Unia Chrześcijańskich Demokratów i Centrum

Z Wikipedii


Unia Chrześcijańskich Demokratów i Centrum
Lider	Pier Ferdinando Casini
Data założenia	6 grudnia 2002
Ideologia polityczna	chrześcijańska demokracja
Europejska Grupa Parlamentarna	Europejska Partia Ludowa - Europejscy Demokraci
Obecni posłowie (%)	33
Obecni senatorowie (%)	3
Obecni eurodeputowani (%)	3
strona oficjalna

Unia Chrześcijańskich Demokratów i Centrum (wł. Unione dei Democratici Cristiani e di Centro, UDC) – włoska chadecka i centroprawicowa partia polityczna, jedno z największych ugrupowań włoskich, członek Europejskiej Partii Ludowej.

Partia formalnie jest kierowana przez Lorenzo Cesa, jednak jej faktycznym liderem pozostaje Pier Ferdinando Casini (do 2006 przewodniczący Izby Deputowanych).

[edytuj] Historia

UDC została założona w 2002 w ramach Domu Wolności z połączenia ściśle ze sobą współpracujących Centrum Chrześcijańsko-Demokratycznego (CCD, lider: Rocco Buttiglione) i Unii Chrześcijańskich Demokratów (UDC, lider: Pier Ferdinando Casini), do których dołączyła także Europejska Demokracja (DE, lider: Giulio Andreotti).

Wybory do Parlamentu Europejskiego w 2004 przyniosły partii 5 mandatów i poparcie na poziomie 5,9%, co pozwoliło wyprzedzić Ligę Północną i stać się wówczas trzecią siłą w ramach Domu Wolności. UDC popierała rząd Silvio Berlusconiego, kilkakrotnie jednak groziła wyjściem z koalicji. Do największych napięć doszło przed wyborami parlamentarnymi w 2006, gdy lider Forza Italia zaprosił do swojego bloku wyborczego ugrupowania neofaszystowskie (zwłaszcza Nową Siłę).

Ostatecznie UDC wystartowała w dotychczasowym układzie. Uzyskując wynik 6,76%, 39 mandatów deputowanych i 20 senatorskich, potwierdziła swoje istotne miejsce na włoskiej scenie politycznej. Jednak na skutek porażki całej koalicji partia znalazła się w opozycji.

W 2007 UDC formalnie opuściła Dom Wolności, jednak nie przystąpiła do koalicji rządowej popierającej gabinet Romano Prodiego. Po skróceniu kadencji parlamentu w styczniu 2008 partia otrzymała zaproszenie od Silvio Berlusconiego celem wspólnego startu w wyborach, jednak zdecydowała się wystawić własne listy w ramach koalicji Unia na rzecz Centrum (Unione di Centro), do której weszły też Biała Róża (niedawni rozłamowcy z UDC) i kilka małych partii katolickich. W wyborach tych UdC uzyskała 36 mandatów w izbie niższej i 3 w Senacie.

[edytuj] Rozłamy

W 2004 Sergio D'Antoni przeszedł z grupą byłych działaczy Europejskiej Demokracji do Margherity.
W 2005 Gianfranco Rotondi powołał Chrześcijańską Demokrację dla Autonomii, opowiadającą się za bliską współpracą z Forza Italia.
W 2005 prezydent Prowincji Katania i europoseł Raffaele Lombardo utworzył Ruch dla Autonomii, który pozostał w Domu Wolności.
W 2006 senator Marco Follini (pierwszy przewodniczący partii w latach 2002-2005) zainicjował nowe ugrupowanie Środkowa Droga Włoch, które przeszło do L'Unione.
W 2008 grupa lewicowych działaczy z posłem Bruno Tabacci powołała Białą Różę.
W 2008 zwolennicy Silvio Berlusconiego, działający w ramach frakcji Liberalni Ludowcy (z byłym przewodniczącym klubu deputowanych Carlo Giovanardim na czele) odeszli z partii, przystępując do Ludu Wolności.

[edytuj] Program polityczny

UDC w swoim programie odwołuje się do ideologii chadeckiej i konserwatywnej, konsekwentnie sprzeciwia się aborcji i eutanazji. Partia popiera dalszą integrację w ramach Unii Europejskiej. Głoszone poglądy gospodarcze sytuują ją w politycznym centrum.