The Velvet Underground

Z Wikipedii

The Velvet Underground
Pochodzenie	Stany Zjednoczone
Gatunek	rock awangardowy art rock proto punk
Aktywność	1965–1973 1990–1994
Wytwórnia płytowa	Verve MGM Atlantic Polydor Mercury Sire
Powiązania	Nico Theater of Eternal Music
Strona internetowa

The Velvet Underground – amerykańska grupa rockowa, będąca przedstawicielem awangardy rockowej i rocka eksperymentalnego.

Spis treści

1 Historia grupy
- 1.1 Wspólne inicjatywy muzyków po rozwiązaniu grupy
2 Muzycy
3 Dyskografia
4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia grupy

Historia zespołu zaczyna się w grupie The Primitives zorganizowanej w 1964 r. tylko do nagrania singla Lou Reeda. Wszyscy muzycy tego kwartetu, czyli Lou Reed (gitara,wokal), John Cale (gitara basowa, wokal) Tony Conrad (gitara) i Walter De Maria (perkusja), wywodzili się z awangardowych kręgów nowojorskich. John Cale i Tony Conrad byli członkami radykalnego zespołu LaMonte'ego Younga The Theater of Ethernal zwanego także The Dream Syndicate. Walter de Maria był już także znanym artystą i wkrótce stał się jednym z czołowych przedstawicieli minimalizmu. Reed i Cale wspólnie przeszli jeszcze przez efemeryczne grupy, aby w końcu w lutym 1965 r. założyć trio z gitarzystą Sterlingiem Morrisonem – The Warlocks. Niestety w kilka miesięcy później okazało się, że w San Francisco działa grupa o tej samej nazwie. Oba zespoły zmieniły więc nazwy: grupa nowojorska na The Falling Spikes, a Kalifornijczycy na The Grateful Dead. Jednak w grudniu pod wpływem erotycznej powieści Reed z kolegami przybierają nazwę The Velvet Underground. Ich pierwszy koncert pod tą nazwą odbył się 11 grudnia 1965 r. w Summit High School Auditorium. Był to także ich pierwszy koncert z perkusistką Maureen Tucker. Miała ona zestaw perkusyjny za 50 dol. i grała na stojąco.

Jeszcze w tym samym miesiącu Andy Warhol, który potrzebował zespołu rockowego do swojego multimedialnego projektu zwanego Andy Warhol, Up-Tight wysłuchał ich koncertu w klubie The Cafe Bizarre i zespół został włączony w działalność The Factory. Współpraca Velvet Underground z Andym Warholem trwała około półtora roku. W styczniu do zespołu dołącza (na prośbę Warhola) wokalistka i aktorka Nico. Biorą oni udział w serii multimedialnych programów składających się z kombinacji filmów Warhola, świateł Danny'ego Williamsa, muzyki Velvet Underground and Nico, tańców Gerarda Malangi i Edie Sedgwick, pokazów przezroczy, projekcji filmowych Paula Morrisseya, fotografii Billy'ego Linicha i Nata Finkelsteina.

Przez cały 1966 rok grupa występuje głównie w Nowym Jorku ale m.in. także w Los Angeles i San Francisco. 27 i 28 maja koncertują w słynnej sali koncertowej Fillmore Auditorium (znanej także później jako Fillmore East). Na przełomie sierpnia i września 1966 zespół występuje w ramach kolejnego projektu Warhola Exploding Plastic Inevitable. Pod koniec roku 1966 rozpoczynają serię koncertów w kilku stanach USA i w Kanadzie. Trwają one do 27 maja 1967 roku, gdy odchodzi Nico, aby prowadzić karierę solową.

W marcu 1967 r. ukazuje się ich pierwszy album The Velvet Underground & Nico, którego formalnym producentem był Warhol, ale prawdziwym – Tom Wilson. Płyta ta nie była w ogóle reklamowana, nikt nie puszczał jej w radiu i nikt jej nie kupował.

