Roy Mason
Z Wikipedii
Roy Mason, baron Mason of Barnsley (ur. 18 kwietnia 1924 w Royston), brytyjski polityk, członek Partii Pracy, minister w rządach Harolda Wilsona i Jamesa Callaghana.
Wychowywał się w Barnsley w południowym Yorkshire. W wieku 14 lat rozpoczął pracę w kopalnii. Pracował tam do 1953 r., kiedy to dostał się do Izby Gmin po wygraniu wyborów uzupełniających w okręgu Barnsley. W latach 1960-1964 był mówcą Opozycji na tematy związane z polityką wewnętrzną, obronnością oraz polityką urzędów pocztowych. Po wygranej laburzystów w 1964 r. został ministrem stanu przy Zarządzie Handlu. W latach 1967-1968 był młodszym ministrem w departamencie obrony odpowiedzialnym za zaoptrzenie armii. W 1968 r. został poczmistrzem generalnym.
W 1968 r. został członkiem gabinetu jako minister mocy. W 1969 r. został przewodniczącym Zarządu Handlu. Na tym stanowisku pozostał do wyborczej porażki Partii Pracy w 1970 r. Po powrocie laburzystów do władzy w 1974 r. został ministrem obrony. Na tym stanowisku odpowiadał za wprowadzenie oddziałów SAS do północnoirlandzkiego hrabstwa South Armagh. W 1976 r. został ministrem ds. Irlandii Północnej.
Stojąc na czele Northern Ireland Office musiał zmierzyć się z narastającą falą ataków terrotystycznych ze strony IRA. Mimo umieszczenia w prowincji dodatkowych oddziałów wojska w ciągu całego 1976 r. w Irlandii Północnej zginęło 296 ludzi. W kolejnych latach liczba ofiar śmiertelnych konfliktu zmalała dp 112 w 1977 r., 81 w 1978 r. i 113 w 1979 r. Mason zrezygnował z militarnego i politycznego rozwiązania konfliktu. Wprowadził zasadę sprawiedliwość dla wszystkich: równość wobec prawa oraz traktowanie republikańskiego terroryzmu tylko i wyłącznie jako zagrożenie dla bezpieczeństwa.
Po wyborczej porażce laburzystów w 1979 r. stał się obiektem nacisku ze strony lewego skrzydła Partii Pracy w swoim okręgu wyborczym. Po rozłamie partii w 1981 r. nie przeszedł do Partii Socjaldemokratycznej, założonej przez przedstawicieli prawego skrzydła partii. Po likwidacji jego okręgu wyborczego w 1983 r. Mason wystartował w wyborach w okręgu Barnsley Central. W Izbie Gmin zasiadał jeszcze przez jedną kadencję. W 1987 r. otrzymał dożywotni tytuł parowski barona Mason of Barnsley i zasiadł w Izbie Lordów.
[edytuj] Linki zewnętrzne
Poprzednik Ray Gunter |
Minister mocy Wielkiej Brytanii 1968-1969 |
Następca likwidacja urzędu |
Poprzednik Anthony Crosland |
Przewodniczący Zarządu Handlu 1969-1970 |
Następca Michael Noble |
Poprzednik Ian Gilmour |
Minister obrony Wielkiej Brytanii 1974-1976 |
Następca Frederick Mulley |
Poprzednik Merlyn Rees |
Minister ds. Irlandii Północnej 1976-1979 |
Następca Humphrey Atkins |
Poprzednik Edward Short |
Poczmistrz generalny Wielkiej Brytanii 1968 |
Następca John Stonehouse |
Poprzednik Norman St John-Stevas, baron St John of Fawsley |
Kolejność precedencji w Zjednoczonym Królestwie Mężczyźni |
Następca Patrick Jenkin, baron Jenkin of Roding |
W dniu powstania
Arthur Bottomley • Herbert Bowden • George Brown • James Callaghan • Barbara Castle • Frank Cousins • Anthony Crosland • Richard Crossman • Lord Gardiner • Anthony Greenwood • Ray Gunter • Denis Healey • Margaret Herbison • Cledwyn Hughes • Douglas Jay • Roy Jenkins • Frederick Lee • Lord Longford • Richard Marsh • Fred Peart • William Ross • Michael Stewart • Harold Wilson
Późniejsi członkowie gabinetu
Tony Benn • John Diamond • Patrick Gordon Walker • Judith Hart • Harold Lever • Roy Mason • Lord Shackleton • Peter Shore • Edward Short • George Thomas • George Thomson
W dniu powstania
Tony Benn • James Callaghan • Barbara Castle • Anthony Crosland • Lord Elwyn-Jones • Michael Foot • Denis Healey • Roy Jenkins • Harold Lever • Roy Mason • Bob Mellish • John Morris • Fred Peart • Reginald Prentice • Merlyn Rees • William Ross • Lord Shepherd • Peter Shore • Edward Short • Eric Varley • Shirley Williams • Harold Wilson
Późniejsi członkowie gabinetu
Frederick Mulley • John Silkin
W dniu powstania
Tony Benn • Albert Booth • James Callaghan • Anthony Crosland • Edmund Dell • Lord Elwyn-Jones • David Ennals • Michael Foot • Denis Healey • Roy Jenkins • Harold Lever • Roy Mason • Bruce Millan • John Morris • Frederick Mulley • Stanley Orme • Fred Peart • Reginald Prentice • Merlyn Rees • Bill Rodgers • Lord Shepherd • Peter Shore • John Silkin • Eric Varley • Shirley Williams
Późniejsi członkowie gabinetu
Joel Barnett • Roy Hattersley • David Owen • John Smith