Siemomysł inowrocławski

Z Wikipedii

Siemomysł (Ziemomysł) inowrocławski (kujawski) (ur. między 1245 a 1248, zm. w ostatnim kwartale 1287) – książę inowrocławski w latach 1267-1271, 1278-1287, na Bydgoszczy w latach 1267-1269, 1278-1287 z dynastii Piastów.

Siemomysł był drugim pod względem starszeństwa synem księcia kujawskiego Kazimierza I i Konstancji, córki księcia śląskiego Henryka II Pobożnego.

Po śmierci ojca w 1267 został udzielnym księciem w Kujawach Inowrocławskich. U progu panowania niewielkie księstwo Kazimierzowica przeżyło przemarsz sporych sił króla Czech Przemysła Ottokara II, zdążającego razem z wyprawą krzyżową przeciwko pogańskiej Litwie. Zapewne wtedy Siemomysł nawiązał bliskie kontakty z zakonem krzyżackim oraz księciem tczewskim Samborem II, co wkrótce przyniosło księciu kujawskiemu spore kłopoty – bunt własnych poddanych.

Głównym zarzewiem rodzącego się konfliktu stała się sprawa przyjęcia na dwór w Inowrocławiu i obdarzenie intratnymi stanowiskami niemieckich rycerzy wywodzących się z dzierżaw Sambora II, od około 1268 teścia księcia kujawskiego. Nobilitacja obcych i to w dodatku nielubianych przez rycerzy-Polaków, Niemców, wywołała w 1269 zbrojne wystąpienie pod przewodnictwem biskupa kujawskiego Wolimira. Rebelianci wezwali na pomoc znanego "triumfatora Niemców" Bolesława Pobożnego, który zdołał wkrótce zbrojnie opanować kasztelanię radziejowską i kruszwicką oraz gród w Bydgoszczy. Tylko dzięki szybkiemu działaniu Siemomysła i nadaniu przywódcy opozycji Wolimirowi wielkiego immunitetu pozwoliło tymczasowo zachować władzę.

W 1271 Siemomysł zaangażował się w wojnę na Pomorzu Gdańskim, gdzie wsparł swojego teścia, Sambora przeciwko Mściwojowi II. Decyzja ta wywołała najazd księcia wielkopolskiego Bolesława Pobożnego, co w połączeniu z ponownym buntem poddanych przyniosło znalezienie się Siemomysła na wygnaniu.

Powrót Siemomysła Kazimierzowica do władzy nastąpił dopiero w 1278 w wyniku umowy zawartej w Lądzie. Bolesław Pobożny i starszy brat księcia, Leszek Czarny zwrócili Siemomysłowi księstwo dopiero po złożeniu obietnicy oddalenia od siebie wszelkich niemieckich doradców. Pomimo załagodzenia konfliktu przy Wielkopolsce pozostały kasztelanie radziejowska i kruszwicka.

Do dalszego unormowania sytuacji doszło dwa lata później na zjeździe w Rzepce, gdzie zawarto umowę z księciem gdańskim Mściwojem II, na mocy której po śmierci Sobiesławica kasztelania wyszogrodzka miała powrócić do Kujaw Inowrocławskich. Zerwanie z polityką proniemiecką zaowocowało w 1284 wspólnym wystąpieniem razem z Leszkiem Czarnym przeciwko zakonowi krzyżackiemu. Szczegółów tego konfliktu nie znamy.

Siemomysł inowrocławski rozpoczął na Kujawach proces nadawania miejscowościom praw miejskich, obdarowując nimi Gniewkowo.

Z małżeństwa z córką Sambora II, Salomeą Siemomysł pozostawił trzech synów (byli to według starszeństwa: Leszek, Przemysł i Kazimierz III) i trzy córki (zmarła w dzieciństwie Eufemia, Fenenna, żona króla Węgier Andrzeja III i Konstancja, opatka zakonu cysterek w Trzebnicy).

Siemomysł zmarł w ostatnim kwartale 1287. Nie wiadomo, gdzie został pochowany, chociaż możemy przypuszczać, że stało się to w stolicy księstwa, Inowrocławiu. Opiekę nad małoletnimi dziećmi przejęła matka Salomea (zmarła ok. 1313) oraz stryj książąt, Władysław Łokietek.

4. Konrad I mazowiecki zm. 31 sierpnia 1247
			2. Kazimierz I kujawski zm. 14 grudnia 1267
5. Agafia Światosławówna zm. po 31 sierpnia 1247
						1. Siemomysł inowrocławski zm. 1287
6. Henryk II Pobożny zm. 9 kwietnia 1241
			3. Konstancja wrocławska zm. 21 lutego między 1253 a 1257
7. Anna czeska zm. 23 czerwca 1265