RWD-10

Z Wikipedii

RWD-10 to polski samolot akrobacyjny używany przez polskie lotnictwo sportowe w latach 1933-1939, skonstruowany przez zespół konstrukcyjny RWD.

[edytuj] Historia

RWD-10 został zaprojektowany jako jednomiejscowy samolot akrobacyjny.

Początkowym zamysłem kostruktorów było dostarczenie na potrzeby wojska samolotu do ćwiczeń w walce kołowej i akrobacji. Stąd pierwotnie samolot miał być wyposażony w foto-km. Jednak nieprzychylność Dowódcy Lotnictwa, gen. L. Rayskiego w stosunku do DWL-RWD spowodowała, że maszyna ta nie znalazła się w szkołach lotniczych. Dopiero po Challange 1934 samolotem tym zainteresowały się Aerokluby i stąd zostało złożone zamówienie. Przy swych małych rozmiarach RWD-10 miał silnik o stosunkowo sporej mocy, co w połączeniu z doskonałą sterownością zaowocowało doskonałymi właściwościami w akrobacji. Samolot był przyjemny w pilotażu, jednak małe siły od sterów spowodowały raz oderwanie się sklejkowego pokrycia płata podczas wyprowadzania z nurkowania (pilot uratował się na spadochronie). Był też wypadek złamania się płata podczas akrobacji, jednak nastąpiło to po wcześniejszym uderzeniu tym egzemplarzem w stóg siana podczas lądowania-co nie zostało po fakcie ujawnione. Po tych wydarzeniach konstrukcję płata wzmocniono. Pod sterem doświadczonego pilota mógł prezentować akrobację na najwyższym poziomie. Głównym konstruktorem był Jerzy Drzewiecki z zespołu RWD w Doświadczalnych Warsztatach Lotniczych. Po udoskonaleniach RWD-10 był najbardziej "rasowym" samolotem akrobacyjnym dwudziestolecia międzywojennego w Polsce.

Pierwszy prototyp (SP-ALC) został oblatany w lipcu 1933 przez Drzewieckiego. Wyniki nie były zadowalające, samolot był niestateczny kierunkowo. Po modyfikacjach (m.in. przedłużenie kadłuba, usunięcie destabilizujących owiewek) uzyskano poprawę charakterystyki samolotu. Pierwszy publiczny pokaz akrobacji miał miejsce 14 i 15 września 1935 w Warszawie.

W 1936 polskie lotnictwo cywilne złożyło zamówienie na 20 egzemplarzy (pieniądze uzyskano częściowo ze składek społecznych). Zostały one wyprodukowane w 1937 i przekazane aeroklubom. W roku 1938 zbudowano kolejne 2 egzemplarze. W sumie powstały 22 sztuki RWD-10.

Trzy samoloty rozbiły się przed wybuchem II wojny światowej, pozostałe zostały zniszczone podczas kampanii wrześniowej 1939.

[edytuj] Opis konstrukcji

Jednomiejscowy górnopłat o konstrukcji mieszanej (stalowo-drewnianej) kryty płótnem. Skrzydła z zastrzałami. Kokpit otwarty. 4 cylindrowy silnik chłodzony powietrzem PZInż. Junior o mocy nominalnej 110 KM (82 kW) i startowej 120 KM (90 kW). Śmigło dwułopatowe, drewniane. Podwozie samolotu klasyczne, stałe, z płozą ogonową.

[edytuj] Dane techniczne

• rozpiętość - 7,5 m
• długość - 6,2 m
• wysokość - 1,9 m
• powierzchnia nośna 9 m²
• masy:
  • własna - 350 kg
  • użyteczna - 475 kg
  • całkowita - ? kg
• silnik - 4-cylindrowy PZInż. Junior o mocy 120 KM (90 kW)
• osiągi:
  • prędkości:
    • maksymalna - 218 km/h
    • przelotowa - ? km/h
    • minimalna - ? km/h
  • prędkość wznoszenia - 6,2 m/s
  • pułap - 6000 m
  • zasięg - 360 km
  • przelotowe zużycie paliwa - ? l/h