Nathalie Tauziat

Z Wikipedii

Natalie Tauziat
Państwo	Francja
Data urodzenia	17 października 1967
Miejsce urodzenia	Bangi
Wzrost	165
Waga	54
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	1985
Gra pojedyncza
Najwyżej w rankingu	3 (maj 2000)
Gra podwójna
Najwyżej w rankingu	3 (październik 2002)

Nathalie Tauziat (ur. 17 października 1967 w Bangi, Republika Środkowoafrykańska) - tenisistka francuska, finalistka Wimbledonu w grze pojedynczej, zdobywczyni Pucharu Federacji.

Praworęczna zawodniczka, z klasycznym jednoręcznym bekhendem, prezentowała ofensywny styl "serwis-wolej"; znana była z długiej, udanej kariery sportowej, a najlepsze wyniki, w tym finał wielkoszlemowy i awans do czołowej dziesiątki rankingu, osiągnęła po ukończeniu 30. roku życia.

Pierwszy turniej w grze pojedynczej wygrała w 1990 w Bayonne, pokonując w finale Niemkę Anke Huber. W 1991 na kortach im. Rolanda Garrosa (French Open) była w ćwierćfinale (pierwszy awans do tej rundy w Wielkim Szlemie). W latach 1990-1993 regularnie kończyła sezony w najlepszej dwudziestce na świecie i występowała w turnieju Masters (WTA Tour Championships). W 1995 wygrała swój pierwszy turniej na nawierzchni trawiastej, w angielskim Eastbourne.

Po kilku latach nieco słabszych wyników (chociaż wciąż pozostawała w najlepszej setce rankingu) w 1997 zaliczyła swój drugi ćwierćfinał na Wimbledonie (poprzedni w 1992); awans do ćwierćfinału nastąpił w niecodziennych okolicznościach. W meczu przeciwko rodaczce Sandrine Testud miała w trzecim secie do obrony dwie piłki meczowe, gdy rywalizację przerwał deszcz; po wznowieniu gry Tauziat wygrała cztery piłki z rzędu, a następnie cały zacięty pojedynek 4:6, 7:5, 12:10. Udana dalsza część sezonu pozwoliła Francuzce wrócić do najlepszej dwudziestki i po kilkuletniej przerwie awansować do turnieju Masters, w którym pokonała dwie znacznie wyżej notowane rywalki - Amandę Coetzer z RPA i Ivę Majoli z Chorwacji (aktualną mistrzynię French Open), docierając do półfinału. Przyczyniła się również do pierwszego triumfu Francji w Pucharze Federacji, pozostając niepokonana w 1997 w meczach pucharowych zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej; w meczu I rundy przeciwko Japonii ustanowiła rekord - pokonała Naoko Sawamatsu 7:5, 4:6, 17:15, a decydujący set był najdłuższy w historii Pucharu Federacji (w singlu).

Rok 1998 przyniósł największy sukces w karierze Nathalie Tauziat. W swoim czterdziestym trzecim starcie w turnieju wielkoszlemowym dotarła do finału Wimbledonu, pokonując po drodze m.in. rodaczkę Julie Halard-Decugis, Brytyjkę Samanthę Smith, rozstawioną z dwójką Amerykankę Lindsay Davenport i w półfinale po zaciętym pojedynku Białorusinkę Nataszę Zwieriewą. W decydującym meczu nie sprostała innej weterance, Czeszce Janie Novotnej, 4:6, 6:7. W dalszej części sezonu była jeszcze m.in. w IV rundzie US Open, gdzie Davenport wzięła rewanż. Jesienią 1998 w serii halowych turniejów europejskich była kolejno w półfinale Pucharu Wielkiego Szlema (ponownie pokonała Davenport, uległa Venus Williams), ćwierćfinale w Filderstadt (porażka z Davenport), półfinale w Zurychu (porażka z V. Williams), półfinale w Luksemburgu (porażka z Silvią Fariną), finale w Lipsku (porażka ze Steffi Graf), półfinale w Filadelfii (ponownie porażka z Graf) i ćwierćfinale WTA Tour Championships (porażka z Davenport). Wyniki te zapewniły jej pierwszy w karierze awans do czołowej dziesiątki rankingu światowego.

