Stanisław Adamczewski (historyk)

Z Wikipedii

Stanisław Adamczewski (ur. 11 grudnia 1883 w Warszawie, zm. 2 sierpnia 1952 w Opaczu koło Warszawy), polski historyk literatury.

Był synem Józefa (nauczyciela) i Anny Kondrackiej. Kształcił się w gimnazjum filologicznym w Płońsku, studiował filologię na uniwersytetach w Dorpacie, Zurychu i Lwowie. W 1923 obronił doktorat na Uniwersytecie Warszawskim (praca Oblicze poetyckie Bartłomieja Zimorowicza), pracował m.in. jako docent historii literatury na Uniwersytecie Poznańskim (1935). W latach 1935-1939 był docentem w Katedrze Historii Literatury Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim, prowadził wykłady z historii literatury; pełnił jednocześnie funkcję dyrektora Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie. Tuż po wojnie pracował przez rok na Uniwersytecie Jagiellońskim, od 1946 na Uniwersytecie Łódzkim (jako profesor).

Był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1936 członek korespondent, 1945 członek rzeczywisty), od 1946 członkiem korespondentem PAU.

Zajmował się literaturą polskiego baroku, pozytywizmu i modernizmu; szczególną uwagę poświęcił twórczości Żeromskiego. Pracował nad określeniem metodyki badań literackich; jako przedmiot badań nad literaturą określił życie pisarza, jego twórczość oraz odbiór dzieła literackiego. Dokonał analizy stylu pisarskiego i słownictwa Żeromskiego, a także dziennika uczniowskiego pisarza. Ponadto zajmował się twórczością m.in. Prusa i Brzozowskiego. W 1930 wydał Wybór poezji Wacława Potockiego.

Niektóre prace:

• Szlaki historiozofii literackiej (1913)
• Zbiór zadań i pytań z literatury polskiej dla uczniów szkoły średniej (1922)
• Pojęcie romantyzmu u Stanisława Brzozowskiego (1929)
• Serce nienasycone (1930)
• Stefan Żeromski (1937)
• Sztuka pisarska Żeromskiego (1949)

Źródła:

• Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983