Stanisław Błaszczak
Z Wikipedii
Stanisław Błaszczak ps. "Róg" (ur. 24 marca 1901 w Warszawie, zm. 26 kwietnia 1983 w Chicago) – podpułkownik, kawalerzysta.
Uczeń Szkoły Realnej Kazimierza Nawrockiego. Od 1919 w Wojsku Polskim. W 1922 ukończył Wielkopolską Szkołę Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy, zaś w 1923 uczestniczył w kursie Centralnej Szkoły kawalerii w Grudziądzu, a w 1931 – dowódców szwadronów w Centrum Wyszkolenia Kawalerii.
Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939, będąc adiutantem 20. pułku ułanów Kresowej Brygady Kawalerii[1]. W 1940 wstąpił do zbrojnego podziemia. Podczas okupacji pełnił funkcję komendanta I Rejonu w Obwodzie I (rejon Śródmieścia) Armii Krajowej.
W powstaniu warszawskim dowódca 36 pułku piechoty Legii Akademickiej Zgrupowania "Róg" i "Bartkiewicz" (8 sierpnia objął dowództwo nad obroną wschodniego odcinka Starego Miasta, następnie od 26 sierpnia – dowódca obrony południowego odcinka obrony Starówki). Od 3 września dowódca obrony północnego Powiśla. Odznaczony Orderem Virtuti Militari. Po upadku powstania znalazł się w niewoli jenieckiej (m.in. oflag Fallingbostel i w 1945 – Sandbostel). Po wyzwoleniu przebywał poza granicami kraju, następnie po 1949 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie zmarł w 1983 roku.