Stanisław Możejko
Z Wikipedii
Stanisław Możejko (ur. 13 kwietnia 1954 roku w Szczecinie) - świnoujski radny (1990-1994 i od 1998) oraz od listopada 1998 do 28 kwietnia 2000 prezydent miasta Świnoujście, także wydawca lokalnego tygodnika Nowy Wyspiarz. Słynie z tego iż w czasie swojej prezydentury zerwał kontrakt na oczyszczanie z poniemieckich min basenu Mulnik z frimą Polskie Ratownictwo Okrętowe z Gdyni. Znany także z toczenia wieloletniego sporu z obecnym prezydentem miasta Świnoujście - Januszem Żmurkiewiczem. Zagorzały krytyk działaczy SLD i Partii Demokratycznej m.in. Elżbiety Pieli-Mielczarek, Jacka Piechoty i Lechosława Goździka. Od początku lat 90. XX-wieku twórca Społecznego Komitetu Budowy Tunelu - "ESKABETE", działającego na rzecz stałego połączenia lewobrzeżnej części Świnoujścia z resztą kraju.
[edytuj] Biografia
W okresie pierwszej Solidarności 1980-1981 pracując w Morskiej Stoczni Remontowej w Świnoujściu tworzył struktury samorządu pracowniczego według koncepcji Sieci Wiodących Zakładów Pracy. Po wprowadzeniu stanu wojennego tworzył podziemną strukturę Solidarności w Morskiej Stoczni Remontowej a następnie obejmującą miasto.
Przed rocznicą powstania Solidarności 30 sierpnia został zatrzymany i do 8 grudnia 1982 internowany w Wierzchowie Pomorskim. 25 marca 1983 zwolniony z pracy w MSR za wręczanie kobietom w dniu 8 marca sygnowanych przez Solidarność kolorowych życzeń z okazji Dnia Kobiet. W dniu 1 maja 1983 zorganizował w Świnoujściu imponującą kontrmanifestację, która tylko częściowo została rozbita przez milicję.
Od 1983 roku w związku z nieustającymi szykanami, rewizjami i zatrzymaniami wytaczał Służbie Bezpieczeństwa procesy cywilne, które w części wygrywał. W 1983 i 1984 przetrzymywany po kilka miesięcy w areszcie śledczym oskarżony o nielegalną działalność. W latach 1983-1985 utworzył funkcjonującą aż do 1989 roku kilkusetosobową zorganizowaną podziemną strukturę związkową, opłacającą comiesięczne składki i wypłacającą zasiłki statutowe, udzielającą pomocy w przypadkach aresztowań i innych represji, a także posiadającą radiowy nasłuch na milicję. Organizował obieg wolnego słowa, tworząc sieć kontaktów z większymi ośrodkami podziemnej poligrafii a także organizował wydawanie okazjonalnych lokalnych biuletynów.
W listopadzie 1986 roku zaczął wcielać w życie swoją koncepcję kierowania do sądów legalnych wniosków o rejestrację zakładowych ogniw Solidarności. Pierwsze takie wnioski sygnowane były przez minimalną, wymaganą prawem dziesiątkę działaczy Solidarności z Morskiej Stoczni Remontowej w Świnoujściu a następnie świnoujskiego portu. Tą koncepcję nacisku na władze PRL w celu przywrócenia wolności związkowych i politycznych przyjęło następnie wielu działaczy Solidarności w całym kraju, składając w latach 1987-1988 do PRL-owskich sądów setki takich wniosków.
W tym czasie inicjował i wspomagał tworzenie takich grup w Szczecinie i innych miastach w całym kraju, biorąc również udział w przygotowaniach, tworzeniu zaplecza i wspomaganiu strajku w szczecińskim WPKM. W 1989 roku odtwarzał struktury Solidarności w Świnoujściu i regionie, a w 1990 roku w ramach ówczesnych komitetów obywatelskich struktury samorządu terytorialnego. Do 1992 przewodniczący świnoujskiego podregionu Solidarności a także członek Prezydium Zarządu Regionu Pomorza Zachodniego, delegat na III Krajowy Zjazd Delegatów.
Radny i członek Zarządu Miasta Świnoujścia I kadencji władz samorządowych, członek Prezydium Sejmiku Samorządowego Województwa I kadencji, w III kadencji radny i przez 16 miesięcy prezydent Świnoujścia, w IV i V kadencji radny.
Od 1997 roku wydawca lokalnego tygodnika Nowy Wyspiarz, a od 2002 również redaktor naczelny tego czasopisma.
W 2005 roku poparł Lecha Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich.
30 sierpnia 2006 roku odznaczony przez Prezydenta Polski Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski na uroczystościach z okazji 26 rocznicy Porozumień Sierpniowych w Szczecinie.
