Bitwa pod Nikopolis (1396)

Z Wikipedii

Bitwa pod Nikopolis Podboje Turcji Osmańskiej
Finał bitwy pod Nikopolis
Data	25 września 1396
Miejsce	pod Nikopolem
Wynik	zwycięstwo tureckie
Strony konfliktu Imperium osmańskie Królestwo Węgier Siedmiogród Wołoszczyzna rycerstwo europejskie z: Republiki Weneckiej Republiki Genui Francji Anglii Szkocji Polski Szwajcarii Zakonu Maltańskiego Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego Dowódcy Bajazyd I Zygmunt Luksemburski Siły ok. 15 000 - 20 000 ok. 10 000 - 15 000 Straty ok. 8 000 ok. kilka tysięcy

Podboje Turcji Osmańskiej
Didymotyka – Adrianopol – Marica – Plocznik – Kosowe Pole – Rowina – Nikopolis – Ankara – Gallipoli – Warna – Kosowe Pole (1448) – Konstantynopol – Belgrad – Krbavsko Polje – Sapienza – Czałdyran – Mardż Dabik – Rodos – Mohacz – Wiedeń – Preveza – Malta – Cypr – Famagusta – Lepanto

Bitwa pod Nikopolis - miała miejsce 25 września 1396, gdy krucjata rycerstwa zachodnioeuropejskiego została rozbita przez wojska tureckie.

Po pokonaniu Serbów pod Maricą w roku 1371 i Kosowym Polu w roku 1389 Turcy Osmańscy podporządkowali Bułgarów (1393) i osiągnęli dominację na Bałkanach.

W tej sytuaji zagrożone zostały bezpośrednio Węgry. Król Zygmunt Luksemburski postanowił dokonać wyprzedzającego i ataku zwrócił się o pomoc do monarchów chrześcijańskich. Na nową krucjatę wyruszyli rycerze z Francji (2 tys.) oraz innych państw (Niemcy, Anglia, Włochy, Czechy), których orszaki połączyły się z 5 tys armią węgierską. Ponadto kilka tysięcy ludzi przyprowadził sojusznik - hospodar wołoski. Wojska były wspomagane przez flotę wenecką. W sumie siły chrześcijańskie liczyły 10-15 tys. ludzi.

Na wieść o zgromadzeniu się sił chrześcijańskich w Budzie, sułtan osmański Bajazyd I odstąpił od oblężenia Konstantynopola i wyruszył na spotkanie krzyżowców. Prowadził ze sobą około 15-20 tys. ludzi, w tym 6 tys. regularnej jazdy (sipahów), 3 tys. wyborowej piechoty (janczarów) i znaczny kontyngent serbski.

Armia krzyżowców w trakcie przemarszu wzdłuż Dunaju wzięła szturmem kilka miast i obległa Nikopolis - największą twierdzę naddunajską. W miejscu tym doszło do spotkania obu armii.

Obie strony dysponowały pewnymi atutami. Wojska tureckie były znacznie lepiej zorganizowane i bardziej zdyscyplinowane niż chrześcijanie, natomiast składały się w dużej mierze z gorzej uzbrojonych żołnierzy. Kluczową sprawą było jednak dowodzenie krzyżowców - Francuzi nie uznawali zwierzchności Zygmunta Luksemburskiego i samowolnie podejmowali decyzje.

Rano 25 września 1396 r. Francuzi wyszli w pole i uderzyli na Turków zanim Zygmunt Luksemburski uszykował pozostałe wojska. W pierwszym ataku ciężkozbrojni rycerze rozproszyli lekkozbrojną jazdę turecką, jednak następnie natknęli się na umocnioną piechotę. W ciężkiej walce ich szyki zostały zdezorganizowane, wielu rycerzy utraciło konie i walczyło pieszo. Wtedy uderzyła na nich jazda turecka i całkowicie ich rozbiła.

Zygmunt Luksemburski nie mógł im pomóc, gdyż wtedy dopiero rozwijał szyki wojsk uznających jego rozkazy. Zanim tego dokonał, sułtan przegrupował swe siły i przygotował się na następny atak. Gdy krzyżowcy uderzyli historia się powtórzyła - uderzenie na lekkozbrojnych, zatrzymanie się na umocnionej piechocie i rozstrzygająca szarża jazdy osmańskiej. Reszty zniszczenia dokonali sprzymierzeni z sułtanem Serbowie. Chrześcijanie ponieśli całkowitą klęskę i niewielu udało się umknąć - między nimi samemu Zygmuntowi Luksemburskiemu, któremu życie uratował podobno pozostający na jego służbie polski szlachcic Ścibor ze Ściborzyc.

Straty chrześcijan szacowane są na 8 tysięcy zabitych i wziętych do niewoli, zaś wojsk sułtana na kilka tysięcy rannych i zabitych.

Krucjata zwana neapolitańską była największą i zarazem ostatnią międzynarodową wyprawą krzyżową. W przeciwieństwie do poprzednich wypraw, decydująca bitwa odbyła się na ziemiach Europy. Odtąd już nigdy nie organizowano krucjat.