Trummy Young
Z Wikipedii
James "Trummy" Young (ur. 12 stycznia, 1912 w Savannah (Georgia), zm. 10 września, 1984 w San Jose (Kalifornia)) - amerykański puzonista jazzowy. Przez szereg lat grał z Louisem Armstrongiem, grał również z orkiestrą Jimmiego Lunceforda.
Spis treści |
[edytuj] Lata młodzieńcze
Urodził się w 1912 roku, jako jedyny syn wśród trojga dzieci robotnika kolejowego Osbornea Younga i jego żony Anie Evangeline. W mieście Savannah działał Ku Klux Klan, którego członkowie szerzyli postrach w dzielnicach murzyńskich miasta. Ważną rolę w jego młodym życiu odgrywała muzyka. Wielkie wrażenie wywarł na nim zespół Jenkinsa Orphana oraz trupa wędrowna niejakiego Dr Rabbitfoota oraz różni inni artyśći muzyczni i otoczenie, w którym dorastał. Mając 12 lat zmarł mu ojciec, w 1926 roku matka - nie będąca katoliczką - posłała go do 4-letniej katolickiej szkoły wojskowej w Rockcastle, ponieważ system edukacyjny tej szkoły umożliwiał pracę na utzymanie. Przez jeden tydzień był murarzem i tynkarzem, a następny tydzień uczęszczał na zajęcia szkolne. Tam też obserwując innych młodych muzyków, zajął się ćwiczeniem tej profesji. Z braku funduszy na przyjazd do domu, wakacje spędzał pracując na farmie.
[edytuj] Początek kariery
W 1930 roku, po skończeniu szkoły wyjechał do Waszyngtonu. Był puzonistą w orkiestrze Hot Chocolates Orchestra Bookera Colemana, który dał mu przydomek Trummy. Latem 1931 roku grał w Asbury Park za dwa dolary za wieczór. W 1933 roku udał się do Chicago z orkiestrą Earla Hinesa, grając w klubie Grad Terrace w godzinach od 21 do 4 za 40 $ tygodniowo.
[edytuj] Rozwój kariery
W 1936 wyjechał do Nowego Jorku, gdzie przyłączył się do orkiestry Jimmy Lunerforda, tam też spotkał Idę Fitzpatrick, która rozmawiała z nim o Biblii. W tamtym okresie zawierał umowy na pojedyncze występy, a umowy zawierały klauzulę, że grupie nie wolno dawać koncertów w promieniu 600 km od miejsca, w którym ostatnio występowała, co doprowadziło do bardzo dalekich podróży. W Nowym Jorku występował ze śpiewaczką Billie Holiday. Napisał dla niej piosenkę Travellin Light, którą nagrała z orkiestrą Paula Whitemana (oboję nie znając przepisów dotyczących tantiem,oboje otrzymali za nią tylko po 75 $). W końcu lat 30. XX w., wystąpił w kilku filmach, np. Blues in the Night. Na przełomie lat 30 i 40 XX w. skomponował wiele przebojów, spośród których największy rozgłos zyskały: T'Ain't What Cha Do, It's the Way That Cha Do It oraz What Cha Know, Joe?. . Jego odmienna technika gry na puzonie sprawiła, że takie piosenki, jak Ain't She Sweet i Margie z 1938 r. znalazły się na liście płyt, które cieszyły się największym popytem. W tym okresie zachorował na nadciśnienie. W 1947 roku poznał Sally, a pod koniec tego roku ożenił się z nią. W 1948 roku urodziła mu się córka Andrea. Wraz żoną rozpoczął kontakt ze Świadkami Jehowy uczęszczając na ich zebrania do Sali Królestwa na Hawajach, gdzie przebywał. W 1952 roku opuścił ten archipelag i rozpoczął 12-letnią współpracę z Louisem Armstrongiem. Potem współnie z nim wystąpił w takich filmach jak The Glen Miller Story, Five Pennies oraz High Society oraz w innych widowiskach telewizyjnych. Żona z córką zamieszkały w Los Angeles, gdzie kupił im dom. On natomiast wiele podróżował, np. przez 7 mięsięcy w [Afryka|Afryce]]. W Europie nakręcił wiele filmów; czy w 1961 roku w Japonii. W USA najczęściej występował m.in w Nowym Jorku, Chicago, oraz Las Vegas. Aby utrzymyać wysoką formę ćwiczył codziennie ok. 6 godzin. Na początku 1964 roku z powodu choroby żony (która była już Świadkiem Jehowy) wrócił do Los Angeles, przerywając występy. Chociaż proponowano mu większą gażę, odrzucił ją kierując się swym mottem z Przysłów 16:16 :Raczej mądrość nabywaj niż złoto, lepiej mieć rozum - niż srebro. Latem 1964 roku został ochrzczony jako Świadek Jehowy. Potem przeniósł się z rodziną na Hawaje. Tam mając własną orkiestrę grywał w największym hotelu Honolulu - Hotel Street. W 1975 roku wydano płytę Man And His Horn We wrześniu 1976 roku nagrał 6 godzinny wywiad biograficzny w Smihsonian Instition. W 1980 wydano jego płytę Someday. Zmarł w szpitalu w San Jose 10 września 1984 roku. W 1999 roku ukazała się płyta z jego największymi przebojami z lat 1944-1946.
[edytuj] Niektóre jego utwory
- Hollywood
- Talk of the Town
- Good 'N Groovy
- Rattle and Roll
- I'm Living for Today
- Behind the Eight Bar
- Four or Five Times
- I Want a Little Girl
- Two Sleepy People
- Tea for Two
- Thanks for the Memory
- Don't Be a Baby, Baby
- Lazy Lullaby
- Try, Try Again
- Tidal Wave
- Fruitie Cuties
- Blue Triste
- Johnson Rock
- Lucky Draw
[edytuj] Źródła
- Przebudźcie się! 8 września 1978, str. 9-14 (wyd. polonijne), Muzyka zawładnęła moim życiem (życiorys)
- New York Times
- skrót życiorysu (en)
- IMDB
- Trummy Young w Youtube
