RWD-6

Z Wikipedii

RWD-6 to polski samolot turystyczno-sportowy, skonstruowany przez zespół konstrukcyjny RWD specjalnie na zawody Challenge w 1932.

Spis treści

1 Historia
2 Opis konstrukcji
3 Dane techniczne
- 3.1 Plany i modele
4 Zobacz też
- 4.1 Linki zewnętrzne:

[edytuj] Historia

Prace nad projektem samolotu rozpoczęto w zespole konstrukcyjnym RWD warsztatów Sekcji Lotniczej KMSPW w 1931. Jego konstruktorzy Stanisław Rogalski, Stanisław Wigura i Jerzy Drzewiecki opracowali konstrukcję samolotu specjalnie pod kątem wymagań zawodów samolotów turystycznych Challenge. Odbiegała ona znacznie od dotychczasowych projektów RWD - miejsca załogi znajdowały się obok siebie (a nie w układzie tandem), a płat samolotu był składany i zaopatrzony w bogatą mechanizację.

Zbudowano 3 egzemplarze samolotu, częściowo z funduszy społecznych LOPP. Pierwszy samolot został oblatany 3 czerwca 1932 przez J. Drzewieckiego na lotnisku Okęcie. Samoloty otrzymały znaki SP-AHL, SP-AHM i SP-AHN. Podczas prób fabrycznych, nastąpił wypadek samolotu SP-AHM - w czasie lotu z dużą prędkością (pilotował Jerzy Drzewiecki) kilka metrów nad ziemią, doszło do urwania się obu skrzydeł. Kadłub zaś po wykonaniu obrotu wokół osi podłużnej opadł na koła podwozia. W wypadku ciężko ranny został J. Drzewiecki, ale uszedł z życiem. Po modyfikacji systemu przestawiania statecznika poziomego, pozostałe dwa samoloty wysłano jednak na zawody Challenge, pod warunkiem niewykonywania lotów z prędkością maksymalną, z wyjątkiem próby końcowej.

W malowaniu z Challenge 1932.

Zawody Challenge, trwające od 11 do 28 sierpnia 1932, zwyciężyła załoga w składzie: Franciszek Żwirko (pilot) i Stanisław Wigura (mechanik), na samolocie RWD-6 o znakach SP-AHN, nr startowy O6.

Zwycięstwo to było w tym czasie największym sukcesem Lotictwa Polskiego na arenie międzynarodowej i w III R.P. dzień 28 sierpnia został uznany za Święto Lotnictwa Polskiego.

Drugi samolot RWD-6 z załogą: Tadeusz Karpiński (pilot) i Stanisław Zientek (mechanik), zajął 9. miejsce (znaki SP-AHL, nr O4). Na trzecim samolocie miał pierwotnie lecieć Stanisław Płonczyński. Samoloty RWD-6 otrzymały przy tym najwyższą ocenę techniczną konstrukcji z samolotów biorących udział w zawodach.

Już w czasie trwania zawodów załoga Franciszek Żwirko - Stanisław Wigura zauważyła niepokojące objawy w prowadzeniu samolotu, podczas lotu z dużą prędkością trzeba było stale lotkami podtrzymywać maszynę, bo waliła się na skrzydło. Niestety, nie zostały z tego ważnego sygnału wyciągnięte wnioski, radość zwycięstwa przyćmiła wszystko.

Niecały miesiąc po zawodach, 11 września 1932, RWD-6 SP-AHN uległ wypadkowi w okolicy Cierlicka w Czechosłowacji, lecąc w czasie burzy na mityng lotniczy w Pradze. Jego załoga Franciszek Żwirko i Stanisław Wigura, poniosła śmierć, samolot rozbił się o górski las. Przyczyną okazała się mała odporność płatów na działanie sił skręcających a także zbyt słabe okucia skrzydeł. Przy locie z dużą prędkością siły aerodynamiczne powodowały skręcanie płatów i ich niszczenie. Po wypadku, jedyny ocalały samolot SP-AHL został poprawiony, otrzymując oznaczenie RWD-6bis. Zjawisko skręcania skrzydeł zostało wyeliminowane przez dodanie drugiego zastrzału podpierającego skrzydło - mocowanego do wzmocnionego żebra łączącego dźwigar główny z dźwigarkiem pomocniczego płata.

Przebudowany RWD-6bis został oblatany we wrześniu 1933 przez J. Drzewieckiego. Stanowił własność Ministerstwa Komunikacji. Był następnie używany w dwóch polskich zawodach samolotów turystycznych, zajmując 10. i 2. miejsce. W 1936 samolot RWD-6bis został skasowany. Bezpośrednim następcą RWD-6 jako samolotu sportowego był RWD-9 a częściowo też RWD-13, budowany następnie seryjnie.

[edytuj] Opis konstrukcji

Dwumiejscowy samolot sportowy, zastrzałowy górnopłat konstrukcji mieszanej (stal i drewno), kryty płótnem i sklejką. Skrzydła o obrysie prostokątnym, z zaokrąglonymi końcami, podparte pojedynczymi zastrzałami (lub zastrzałami w kształcie V - RWD-6bis). Skrzydła wyposażone w klapy i wysuwane na rolkach automatyczne sloty; składane wzdłuż kadłuba przez obrót na tylnym okuciu. Usterzenie klasyczne. Silnik gwiazdowy, 7 cylindrowy Armstrong-Siddley Genet Major o mocy nominalnej 140 KM i startowej 160 KM. Silnik w nosie kadłuba, osłonięty pierścieniem Townenda. Śmigło dwułopatowe metalowe, przestawialne na ziemi. Zbiorniki paliwa na (140 l). Podwozie samolotu klasyczne, stałe, o dużym skoku, umożliwiające krótkie przyziemienie na lotnisku, z płozą ogonową, koła osłonięte owiewkami. Był pierwszym polskim samolotem majacym bardzo dobre właściwości STOL

[edytuj] Dane techniczne

rozpiętość - 11,0 m
długość - 6,6 m
wysokość - 2,07 m
powierzchnia nośna 16,0 m²
masy:
- własna - 474 kg
- użyteczna - 276 kg
- całkowita - 750 kg
silnik - 7-cylindrowy gwiazdowy AS "Genet Major" o mocy 160 KM (118 kW)
osiągi:
- prędkości:
  - maksymalna - 216 km/h
  - przelotowa - 190 km/h
  - minimalna - 57,6 km/h (osiągnięta na Challenge)
- prędkość wznoszenia - 5,5 m/s
- pułap - 6000 m
- zasięg - 850 km
- przelotowe zużycie paliwa - 30 l/h