Wiktor Borowski
Z Wikipedii
Wiktor Borowski (ur. 9 listopada 1905 w Warszawie, zm. 22 listopada 1976 w Warszawie) – polski działacz komunistyczny i dziennikarz.
Urodził się w rodzinie polsko-żydowskiej [1]. W latach 1921-1926 był działaczem Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1925-1929 należał do Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej "Życie". W latach 1925-1927 był redaktorem naczelnym "Głosu Robotniczego". Od 1926 należał do Komunistycznej Partii Polski. W latach 1933-1939 przebywał w więzieniu - trzykrotnie skazywano go za działalność wymierzoną przeciwko suwerenności i niepodległości Polski. Ponad rok spędził w strukturach Kominternu w Moskwie. Zwolniony z więzienia po wybuchu II wojny światowej walczył w obronie Warszawy[1]. Po klęsce wrześniowej przebywał w Związku Radzieckim, gdzie w 1943 rozpoczął działalność w Związku Patriotów Polskich. Od 1944 był oficerem politycznym w 1 Armii Wojska Polskiego i redaktorem "Biuletynu Praskiego". W latach 1944-1951 pełnił funkcję redaktora naczelnego "Życia Warszawy". Od 1951 do 1967 pracował jako zastępca redaktora naczelnego w "Trybunie Ludu" - funkcję tę utracił w związku z przeprowadzanymi przez moczarowców czystkami wśród działaczy z partyjnego lobby żydowskiego, tzw. puławian. W latach 1945-1964 należał do władz Związku Zawodowego Dziennikarzy, a następnie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich.
Wiktor Borowski został pochowany na wolskim cmentarzu w Warszawie.
Jego synem jest Marek Borowski, były marszałek Sejmu, założyciel i były przewodniczący Socjaldemokracji Polskiej.
