Włodzimierz Trzebiatowski
Z Wikipedii
Włodzimierz Trzebiatowski (ur. 25 lutego 1906 w Grodzisku Wielkopolskim, zm. 13 listopada 1982) - polski chemik, profesor uniwersytetów we Lwowie, a następnie Wrocławiu, autor szeregu prac monograficznych oraz podręczników, w tym obszernego, wielokrotnie wznawianego i uzupełnianego podręcznika akademickiego do chemii nieorganicznej, zwanego potocznie Chemią Trzebiatowskiego.
W 1924 ukończył gimnazjum humanistyczne im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu i rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej. Po studiach, które ukończył w 1929, został asystentem profesora Wiktora Jakóba, kierownika Katedry Chemii Nieorganicznej. W 1930 na Politechnice Lwowskiej uzyskał stopień doktora nauk technicznych, w 1934 habilitował się w zakresie chemii fizycznej (metalurgia proszkowa).
W latach 1935-1938 przebywał na stypendiach w Zurychu, Fryburgu, Sztokholmie. W 1938 został mianowany profesorem nadzwyczajnym. Był kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej Uniwersytetu Jana Kazimierza.
W czasie wojny był nauczycielem chemii w średniej chemicznej szkole zawodowej i brał czynny udział w tajnym nauczaniu na poziomie uniwersyteckim. W 1944 wrócił na krótko do poprzedniej funkcji na Uniwersytecie Jana Kazimierza.
We wrześniu 1945 wyjechał ze Lwowa do Wrocławia. W latach 1945 - 1952 był kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu, a także od 1950 do 1952 roku dziekanem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii.
W 1948 zorganizował pierwszy powojenny Walny Zjazd Polskiego Towarzystwa Chemicznego we Wrocławiu. W 1952 został wybrany członkiem-korespondentem Polskiej Akademii Nauk, w 1956 - członkiem rzeczywistym, w 1963 członkiem Prezydium PAN, od 1968 do 1971 wiceprezesem, a w latach 1972-1977 prezesem Polskiej Akademii Nauk.
W latach 1963-1968 był dyrektorem Instytutu Chemii Nieorganicznej i Metalurgii Pierwiastków Rzadkich Politechniki Wrocławskiej.
Wspólnie z profesorem Romanem S. Ingardenem zorganizował w latach 1966-1967 Instytut Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN. W 1969 zorganizował Międzynarodowe Laboratorium Silnych Pól Magnetycznych i Niskich Temperatur we Wrocławiu i był dyrektorem tej placówki aż do śmierci.
W 1978 r. uzyskał w dowód uznania wrocławskiego środowiska naukowego nagrodę Kolegium Rektorów za rozwój i integrację tego środowiska. Rok później, w 1979 w uznaniu zasług wręczono mu na 26 zjeździe Towarzystwa Fizyków Polskich Medal im. Mariana Smoluchowskiego.
13 listopada 1982 zginął w wypadku samochodowym. Pochowany na cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu; obok, 9 lat później, spoczęła jego żona, prof. Bogusława Jeżowska-Trzebiatowska