Po kolejnej serii koncertów (m.in. występy w słynnym klubie The Boston Tea Party w Bostonie), grupa wydaje 30 stycznia 1968 r. drugi album White Light/White Heat. Kolejny brak komercyjnego sukcesu zmusił grupę do intensywnych tras koncertowych.

We wrześniu 1968 r. odchodzi od grupy John Cale. Rozpoczyna karierę solową i zostanie producentem (Nico, The Stooges itd.). Na jego miejsce przychodzi basista, klawiszowiec i wokalista Doug Yule z zespołu Glass Menagerie. 4 października odbywa się pierwszy koncert z jego udziałem w klubie La Cave w Cleveland.

W marcu 1969 r. zespół wydaje swój trzeci album The Velvet Undeground i rusza w niekończącą się serię występów. Ich plonem był dwupłytowy album Live 1969 wydany w kwietniu 1974 roku. W kwietniu 1970 r. Maureen Tucker bierze przerwę na urodzenie dziecka. Grupa występuje jako trio – Yule zostaje także perkusistą. Po dwóch miesiącach angażują jako perkusistę młodszego brata Douga Youle'a – Billa Youle'a, który gra w zespole przez dwa miesiące do powrotu w październiku Maureen Tucker. Bill Youle wraca do szkoły.

Od 24 czerwca do 28 sierpnia zespół występuje w nowojorskim klubie The Max's Kansas City. Koncertowe nagrania z tego klubu zostaną wydane 30 maja 1972 r. na albumie Live at Max's Kansas City. We wrześniu 1970 r. ukazuje się ich album Loaded. Niestety, latem – przed ukazaniem się tej płyty – odchodzi z zespołu Lou Reed. Po 2-letnim okresie przerwy rozpoczął karierę solową. W sierpniu 1970 r. zostaje zastąpiony przez basistę i wokalistę Walta Powersa. Ten skład dotrwał do czerwca 1971 r., gdy Powers spadł ze schodów i złamał szczękę. Na kilka koncertów zostaje zastąpiony przez Larry'ego Estridge'a.

W sierpniu 1971 r. odchodzi z zespołu Sterling Morrison, który po doktoracie z filozofii zostaje profesorem na uniwersytecie w Teksasie. Zastępuje go Willie Alexander.

Grudzień 1971 r. to właściwie koniec istnienia zespołu. Doug Yule kontynuuje karierę z nowymi muzykami i w lutym 1973 r. wydaje swój solowy album Squeeze, pomyłkowo firmowany przez Velvet Underground.

[edytuj] Wspólne inicjatywy muzyków po rozwiązaniu grupy

29 stycznia 1972 r. John Cale, Lou Reed i Nico w klubie Bataclan w Paryżu
3 stycznia 1989 r. występ w składzie John Cale, Lou Reed i Maureen Tucker w Brooklyn Academy of Music, Brooklyn NY – SONGS FOR DRELLA. Ukazuje się płyta i wideo z tym programem poświęconym Warholowi.
15 czerwca 1990 r. John Cale, Lou Reed, Sterling Morrison i Maureen Tucker występują w Fondation Cartier w Jouy-En-Josas, Francja
20 lutego 1992 r. Lou Reed, Sterling Morrison i Maureen Tucker w Casino De Paris, Francja
5 grudnia 1992 r. John Cale, Lou Reed i Sterling Morrison na New York University.
Czerwiec–lipiec 1993 r. Europejskie tournée w oryginalnym składzie: Lou Reed, John Cale, Sterling Morrison i Maureen Tucker. Wielka Brytania, Niemcy, Holandia, Czechy (w Pradze – zaproszenie od prez. Vaclava Havla), Francja, Szwajcaria, Dania, Włochy. Plonem jest podwójny album LIVE MCMXCIII oraz DVD VELVET REDUX LIVE MCMXCIII
18 i 19 listopada 1994 John Cale, Sterling Morrison i Maureen Tucker w Andy Warhol Museum w Pittsburghu,
17 stycznia 1996 r. John Cale, Lou Reed i Maureen Tucker w The Waldorf Astoria w Nowym Jorku z okazji wprowadzenia grupy do Rockowego Panteonu Sławy (11th Rock and Roll Hall of Fame).