Wacław Żdżarski

Z Wikipedii

Wacław Żdżarski (ur. 1913, zm. 1983) – dziennikarz, historyk, krytyk filmowy, syn Wacława i Hanny Kanteckiej studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie (1932-1935), później w Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie (ukończył w 1938 roku) a także w Wyższej Szkole Muzycznej im. F. Chopina (1945-1946).

Działalność dziennikarską rozpoczął pod okiem Melchiora Wańkowicza w Wydawnictwie "Rój" (do 1939 roku), później uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 jako podoficer 44 pp z Równego. Był w niewoli sowieckiej, później niemieckiej (Stalag Vib) do listopada 1941 r. W latach okupacji (1941-1944) został szefem szkolenia fotoreporterów VI Oddziału Komendy Głównej AK (BIP) (ps. "Kozłowski", "Wrzosek"). W powstaniu warszawskim pełnił służbę jako sprawozdawca wojenny VI Oddziału Sztabu Komendy Sił Zbrojnych w Kraju i reporter "Polski Walczącej" i "Biuletynu Informacyjnego".

Po wojnie Wacław Żdżarski był wykładowcą na Wydziale Dziennikarstwa Akademii Nauk Politycznych (1948-1950), stale współpracował z tygodnikiem "Przekrój". Od 1946, do rozwiązania w 1952 roku był sekretarzem redakcji "Kuriera Codziennego", członkiem kolegium redakcyjnego tygodnika "Rzemieślnik". Później pracował w prasie Stowarzyszenia PAX ("Zorza", "WTK", "Życie i Myśl", Słowo Powszechne) do przejścia na emeryturę w roku 1975. Współpracował przy organizacji miesięcznika "Fotografia", w tygodniku "Świat" prowadził rubrykę "Fotografia na codzień", członek kolegium miesięcznika "Kinotechnik" i "Rzemieślnika".

Za swą działalność wojenną i cywilną otrzymał Krzyż Walecznych (1959), Krzyż Partyzancki (1959), Krzyż Armii Krajowej (1981), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1976), Złoty Krzyż Zasługi (1969), Medal za Warszawę (1971), Medal XXX-lecia ZG Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (1975), dyplom honorowy Towarzystwa Miłośników Historii w Warszawie i Towarzystwa Przyjaciół Warszawy (1975), był laureatem nagrody Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu m. St. Warszawy (1978), Zasłużony Działacz Kultury (1967), tytuły Artiste (1960) i Excellence Międzynarodowej Federacji Sztuki Fotograficznej (FIAP), członek honorowy Warszawskiego Towarzystwa Fotograficznego (1981)

Był współzałożycielem i pierwszym prezesem Klubu Sprawozdawców Filmowych przy Zw. Zawodowym Dziennikarzy R.P. (1948-1950), kierownikiem Biura Prasowego "Filmu Polskiego" (1947-1949), członkiem władz międzynarodowej organizacji krytyków filmowych FIPRESCI (1947-48), współzałożycielem Klubu Fotografii Prasowej przy SDP. Przez wiele lat pełnił funkcję sekretarza generalnego Federacji Stowarzyszeń Fotograficznych w Polsce (1952-1977).

Do bogatego dorobku życia Wacława Żdżarskiego należy zapisać jego twórczość: wraz z Ryszardem Kiersnowskim napisał sztukę teatralną "Panowie w nowych kapeluszach" (Komedia w 3 aktach) wystawioną w 1933 w Teatrze im. Stefana Żeromskiego, pozytywnie ocenioną recenzjach Tadeusza Boya – Żeleńskiego i, Warszawa, 1933 r.

Do klasycznych już pozycji w dziedzinie fotografii zaliczane są jego książki: "Od obiektywu do negatywu" (1946), "Zasady fotografii" (wspólnie z R. Niemczyńskim) (1957), "Historia fotografii warszawskiej" (1974), "Almanach fotoamatora" (1974) – współautor Leonard Sempoliński i Jan Sunderland), "Fotografujemy Zorką" (1975), "Zaczęło się od Daguerre'a" (1977).

Wacław Żdżarski mieszkał w Milanówku, przy ulicy Podgórnej 38 wraz z żoną Sabiną (również aktywnie działającą w BiP KG AK, ranną w powstaniu warszawskim) i synami Zbigniewem (obecnie inżynier) i Janem (dziennikarz). W Milanówku aktywnie działał w PTTK, ZboWiD a w historii towarzyskiej miasta zapisał się także jako wytrawny brydżysta.