Władysław Baran

Z Wikipedii

Władysław Baran (ur. 12 czerwca 1906 w Bronowicach, powiat Kielce, zm. 30 sierpnia 1976) – żołnierz zawodowy, uczestnik obrony Westerplatte.

Syn Józefa i Anastazji z domu Wróbel, miał dwanaścioro rodzeństwa. Przed powołaniem do wojska uczęszczał do Szkoły Wydziałowej w Krakowie.

17 października 1927 wcielony do czynnej służby w 2 Pułku Piechoty Legionów w Pińczowie, 2 kompania ckm. 1 maja 1928 ukończył szkołę podoficerską w stopniu kaprala. Po roku awansował na plutonowego i pozostał w służbie wojskowej jako podoficer zawodowy. W 1930 został przeniesiony do Sandomierza, skąd w marcu 1939 przybył na Westerplatte w stopniu plutonowego zawodowego. Służbę w Wojskowej Składnicy Tranzytowej pełnił od 31 marca 1939. W czasie obrony był dowódcą karabinów maszynowych placówki "Prom". Po zbombardowaniu wartowni nr 5 bronił placówek "Tor kolejowy", "Fort", a następnie wartowni nr 3.

Przebywał w niewoli niemieckiej: w Stalagu I A – (nr jeńca 1510). Po udanej ucieczce z niewoli w 1942 powrócił do domu. Wstąpił do oddziałów partyzanckich AK, przyjmując pseudonim "Uparty". W listopadzie 1944 aresztowany i wywieziony do łagrów na terenie ZSRR: Borowicze (nr jeńca 270), Świerdtowsk (nr jeńca 531), Szybałtowo (nr 284). Powrócił w listopadzie 1947. Chciał za wszelką cenę uzyskać niezależność i dlatego zaczął się uczyć. Studiował zaocznie w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. Po ukończeniu studiów w 1952 rozpoczął pracę w Polskich Zakładach Zbożowych w Dwikozach, a następnie do emerytury w Spółdzielni Inwalidów w Sandomierzu. Jako księgowy był przysięgłym biegłym sądowym w dziedzinie księgowości. Był inwalidą wojennym.

Związek małżeński zawarł z Leokadią 18 września 1932. Wychowali dwoje dzieci: córka Barbara (ur. 1933), ukończyła Politechnikę Łódzką, obecnie emerytka; syn Jerzy Wojciech (ur. 1937), ukończył Politechnikę Krakowską (zmarł w 1983). Wnuki: Dorota, Jarosław, Rafał, Joanna, Piotr, Jacek. Prawnuków dziesięcioro.

Zmarł 30 sierpnia 1976.

Odznaczenia: Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (1947), Krzyż Partyzancki (1959), Krzyż Walecznych (1960), Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari (1966); odznaki: "Za zasługi dla Miasta Gdańska" (1961), "Za zasługi dla Kielecczyzny" (1967).