Stanisław Piołun-Noyszewski
Z Wikipedii
Stanisław Piołun-Noyszewski - (ur. 30 lipca 1891 w Kielcach, zm. 21 grudnia 1941 w Oświęcimiu) – polski powieściopisarz, nowelista, krytyk literacki i teatralny.
Absolwent ekonomii na wiedeńskiej uczelni. Od roku 1914 mieszkał w Warszawie. Przed drugą wojną światową publikował recenzje teatralne w warszawskiej prasie codziennej (Gazeta Poranna Dwa Grosze). Pracował też w Prezydium Rady Ministrów (1920). Gromadził materiały biograficzne dot. Stefana Żeromskiego, z którym był spokrewniony i któremu poświęcił dwie książki (Stefan Żeromski: dom, dzieciństwo i młodość oraz Zarys myśli polityczno-społecznej Stefana Żeromskiego). W latach 1935-1939 był stałym publicystą "Warszawskiego Dziennika Narodowego".
W czasie okupacji hitlerowskiej kierował sekcją pomocy dla literatów w Radzie Głównej Opiekuńczej. Aresztowany przez gestapo 17 maja 1941 i osadzony na Pawiaku, wywieziony 23 lipca do Auschwitz-Birkenau (numer obozowy 18537) gdzie zmarł 21 grudnia 1941.
Był synem Józefa, właściciela ziemskiego i Kazimiery z Saskich, ciotecznej siostry Stefana Żeromskiego.
[edytuj] Twórczość
- 1916 – Akordy (powieść postromantyczna)
- 1916 – Powstańcy (powieść dotycząca powstania styczniowego)
- 1917 - Henryk Sienkiewicz, wielki powieściopisarz i obywatel
- 1918 – Dziennik człowieka niepotrzebnego (powieść psychologiczna)
- 1923 – Upadek Janki Brzeskiej (powieść psychologiczno-obyczajowa)
- 1925 – Baronowa Inborn
- 1928 – Stefan Żeromski. Dom, dzieciństwo i młodość (biografia)
- 1934 – Trzy panny z Kurzelowa
- 1934 – Opowieści świętokrzyskie
- 1935 – Brewerie (opowiadania)
- 1937 – Zarys myśli polityczno-społecznej Stefana Żeromskiego
- 1939 - Pamięci Romana Dmowskiego 9.VIII.1864 - 2.I.1939 (współautor)
