Stefan Bidziński

Z Wikipedii

Stefan Bidziński herbu Janina (ur. ok. 1630 – zm. 1704) – polski wojskowy, pułkownik, wojewoda sandomierski.

Pochodził z Bidzin, był ich dziedzicem. 3 października 1655, podczas bitwy pod Wojniczem, uratował życie hetmanowi Stanisławowi Lanckorońskiemu. 1664 roku podczas wojny z carem, wyprawił się aż pod Moskwę. W roku 1668 został strażnikiem wielkim koronnym oraz pułkownikiem. Potem walczył z Turkami. Ceniono go wysoko i powierzano mu najtrudniejsze zadania.

Był jednym z najbliższych współpracowników Jana III Sobieskiego. W swych mowach sejmowych zagrzewał do starcia zbrojnego z paraliżującą rządy (liberum veto), a nawet działania zbrojne (Święta Liga), opozycją.

Wziął udział w wyprawie na czambuły, podczas której w zwycięskiej bitwie pod Komarnem dowodził jedną z dwóch grup wojsk hetmana Sobieskiego. W bitwie pod Chocimiem spadł z koniem z naddniestrzańskiej skarpy, lecz przeżył. Na wyprawę wiedeńską wystawił chorągiew pancerną i wołoską oraz regiment dragonii. Pod Parkanami wdał się w niefortunną, przegraną bitwę. Był kandydatem na urząd hetmana. W 1685 r. otrzymał godność kasztelana, a w 1699 - wojewody sandomierskiego.

Cieszył się powszechnym szacunkiem. Ofiarował 100 000 zł na wykup jeńców z niewoli. Po konwersji z kalwinizmu na katolicyzm stał się jego gorliwym wyznawcą, zwalczając swoich dawnych współwyznawców. Ufundował szpital oraz klasztor reformatów w Pińczowie. Był towarzyszem broni i przyjacielem Wespazjana Kochowskiego.