Tadeusz Żenczykowski
Z Wikipedii
Tadeusz Żenczykowski ps. Kania, Kowalik, Zawadzki (ur. 2 stycznia 1907 w Warszawie, zm. 30 marca 1997 w Londynie) – polski prawnik, działacz polityczny i publicysta.
Od 1922 r. członek Związku Strzeleckiego, jeden z przywódców Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej. Od listopada 1938 r. poseł na Sejm z listy Obozu Zjednoczenia Narodowego.
We wrześniu 1939 brał udział w obronie Warszawy, po ucieczce z niemieckiej niewoli był organizatorem i przewodniczącym konspiracyjnego Związku Odbudowy Rzeczypospolitej (ZOR). Od 1940 r. pracował w Biurze Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK. Kierował Akcją N, a od 1943 r. był kierownikiem Podwydziału "Antyk", zajmującego się propagandą antysowiecką ("Wolność Robotnicza" i "Głos Ludu"), i "Rój", przygotowującego propagandę powstańczą.
Brał udział w powstaniu warszawskim, pełniąc funkcję szefa Wydziału Propagandy AK. Po upadku powstania znalazł się w niewoli niemieckiej, po uwolnieniu został redaktorem konspiracyjnego pisma antykomunistycznego "Głos Wolności". W listopadzie 1945 opuścił kraj.
Na emigracji prowadził działalność polityczną i publicystyczną. W latach 1954-1975 był redaktorem, następnie zastępcą dyrektora Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa. Należał do Rady Powierników Polskiej Fundacji Kulturalnej w Londynie, przez wiele lat współpracował z "Dziennikiem Polskim i Dziennikiem Żołnierza". Był autorem wielu prac historycznych. Za działalność konspiracyjną odznaczony Orderem Virtuti Militari.
[edytuj] Książki
- Generał Grot. U kresu walki, Wydawnictwo Polonia, Londyn, 1983
- Polska lubelska 1944, Editions Spotkania, Warszawa 1990;
- Samotny bój Warszawy. Pisma historyczne, Wydawnictwo LTW, 2005 r., ISBN 83-88736-69-8;
- Dramatyczny rok 1945, Wydawnictwo LTW, 2005 r., ISBN 83-88736-74-4;
- Edward Raczyński, Tadeusz Żenczykowski Od Genewy do Jałty. Rozmowy radiowe, Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1991 r., ISBN 83-85291-19-9;