Kontynuowała udane występy w kolejnych sezonach. W 1999 wygrała dwa turnieje, w tym zaliczaną do tzw. Tier I (najwyższej kategorii po Wielkim Szlemie) imprezę w Moskwie. Przegrała w dwóch finałach turniejowych na trawie (Birmingham z Halard-Decugis, Eastbourne ze Zwieriewą), a w ćwierćfinale Wimbledonu uległa rewelacyjnej Mirjanie Lučić. Na koniec sezonu 1999 po raz drugi w karierze osiągnęła półfinał Masters. W 2000 osiągnęła najwyższą pozycję w rankingu - nr 3, m.in. dzięki wygranej w halowym turnieju w Paryżu, gdzie w finale pokonała Serenę Williams. Była też w ćwierćfinale US Open, pokonując po drodze - po raz pierwszy w karierze - utytułowaną Hiszpankę Arantxę Sánchez Vicario.

W 2001 wygrała turniej w Birmingham, jako najstarsza triumfatorka turniejowa od 1994 (od czasu Navrátilovej). Była także - po raz piąty w karierze - w ćwierćfinale Wimbledonu, również jako najstarsza wielkoszlemowa ćwierćfinalistka od czasu Navrátilovej. Jako jedenasta zawodniczka w historii przekroczyła liczbę 600 zwycięstw w cyklu zawodowym. Zapewniła sobie także dziewiąty udział w turnieju Masters, po którym zdecydowała się zakończyć karierę singlową.

W 2002 kontynuowała jeszcze występy w wybranych turniejach deblowych. W październiku 2001 osiągnęła najwyższy ranking deblowy (nr 3 na świecie). Łącznie w karierze wygrała 25 turniejów deblowych, wystąpiła w siedmiu edycjach deblowego Masters (osiągając finały w 1997 i 1998). W początkowej fazie kariery tworzyła parę z Isabelle Demongeot, później głównie z Alexandrą Fusai. W grze mieszanej osiągnęła ćwierćfinał US Open w 1997, w parze z Kanadyjczykiem Danielem Nestorem.

W reprezentacji narodowej w Pucharze Federacji występowała w latach 1985-2001; wygrała 33 pojedynki, przegrała 21. Ponadto reprezentowała barwy Francji na trzech olimpiadach - Seul 1988, Barcelona 1992 i Atlanta 1996.

Oprócz bogatej, wieloletniej kariery Nathalie Tauziat znana była z protestu, jaki zgłosiła wobec głośnego stękania na korcie liderki tenisa światowego na początku lat 90. - Moniki Seles. Już pod koniec kariery Tauziat zdecydowanie krytykowała zainteresowanie mediów osobą Anny Kurnikowej, kreujące Kurnikową na ikonę popkultury bez względu na średnie (w grze pojedynczej) osiągnięcia sportowe.

[edytuj] Finały wielkoszlemowe

Rok	Turniej	Przeciwniczka	Wynik
1998	Wimbledon	Jana Novotná	4-6 6-7

[edytuj] Wygrane turnieje

gra pojedyncza:
- 1990 Bayonne
- 1993 Quebec City
- 1995 Eastbourne
- 1997 Birmingham
- 1999 Moskwa, Lipsk
- 2000 Paryż (hala)
- 2001 Birmingham
gra podwójna:
- 1987 Paryż (hala), European Indoors (oba z Demongeot)
- 1988 German Open (z Demongeot)
- 1989 Hamburg (z Demongeot)
- 1990 Brighton (z Heleną Sukovą)
- 1991 Bayonne (z Patricią Tarabini)
- 1993 Melbourne (z Nicole Provis)
- 1994 Los Angeles (z Halard-Decugis), Quebec City (z Elną Reinach)
- 1995 Linz (z Meredith McGrath)
- 1996 Lipsk, Luksemburg (oba z Kristie Boogert)
- 1997 Linz, Chicago (oba z Fusai)
- 1998 Linz, Strasburg, New Haven (wszystkie z Fusai)
- 1999 Prostejov, German Open (oba z Fusai)
- 2000 Eastbourne (z Ai Sugiyamą), Canadian Open (z Martiną Hingis), Luksemburg (z Fusai)
- 2001 Miami (z Sánchez Vicario), Los Angeles (z Kimberly Po), Lipsk (z Jeleną Lichowcewą)