Tamarine Tanasugarn

Z Wikipedii

Tamarine Tanasugarn

Państwo	Tajlandia
Miejsce zamieszkania	Bangkok
Data urodzenia	24 maja 1977
Miejsce urodzenia	Los Angeles
Wzrost	165 cm
Waga	63 kg
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	1994
Zakończenie kariery	aktywna
Trener	Panoomkorn Pradchunir
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	2
Najwyżej w rankingu	19 (13 maja 2002)
Australian Open	4r (1998)
Roland Garros	3r (2002)
Wimbledon	4r (1998-2002, 2004)
US Open	4r (2003)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	5
Najwyżej w rankingu	15 (13 września 2004)
Australian Open	3r (2000)
Roland Garros	2r (2002, 2004, 2007)
Wimbledon	2r (1996, 1998, 2002, 2004, 2007)
US Open	QF (2004)

Tamarine Tanasugarn (ur. 24 maja 1977 w Los Angeles) - tenisistka tajlandzka, zwyciężczyni turniejów zawodowych w grze pojedynczej i podwójnej, reprezentantka w Pucharze Federacji, olimpijka.

Jej ojciec i zarazem trener Virachai jest z zawodu prawnikiem i występował dwukrotnie na igrzyskach olimpijskich (1960, 1964) jako koszykarz. Ze względu na miejsce urodzenia (Los Angeles) Tamarine Tanasugarn posiada obok obywatelstwa Tajlandii także obywatelstwo USA. W pierwszych latach kariery występy tenisowe łączyła z nauką (studia na uniwersytecie w Bangkoku). W cyklu WTA Tour debiutowała w 1993 na turnieju w Pattaya dzięki przyznanej przez organizatorów "dzikiej karcie", ale wkrótce skoncentrowała się na występach w rywalizacji juniorek. W 1995 była w ścisłej juniorskiej czołówce światowej, co potwierdziła ćwierćfinałem French Open, półfinałem US Open i finałem Wimbledonu. Na wimbledońskiej trawie uległa w finale gry pojedynczej juniorek Aleksandrze Olszy 5:7, 6:7.

Już w 1994 oficjalnie rozpoczęła karierę zawodową. Do czołowej setki rankingu światowego przebiła się pod koniec 1996, kiedy w ostatnim turnieju w roku w Pattaya doszła do finału (przegrała z Rumunką Ruxandrą Dragomir). W 1997 debiutowała we wszystkich imprezach wielkoszlemowych (od Australian Open 1997 nie opuściła żadnego turnieju wielkoszlemowego), dochodząc do II rundy na French Open i III rundy (1/16 finału) w pozostałych. W I rundzie US Open 1997 pokonała Chandę Rubin na inaugurację nowego kortu imienia Arthura Ashe'a. Tajka była ponadto w 1997 w półfinale turnieju WTA Tour w Aucland i ostatecznie zakończyła sezon w najlepszej pięćdziesiątce rankingu. W 1998 był w półfinale w Tokio (Princess Cup) i trzech ćwierćfinałach, a na Australian Open, gdzie jako pierwsza Tajka w historii dotarła do 1/8 finału, odniosła swoje pierwsze zwycięstwo nad rywalką z czołowej dziesiątki - szóstą rakietą świata Chorwatką Majoli. Do 1/8 finału doszła także na Wimbledonie. Na koniec 1998 uplasowała się na 37. miejscu na świecie.

Po nieco słabszym sezonie 1999 (najważniejsze osiągnięcie - ponownie IV runda Wimbledonu, ze zwycięstwem nad rozstawioną Francuzką Sandrine Testud) - w 2000 przebiła się do grona trzydziestu najlepszych zawodniczek na świecie. Na kortach trawiastych w Birmingham doszła do finału, przegrywając z Amerykanką Lisą Raymond. Po raz trzeci z rzędu awansowała do IV rundy Wimbledonu, a w Australian i US Open wystąpiła w 1/16 finału. W latach 2000-2003 regularnie kończyła kolejne sezony w okolicach 30. miejsca na świecie, w maju 2002 dochodząc do najwyższej w karierze pozycji rankignowej - nr 19. W 2001 była w finale Japan Open w Tokio (porażka z Seles), w 2002 w dwóch finałach (Canberra, porażka ze Smashnovą i Ad-Dauha, porażka z Seles). W 2003 odniosła pierwsze turniejowe zwycięstwo, pokonując w finale w Hajdarabadzie reprezentantkę Uzbekistanu Irodę Tuliaganową. W 2001 na Wimbledonie wyeliminowała Amélie Mauresmo (nr 6 WTA), a na innym turnieju na trawie w Eastbourne Nathalie Tauziat (nr 10 WTA).

Nieco słabsze wyniki w 2004 sprawiły, że wypadła z czołowej pięćdziesiątki rankingu (na koniec sezonu nr 66), a rok później także z pierwszej setki. Do jej najważniejszych osiągnięć w tym okresie należy zaliczyć IV rundę Wimbledonu w 2004 (po raz szósty w karierze). W sezonie 2004 udanie startowała w deblu, co zaowocowało najwyższym miejscem w klasyfikacji gry podwójnej - nr 15 (we wrześniu 2004). Była m.in. w finale w Montrealu (Canadian Open) i ćwierćfinale US Open, w obu przypadkach w parze z Liezel Huber. Łącznie do maja 2006 Tajka może pochwalić się pięcioma wygranymi turniejami w deblu.

Latem 2006 Tanasugarn przeszła z powodzeniem eliminacje na Wimbledonie, a następnie dotarła do III rundy, w której uległa Polce Agnieszce Radwańskiej.

Barw narodowych w Pucharze Federacji broni już od 1993, zaliczając do 2006 29 zwycięstw i 14 porażek. W 2004 przyczyniła się do awansu Tajlandii do grupy światowej rozgrywek, w meczu barażowym o awans pokonując Australijki Samanthę Stosur i Nicole Pratt. Trzykrotnie uczestniczyła w igrzyskach olimpijskich, w debiucie w Atlancie w 1996 osiągając ćwierćfinał debla (w parze z Benjamas Sangaram, porażka z doświadczonymi Hiszpankami Martínez i Sánchez Vicario). Na tych samych igrzyskach pełniła funkcję chorążego reprezentacji olimpijskiej. W grze pojedynczej występy olimpijskie kończyła na II rundzie (Sydney 2000, porażka z Venus Williams) lub I rundzie (Ateny 2004, porażka z Indonezyjką Angelique Widjają). Duży sukces odniosła w Pucharze Hopmana w 2000, kiedy razem z Paradornem Srichaphanem dotarła do finału imprezy, uważanej za nieoficjalne mistrzostwa świata w grze mieszanej.

Zwycięstwa turniejowe:

gra pojedyncza:
- 2003 Hajdarabad
- 2008 ’s-Hertogenbosh
gra podwójna:
- 1998 Auckland (z Naną Miyagi)
- 2000 Szanghaj (z Lilią Osterloh)
- 2001 Bali (z Evie Dominikovic)
- 2003 Tokio (Japan Open), Luksemburg (oba z Marią Szarapową)

Finały turniejowe:

gra pojedyncza:
- 1996 Pattaya
- 2000 Birmingham
- 2001 Tokio (Japan Open)
- 2002 Canberra, Ad-Dauha
gra podwójna:
- 1998 Los Angeles (z Jeleną Tatarkową)
- 2000 Oklahoma City (z Jeleną Tatarkową)
- 2001 Szanghaj (z Evie Dominikovic)
- 2004 Montreal (Canadian Open, z Liezel Huber)