Sowa błotna

Z Wikipedii

Uszatka błotna
Sowa błotna (na dole) i sowa uszata (na górze)
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Nadrząd	neognatyczne
Rząd	sowy
Rodzina	puszczykowate
Gatunek	uszatka błotna
Nazwa systematyczna
Asio flammeus
(Pontoppidan, 1763)
Status ochronny
Kategoria zagrożenia (CzKGZ) EX EW CR EN VU NT LC Kategoria: niższego ryzyka
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Sowa błotna (uszatka błotna) (Asio flammeus) - średnia sowa z rodziny puszczykowatych. Zamieszkuje Europę, Azję, Amerykę Północną i Południową, Karaiby, Hawaje i wyspy Galapagos. W Polsce skrajnie niezbyt liczny ptak lęgowy, częściowo wędrowny (przeloty III-V oraz VIII-XI).

Cechy gatunku 

Na głowie "uszy" utworzone z piór, lecz o wiele krótsze niż u sowy uszatej, tęczówki żółte. Sylwetka smukła. Mała, okrągła głowa, podłużne kreski na piersiach. W przeciwieństwie do sowy uszatej unika siadania nawet na niższych krzewach. Aktywna również za dnia.

Wymiary średnie 

dł. ciała ok. 35 cm
rozpiętość skrzydeł 103 cm
waga ok. 350 g

Biotop 

Unika lasów i zgodnie z nazwą gatunkową spotkać ją można na bagnach, wrzosowiskach z niewielkimi wzniesieniami i porośniętych wysoką trawą. W górach w ogóle nie spotykana.

Gniazdo 

Na ziemi, wśród suchych traw lub wrzosów. Jedyna z sów, która wyścieła swoje gniazdo źdźbłami trawy z najbliższego otoczenia gniazda.

Jaja 

Równobiegunowe, prawie kuliste, o białej, grubej skorupce i średnich wymiarach 40x32 mm, składanych w ilości 4-10 pod koniec maja. Jeden lęg w roku.

Wysiadywanie 

Od złożenia ostatniego jaja trwa ok. 27 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po około dwóch tygodniach.

Pożywienie 

W Polsce prawie wyłącznie myszy, natomiast daleko na północy głównie lemingi.

Ochrona 

Objęta ścisłą ochroną gatunkową z uwagi na rzadkie występowanie i niszczenie wielkiej ilości gryzoni. Niezbędna jest też ochrona terenów lęgowych.

Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu biologii, fauna Polski, ptaki Polski.