Wasilij Iwanczuk

Z Wikipedii

Wasilij Iwanczuk
Wasilij Iwanczuk, Berlin 2006
Państwo	ZSRR  Ukraina
Data i miejsce urodzenia	18 marca 1969 Brzeżany
Tytuł szachowy	arcymistrz
Ranking	2740 (01.04.2008)
Miejsce w kraju	1
FIDE Top 100	11

Wasilij Iwanczuk, ukr. Василь Михайлович Іванчук (ur. 18 marca 1969 w Brzeżanach) – ukraiński arcymistrz, od końca lat 80. czołowy szachista świata.

Począwszy od 1989 roku Iwanczuk jest stale obecny w pierwszej dziesiątce na liście rankingowej FIDE i jest uczestnikiem najbardziej prestiżowych turniejów szachowej elity. Trzykrotnie zwyciężył w turnieju w Linares (w 1989, 1991 i 1995 roku), wygrał turnieje w Wijk aan Zee (1995) i we Lwowie (2000). Podzielił pierwsze miejsce w Tilburgu (1990), Rejkiawiku (1991), Dortmundzie (1992), Niżnym Nowogrodzie (1994) i Belgradzie (1997).

Z nieco mniejszym powodzeniem Iwanczuk brał udział w rozgrywkach o tytuł mistrza świata. W 1990 wspólnie z Borysem Gelfandem wygrał turniej międzystrefowy w Manili^[1], jednak w meczach pretendentów przegrał w ćwierćfinale z Arturem Jusupowem^[2]. Największy sukces w karierze odniósł w 2001 roku. W turnieju rozgrywanym systemem pucharowym dotarł do finału pokonując m.in. Joela Lautiera w ćwierćfinale i Viswanathana Ananda w półfinale. W meczu finałowym, który odbył się w styczniu 2002 roku, spotkał się ze swoim rodakiem Rusłanem Ponomariowem. To spotkanie miało dodatkowy wymiar, jego zwycięzca mógł się czuć liderem ukraińskich szachów. Iwanczuk nie wygrał ani jednej partii, przegrywając dwie. Była to bolesna porażka, stracona największa szansa zdobycia tytułu mistrza świata na rzecz o czternaście lat młodszego lokalnego rywala^[3].

Iwanczuk był wieloletnim liderem warszawskiej drużyny Polonii Plus GSM, która pięciokrotnie zajęła drugie miejsce w Klubowym Pucharze Europy (ostatnio w Saint-Vincent we Włoszech w 2005 roku).

W maju 2004 roku Iwanczuk zdobył w Stambule tytuł mistrza Europy^[4]. W 2005 i 2006 (przed Jewgienijem Bariejewem oraz Kamilem Mitoniem) zwyciężył w memoriałach Jose Raula Capablanki w Hawanie. Triumfował również memoriale Carlosa Torre w Meridzie, w finale pokonując Lázaro Bruzóna. W 2007 odniósł kolejne spektakularne sukcesy: po raz trzeci z rzędu zwyciężył w memoriale Capablanki w Hawanie^[5] oraz w silnie obsadzonych turniejach Aerosvit w Foros (przed m.in. Siergiejem Karjakinem, Aleksandrem Oniszczukiem i Piotrem Swidlerem)^[6] i w Montrealu (przed Siergiejem Tiwiakowem i Pentala Harikrishną)^[7]. Zdobył również w Moskwie tytuł mistrza świata w szachach błyskawicznych^[8]. W 2008 r. uzyskał rzadko spotykany w turniejach elity wynik 8 pkt z 10 partii i zdecydowanie wygrał IV edycję turnieju M-Tel Masters w Sofii^[9].

Pomiędzy 1988 a 2006 rokiem dziesięciokrotnie wziął udział w szachowych olimpiadach. Na swoim koncie posiada 10 olimpijskich medali: 6 drużynowych (3 złote, srebrny i 2 brązowe) oraz 4 indywidualne (srebrny i 3 brązowe). Oprócz tego jest siedmiokrotnym medalistą drużynowych mistrzostw świata, w tym pięciokrotnie złotym (2 razy wraz z drużyną oraz 3 razy indywidualnie)^[10].

Najwyższy ranking w dotychczasowej karierze osiągnął 1 października 2007 r., posiadał wówczas 2787 punktów i na światowej liście FIDE zajmował drugie miejsce (za Viswanathanem Anandem)^[11].

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• (en) Wasilij Iwanczuk – wybrane partie szachowe
• (en) Wasilij Iwanczuk – karta na stronie FIDE

Poprzedni Zurab Azmajparaszwili

Mistrz Europy w szachach 2004

Następny Liviu-Dieter Nisipeanu