Spółgłoska średniojęzykowa
Z Wikipedii
Klasyfikacja spółgłosek |
---|
wargowe |
dwuwargowe |
wargowo-zębowe |
przedniojęzykowe |
językowo-wargowe |
międzyzębowe |
zębowe |
dziąsłowe |
zadziąsłowe |
z retrofeksją |
środkowojęzykowe |
przedniopodniebienne |
podniebienne |
tylnojęzykowe |
miękkopodniebienne |
języczkowe |
gardłowe |
nagłośniowe |
krtaniowe |
o podwójnej artykulacji |
wargowo -podniebienne |
wargowo -miękkopodniebienne |
zadziąsłowo -miękkopodniebienne |
Koartykulacja |
labializacja |
palatalizacja |
welaryzacja |
faryngalizacja |
Zobacz też: sposób, miejsce i narząd artykulacji |
Termin spółgłoska średniojęzykowa (środkowojęzykowa, palatalne) odnosi się do sposobu artykulacji spółgłosek polegającego na zbliżeniu środkowej części języka do podniebienia (łac. palatum). W ten sposób wymawia się np. polskie /ś/, /ź/, /ć/, /dź/ i /j/. Spółgłoski średniojęzykowe dzielimy na podniebienne i przedniopodniebienne.
Spółgłoski średniojęzykowe są zawsze miękkie, ponieważ uniesienie środkowej części języka jest istotą miękkości.
W języku polskim często wymieniają się z przedniojęzykowo-zębowymi, np. kot:kocie, lód:lodzie, masa:masie, gaz:gazie.