Towarzystwo Przyjaciół Ojczyzny

Z Wikipedii

Towarzystwo Przyjaciół Ojczyzny, tajny związek młodzieży patriotycznej założony w Warszawie w zaborze pruskim w roku 1803 przez starościca opinogórskiego Wincentego Krasińskiego przy współudziale młodych arystokratów - Józefa Krasińskiego, Ludwika Paca, Stanisława Małachowskiego, Henryka, Piotra i Tomasza Łubieńskich - i pod skrzydłami marszałka Stanisława Małachowskiego, w którego siedzibie przy Krakowskim Przedmieściu^[1] odbywały się pierwsze zebrania organizacji pod duchowym patronatem (co sugerował Krasiński) Naczelnika Kościuszki.

Członkowie Towarzystwa opracowali program działania, rotę przysięgi, a jako strój organizacyjny przyjęli czarne fraki z lakierowanymi na czarno mosiężnymi guzikami z wyobrażeniem kotwicy i napisem "nadzieja". Zamysł był taki, że wraz z wycieraniem się lakieru napis i emblemat stawały się coraz wyraźniejsze, co miało symbolizować powrót niepodległości. Z biegiem jednak czasu Towarzystwo przekształciło się w koterię towarzyską o charakterze rozrywkowym.

Od początku istnienia patriotyczną działalność zastąpiło Towarzystwu konkurowanie z "Blachą", jak nazywano skupioną wokół Pałacu pod Blachą (siedziby księcia Józefa Poniatowskiego) hulaszczą młodzież noszącą zielone fraki z napisami "Jabłonna" na kołnierzach. Obie koterie prześcigały się w przepychu uczt, nocnych pijatyk i ciągłych pojedynków na co władze zaborcze patrzyły przez palce, zainteresowane w postępującej demoralizacji polskiej młodzieży. Jednak, wraz ze zmieniającą się sytuacja na frontach Europy, zmienił sie także stosunek władz do polskich związków i stowarzyszeń, gdzie upatrywały zaczyn konspiracji pro-francuskiej. W początkach roku 1806 pruski gubernator Köhler nakazał Krasińskiemu rozwiązanie Towarzystwa.

Jego członkowie stali się w ciągu roku zalążkiem Gwardii Honorowej Polskiej, a następnie kadrą 1. Pułku Lekkokonnego (polskiego) Gwardii Cesarskiej Napoleona.

Przypisy