Stefan Tytus Dąbrowski

Z Wikipedii

Stefan Tytus Zygmunt Dąbrowski (1877-1947) - lekarz, biochemik i polityk polski.

[edytuj] Młodość

Od młodości brał udział w ruchu wszechpolskim, w czasie wojny jako lekarz wojskowy przeprowadzał studia nad stopniowym wyczerpywaniem się rekruta w państwach centralnych, o których wynikach zawiadamiał sekretnie koalicję, przeciwdziałał w Królestwie dostarczeniu armii Niemcom.

[edytuj] Kariera naukowa

W latach 1910-1913 był profesorem Akademii Rolniczej w Dublanach, później (1913-1919) profesor chemii i fizjologii żywienia Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie i profesor chemii fizjologicznej Uniwersytetu Poznańskiego (1919-1946). W roku 1939 został wybrany rektorem tej uczelni, jednak z powodu wybuchu wojny nie zdołał rozpocząć kadencji w terminie i objął ten urząd dopiero w 1945 roku. Jego kadencja została przerwana w 1946 r., gdy z dniem 1 maja udzielono mu urlopu z przyczyn politycznych (za udostępnienie auli młodzieży katolickiej). Od roku 1928 członek Polskiej Akademii Umiejętności. Jako chemik był uczniem i współpracownikiem Bądzyńskiego we Lwowie i pracował nad urochromem i kwasami oksyproteinowymi w moczu.

[edytuj] Kariera polityczna

W latach 1895-1900 był członkiem zarządu Związku Młodzieży Polskiej "Zet". W czasie wojny i tuż po jej zakończeniu (1918—1919) brał udział w organizowaniu obrony w Małopolsce. Pełnił urząd wiceministra spraw zagranicznych (1920-1921). Od 1922 do 1935 był posłem na Sejm oraz członkiem komisji sejmowych: zdrowia, spraw zagranicznych i wojska (1922-1927).

Napisał: „Walka o rekruta polskiego pod okupacją” (1922), „Zagadnienie obrony narodowej w wojnie nowoczesnej” i in.