycznej (Kościelnej Akademii Szlacheckiej, Pontificio Accademia dei Nobili Ecclesiastici); po przyjęciu święceń kapłańskich pracował w otoczeniu papieża Leona XIII, który nadał mu tytuł tajnego szambelana (1899). Ten sam tytuł otrzymał od następcy Leona, Piusa X (1903).
Przez sześć lat pełnił czasowo obowiązki mistrza Komnaty Papieskiej. W 1910 otrzymał godność kanonika przy Bazylice Watykańskiej. W maju t.r. uczestniczył w otwarciu po remoncie katedry kantonu szwajcarskiego Ticino w Lugano. W 1911 został powołany na sekretarza Kongregacji Ceremonii.
Papież Benedykt XV mianował go majordomusem papieskim w 1914. Pełnił funkcję gubernatora konklawe po śmierci Benedykta XV (1922); zachował stanowisko majordomusa papieskiego także przy kolejnym papieżu, Piusie XI. Istnieje teoria (Yves Chiron, Pie XI: 1857-1939, Perrin, Paryż 2004, str. 130), że w 1923 Pius XI zamierzał powołać ks. Sanza de Samper do Kolegium Kardynalskiego, ale nominacji tej sprzeciwił się król Hiszpanii Alfons XIII, niechętny potencjalnemu kardynałowi z Ameryki Południowej; dla uniknięcia nieporozumień politycznych papież zrezygnował z nominacji (kapelusze kardynalskie w grudniu 1923 odebrali natomiast dwaj wysocy urzędnicy Kurii Rzymskiej - Evaristo Lucidi i Aurelio Galli).
Około 1927 Sanz de Samper zrezygnował z funkcji majordomusa i zajął się opieką nad ciężko chorym przyjacielem, biskupem Peri-Morosini (zmarł on 27 lipca 1931). W 1949 był świadkiem w procesie beatyfikacyjnym Piusa X. Data śmierci nie jest znana; po raz ostatni figurował w roczniku watykańskim Annuario Pontificio z tytułem majordomus-emeritus Jego Świątobliwości w 1955, zapewne zmarł wkrótce potem.
