Władimir Suchomlinow

Z Wikipedii

Władimir Aleksandrowicz Suchomlinow (ur. 16 sierpnia / 4 sierpnia 1848 w Kownie, zm. 2 lutego 1926 w Berlinie) - rosyjski generał kawalerii, generał adiutant.

[edytuj] Młodość

Zakończył I. Petersburski Korpus Kadetów i Mikołajewską Oficerską Szkołę Kawalerii. Od 1867 był oficerem w pułku huzarów lejb gwardii. W 1874 zakończył Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego. Od 25 października 1874 był adiutantem w I Gwardyjskiej Dywizji Kawalerii, potem starszym oficerem do zadań specjalnych w sztabie 1 Korpusu Armijnego i dowódcą eskadronu w pułku kirasierów.

W czasie wojny rosyjsko tureckiej 1877-1878 był w dyspozycji naczelnego dowódcy działającej armii wielkiego księcia Mikołaja Mikołajewicza (starszego). Za działania wojenne został nagrodzony orderem świętego Jerzego IV stopnia i złotą bronią. Od 11 kwietnia 1878 był oficerem do zadań specjalnych w sztabie 1 Korpusu Armijnego. Od 6 maja 1878 - kierującym sprawami Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego. Od 25 listopada 1884 - dowódcą 6 Pawłowgradzkiego pułku lejb gwardii. Od 10 stycznia 1886 - komendantem Oficerskiej Szkoły Kawalerii, a od 16 kwietnia 1898 - dowódcą 10 Dywizji Kawalerii. Od 25 maja 1899 - szefem sztabu, pomocnikiem dowódcy, a od 23 października 1904 do 2 grudnia 1908 - dowódcą Kijewskiego Okręgu Wojskowego, jednocześnie generałem gubernatorem Kijowskim, Podolskim i Wołyńskim. 6 grudnia 1908 został generałem kawalerii.

Od 2 lutego 1908 był szefem Sztabu Generalnego. 11 marca 1909 został ministerem wojny i jednocześnie od 6 grudnia 1911 - członkiem Rady Państwa. W 1912 został generałem adiutantem.

[edytuj] Dalsze życie

Był faworytem cara Mikołaja II i carycy Aleksandry Fiodorowny. Ignorował Dumę (parlament rosyjski), czym powodował niezadowolenie posłów. Car popierał go w tych działaniach m.in. mówiąc: "Po co z nimi się pan kłóci - pan jest moim ministrem".

Walczył z przewodniczącym Rady Ministrów W.M Kowcowem i Mikołajem Mikołajewiczem (młodszym). Był skłócony z rządem, jednak w zaistniałej sytuacji car radził mu nie zwracać uwagi na to co o nim mówią. W czasie wojny, kiedy wiosną 1915, na froncie nastąpił brak pocisków artyleryjskich i innego uzbrojenia, stan się zmienił. Jako główny oskarżający wystąpił Mikołaj Mikołajewicz (młodszy) - naczelny dowódca Armii Rosyjskiej. 13 czerwca 1915 został zdjęty ze stanowiska ministra wojny i pozostawiony jako członek Rady Państwa. 15 lipca 1915 pod wpływem opinii publicznej rozpoczęto śledztwo przeciwko niemu zarzucając zaniechanie, wykorzystywanie stanowiska służbowego, fałszerstwo i łapownictwo oraz zdradę państwa.

29 kwietnia 1916 aresztowany i osadzony w twierdzy Pietropawłowskiej w Piotrogradzie. Mikołaj II próbował mu pomóc. 11 października 1916 został zwolniony z więzienia w twierdzy i osadzony w areszcie domowym. Po rewolucji lutowej 1917 wznowiono śledztwo. Przedstawiono zarzuty zdrady, braku działania i korupcji. Obwiniono go także o nieprzygotowanie sił zbrojnych Rosji do wojny. Został uznany za winnego nieprzygotowania armii do wojny i 20 września skazany na dożywotnią katorgę, zamienioną na karę więzienia i pozbawienie wszystkich praw. Po amnestii w związku z ukończeniem 70 lat, 1 maja 1918 zwolniony z więzienia wyjechał do Finlandii, a potem do Niemiec.

[edytuj] Źródła

• K.A Zalesskij, Pierwaja mirowaja wojna. Prawitieli i wojennaczalniki. Wyd;"WECZE" Moskwa 2000.