Wielkie Oblężenie Malty
Z Wikipedii
| Podboje Turcji Osmańskiej |
|---|
|
Didymotyka – Adrianopol – Marica – Plocznik – Kosowe Pole – Rowina – Nikopolis – Ankara – Gallipoli – Warna – Kosowe Pole (1448) – Konstantynopol – Belgrad – Krbavsko Polje – Sapienza – Czałdyran – Mardż Dabik – Rodos – Mohacz – Wiedeń – Preveza – Malta – Cypr – Famagusta – Lepanto |
Wielkie Oblężenie Malty – jedno z najważniejszych wydarzeń związanych z rozwojem terytorialnym Imperium Osmańskiego. Oblężenie trwające od 19 maja do 8 września 1565 jest przez wielu uznawane za przełomowy moment w historii Imperium jako wydarzenie, które zahamowało rozwój terytorialny tego państwa. Według wielu historyków ustępuje jednak pod tym względem morskiej bitwie pod Lepanto.
Spis treści |
[edytuj] Cel wyprawy
Oblężenie miało miejsce pod koniec panowania sułtana Sulejmana Wspaniałego, który postanowił raz na zawsze rozwiązać kwestię zakonu joannitów, przeszkadzającego mu w wyraźny sposób w opanowaniu przez jego kraj środkowej części Morza Środziemnego, co umożliwiłoby poprowadzenie dalszej ekspansji (m.in. na Sycylię). Głównym celem wyprawy na siedzibę joannitów było całkowite zniszczenie zakonu.
[edytuj] Armie
Głównodowodzącym turecką osmańską armią inwazyjną był Mustafa Lala Pasza, który dowodził liczącą ponad 28 tysięcy żołnierzy armią lądową (liczba nie zawiera marynarzy znajdujących się na statkach floty inwazyjnej). Wkrótce do wojsk dotarły jeszcze liczące ok. 20 tysięcy ludzi posiłki. Obrońców wyspy było ok. 9 tysięcy rozsadzonych jako garnizony w kilku twierdzach, jak np. najsilniej umocnione Fort św. Elma i Fort św. Anioła
[edytuj] Początek - niepowodzenia u napastników
Mimo bardzo dużej przewagi liczebnej wojska osmańskie nie potrafiły jej wykorzystać, co było skutkiem skłócenia najwyższego dowództwa i prowadziło do fatalnych w skutkach błędów. Z jednej strony głównodowodzący już na początku popełnił spory błąd kierując swe wojska na fort św. Elma, który był pozbawiony większego znaczenia strategicznego w wypadku przejęcia reszty wyspy. Zdobycie fortecy spowodowało poniesienie licznych start i trwało bardzo długo (do 24 czerwca), co doprowadziło do spadku morale u żołnierzy.
[edytuj] Sytuacja u obrońców
Oblężeni pomimo początkowego przerażenia utrzymywali się w ryzach dzięki dobremu i dowodzeniu przez wielkiego mistrza zakonu – Jeana de la Valette, który licząc się z tym, że uchronić wyspę mogą tylko posiłki (które były obiecane przez króla Hiszpanii Filipa II), ze wszystkich sił angażował się w jak najdłuższe utrzymywanie pozycji (co przypłacił życiem ponad stu kawalerów zakonu oraz tysiąca żołnierzy – obrońców fortu św. Elma), by porażkami nie zniechęcić wicekróla Sycylii od udzielenia mu pomocy. Morale obrońcow wzrosło kiedy przybyła licząca około 700 żołnierzy odsiecz zwana Piccolo Soccorso, co dowodziło, że nie zapomniano o kawalerach i że odsiecz jest możliwa. Mimo to stan umocnień obronnych był krytyczny, gdyż ostrzał wojsk osmańskich trwał nieustannie.
[edytuj] Odsiecz
Poświęcenie kawalerów opłaciło się w końcu, kiedy to (7 września) przybyły duże posiłki z 9 tysiącami żołnierzy, zebranych przez wicekróla Sycylii. Przybycie odsieczy spowodowało kompletne załamanie żołnierzy sułtańskich, a plotki rozpuszczane przez obleganych wyolbrzymiające jej wielkość spowodowały odwrót wojsk Mustafy Lali Paszy. Kiedy zorientowano się w liczbie wojsk, które przybyły na wyspę głównodowodzący postanowił stoczyć z nimi bitwę lądową, która ze względu na wyczerpanie oblężeniem trwającym trzy miesiące oraz słabym morale, została przegrana.
[edytuj] Wynik batalii
Podczas oblężenia zginęło ok. połowy żołnierzy osmańskich, duża część kawalerów maltańskich, oraz ponad połowa mieszkańców wyspy. Zagrożenie, które zawisło nad wyspą, nie zostało jednak unicestwione. Sulejman Wspaniały zły z powodu wielkiej klęski swej niepokonanej do tej pory armii postanowił powtórzyć akcję stając na czele swych wojsk. Wyprawa miała się odbyć już w roku następnym, co musiało przerażać kawalerów maltańskich, gdyż mury ich twierdz - jeśli w ogóle jeszcze istniały (jak w przypadku kompletnie zdewastowanego San Elmo) - były w opłakanym stanie. Na ich szczęście śmierć sułtana podczas kampanii na Bałkanach spowodowało załamanie tych planów i ostateczne ocalenie zakonu, który przetrwał na wyspie do zajęcia jej przez Napoleona w 1798 roku, a do dziś istnieje i prowadzi akcje humanitarne i charytatywne.
[edytuj] Zobacz też
