Wincenty Krasiński

Z Wikipedii

Niektóre informacje zawarte w artykule wymagają weryfikacji.
Do weryfikacji: Błąd merytoryczny był senatorem wojewodą a nie senatorem wojennym

Wincenty Krasiński

Ślepowron
Data urodzenia	30 stycznia 1782
Miejsce urodzenia	Boremel
Data śmierci	24 listopada 1858
Miejsce śmierci	Warszawa

Rodzina	Krasińscy
Rodzice	Jan Krasiński Antonina Czacka
Małżeństwo	Maria Urszula Radziwiłł
Dzieci	Zygmunt Krasiński

Wincenty Krasiński, herbu Ślepowron (ur. 30 stycznia 1782 w Boremlu na Wołyniu, zm. 24 listopada 1858 w Warszawie) – hrabia od 1811, od 1844 założyciel i I ordynat opinogórski polski generał w czasie wojen napoleońskich.

Urodzony w rodzinie hr. Jana Krasińskiego (syna Michała Hieronima Krasińskiego) i Antoniny hr. Czackiej. Żonaty z Marią Urszulą ks. Radziwiłł. Ojciec Zygmunta Krasińskiego – dramatopisarza i poety.

W wieku ośmiu lat został zapisany do kawalerii narodowej. Jako dziesięciolatek został już porucznikiem (był to element magnackiej tradycji i wychowania, a nie rzeczywista służba wojskowa, którą Krasiński rozpoczął dopiero jako osoba dorosła). W 1790 roku został starostą opinogorskim, po śmierci ojca.

W czasie wojen napoleońskich służył początkowo w ochronie sztabu cesarskiego, później mianowany dowódcą 1 Pułku Szwoleżerów-Lansjerów Gwardii Cesarskiej w 1807. Był trzykrotnie ranny. Od 1811 generał brygady, zaś od 1813 generał dywizji, w 1814 roku powrócił z większością wojsk polskich – korpusu polskiego z Francji do kraju. W 1815 został szefem polskiej dywizji gwardialnej, a następnie generałem – adiutantem cesarskim.

Karierę wojskową kontynuował w wojsku polskim powstałego Królestwa Polskiego. Był marszałkiem sejmu Królestwa polskiego od 1818, od 1825 senatorem – wojewodą. W 1826 roku został awansowany do stopnia generała jazdy oraz senatora wojennego. W 1828 stracił swą popularność, gdy jako jedyny w czasie sądu sejmowego głosował za ukaraniem podejrzanych za zdradę stanu. Będąc zwolennikiem współpracy i podporządkowania carowi, nie wziął udziału w powstaniu listopadowym (1830-1831). Pełnił wysokie urzędy w administracji Królestwa, będąc członkiem Rady Państwa od 1831 oraz Rady Administracyjnej w latach (1855-1856).

Zasłynął jako fundator Biblioteki Ordynacji Krasińskich w 1844 w Warszawie.

Za zasługi został odznaczony Orderem Orła Białego 24 maja 1829.

Miał pociąg do nauki. W domu jego zbierali się najwięksi literaci epoki. Gorliwie gromadził zabytki kulturalne. Napisał: Essai sur le maniemant de la lance (1811), Apercu sur le Juifs de Pologne par un officier general polonais, nonce, la diLte (1818) i kilka broszur w sprawie żydowskiej.