Surykatka

Z Wikipedii

Surykatka

Typowa postawa surykatki obserwującej otoczenie — pustynia Kalahari

Systematyka

Suricata

surykatka

Nazwa systematyczna

Suricata suricatta

(Schreber, 1776)

Podgatunki

S. suricatta suricatta
S. suricatta iona
S. suricatta marjoriae

Status ochronny

Kategoria zagrożenia (CzKGZ)
EX	EW	CR	EN	VU	NT	LC

Kategoria: niższego ryzyka

Systematyka w Wikispecies

Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Kalahari — główny obszar występowania surykatek

Surykatka (Suricata suricatta) — mały ssak drapieżny należący do rodziny mangustowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Suricata (Desmarest, 1804).

Występowanie: zamieszkują południową część Afryki, głównie pustynię Kalahari. W Afryce oraz krajach anglojęzycznych znana jest pod nazwą Meerkat. Ta nazwa została błędnie zaczerpnięta z języka niderlandzkiego, a tłumaczyć ją można jako „kot jeziorowy”. W niderlandzkim surykatka zawsze była nazywana stokstaartje, a niderlandzkie słowo meerkat odnosi sie do koczkodana.

[edytuj] Opis

Wygląd: Smukła sylwetka, wierzch ciała jasnopopielaty z czarnym, poprzecznym pręgowaniem. Głowa biała, uszy czarne. Ogon żółty o czarnym końcu.
Rozmiary: długość ciała: 25-35 cm
długość ogona: 17-25 cm
Pożywienie: Wszystkożerna, głównie owady i inne bezkręgowce, ale również gady, ptaki i ssaki uzupełnione pokarmem roślinnym.
Tryb życia: Prowadzi dzienny tryb życia, zazwyczaj w grupach zajmujących określone terytorium. Co najmniej jeden z członków grupy zajmuje pozycję w najwyższym punkcie terenu i pełni wartę. W razie niebezpieczeństwa strażnik wydaje odpowiedni do zagrożenia dźwięk, na który stado odpowiednio reaguje. Na terenie otwartym kopie nory, lecz gdy jest to możliwe, korzysta ze skalnych szczelin.
Rozród: Ciężarne samice spotyka się w listopadzie i lutym. Ciąża trwa 11 tygodni, a w miocie rodzi się zazwyczaj 2 do 4 młodych. Długość życia surykatek dochodzi do 12 lat (średnio 7 lat).
Wykorzystanie przez człowieka: Młode surykatki łatwo oswoić. Wykorzystuje się je jako łowców gryzoni, co często robią Afrykańczycy.

[edytuj] Ciekawostki

Surykatki wydają głośne dźwięki w razie zagrożenia, ostrzegają tym całą kolonię.
Starsze surykatki uczą młode, jak obchodzić się ze zdobyczą, organizując dla nich „szkoły łowieckie”. Szkoły łowieckie polegają na trzech stopniach nauki: Młoda surykatka dostaje martwe zwierzę (np. skorpiona) w celu poznania ofiary, następnie dostaje żywe nieuzbrojone zwierzę (np. skorpiona bez żądła), ostatnie zadanie jest rodzajem „egzaminu” - młoda surykatka dostaje żywe, uzbrojone zwierzę (np. skorpiona z żądłem) w celu jak najszybszego zabicia go. Surykatki mają naturalnie podwyższoną odporność na jad wielu zwierząt, m.in. węży i skorpionów. Ukąszenie zabójcze dla człowieka nie stanowi zagrożenia dla życia dorosłej surykatki. Odchody gromadzą we wspólnych latrynach. Surykatki przez wiele miesięcy mogą żyć bez wody, gdyż przeżuwają dzikie melony, wilgotne korzonki i bulwy, które wcześniej wykopały.