Marek Borowski

Z Wikipedii

Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
Marek Borowski
ur. 4 stycznia 1946 w Warszawie
Partia polityczna	Sojusz Lewicy Demokratycznej
Poprzednik	Maciej Płażyński
Okres urzędowania	od 19 października 2001 do 20 kwietnia 2004
Następca	Józef Oleksy
Wicemarszałkowie	Andrzej Lepper, Tomasz Nałęcz, Donald Tusk, Janusz Wojciechowski, Kazimierz Michał Ujazdowski, Józef Zych

***
Wiceprezes Rady Ministrów, Minister finansów
Okres urzędowania	od 26 października 1993 do 8 lutego 1994
Przynależność polityczna	Sojusz Lewicy Demokratycznej
Poprzednik	Jerzy Osiatyński
Następca	Grzegorz Kołodko
poseł VI kadencji Sejmu
Przynależność polityczna	Socjaldemokracja Polska
Okres urzędowania	od 5 listopada 2007

Marek Stefan Borowski (ur. 4 stycznia 1946 w Warszawie) – polski polityk lewicowy, Wicepremier i Minister Finansów w latach 1993-1994, Marszałek Sejmu w latach 2001-2004, poseł na Sejm I, II, III, IV i VI kadencji.

Spis treści 1 Polska Rzeczpospolita Ludowa 2 III Rzeczpospolita 2.1 Wicepremier i minister finansów 2.2 Marszałek Sejmu 2.3 Socjaldemokracja Polska 2.4 Wybory prezydenckie w 2005 roku 2.5 Działalność publiczna po wyborach prezydenckich 2.6 Wybory parlamentarne w 2007 roku 3 Życie prywatne 4 Zobacz też 5 Przypisy 6 Linki zewnętrzne

[edytuj] Polska Rzeczpospolita Ludowa

Urodził się w rodzinie polsko-żydowskiej. Jest synem przedwojennego działacza Komunistycznej Partii Polski, a po wojnie znanego dziennikarza (m.in. redaktora naczelnego Życia Warszawy) Wiktora Borowskiego^[1].

W 1967 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, jednak po roku, z powodu zaangażowania w protesty marca 1968 został z niej usunięty. Spowodowało to krótkie przerwanie nauki na uczelni, a władze dodatkowo zastosowały wobec niego sankcje w postaci zakazu pracy w kierunku, w jakim się kształcił, oraz zabroniły wyjazdów za granicę. Nadal pozostawał członkiem Związku Młodzieży Socjalistycznej. Ostatecznie został absolwentem Wydziału Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki – specjalność: międzynarodowe stosunki gospodarcze.

W 1968 rozpoczął swoją pierwszą pracę jako sprzedawca w Domach Towarowych Centrum. W Domu Towarowym "Junior" przez rok sprzedawał spodnie i koszule. W 1973 wyjechał na staż do francuskich domów towarowych. W 1975 ponownie został przyjęty do partii, pozostając w niej aż do rozwiązania. W 1982 skończył pracować w DT jako główny specjalista do spraw ekonomicznych.

W 1982 został zastępcą, a później dyrektorem departamentu ekonomicznego w ministerstwie rynku wewnętrznego. Był reprezentantem ministerstwa w pracach nad reformami ekonomicznymi, którymi kierował początkowo profesor Władysław Baka, a następnie profesor Zdzisław Sadowski. W 1989 wstąpił do tak zwanego Ruchu 8 Lipca, tzw. reformatorskiej grupy wewnątrz PZPR.

[edytuj] III Rzeczpospolita

[edytuj] Wicepremier i minister finansów

W 1989 został mianowany na stanowisko wiceministra rynku wewnętrznego w rządzie Tadeusza Mazowieckiego, a w 1990 w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. Do jego zadań należała prywatyzacja handlu i turystyki. Stanowisko opuścił w 1991. W styczniu 1990 był jednym z założycieli Socjaldemokracji Rzeczpospolitej Polskiej. W październiku 1991 został po raz pierwszy wybrany posłem. W 1999 po rozwiązaniu się SdRP, został członkiem Sojuszu Lewicy Demokratycznej, w którym pozostał aż do 2004.

Od 26 października 1993 do 8 lutego 1994 sprawował funkcję wiceprezesa Rady Ministrów oraz ministra finansów w rządzie Waldemara Pawlaka. Przyczynami podania się do dymisji ze stanowiska wicepremiera i ministra finansów było niekonsultowane z nim odwołanie przez Waldemara Pawlaka wiceministra finansów Stefana Kawalca, obarczanego odpowiedzialnością za nieprawidłowości przy prywatyzacji Banku Śląskiego oraz próby poszerzenia przez Polskie Stronnictwo Ludowe wpływów w Banku Gospodarki Żywnościowej. Do pracy w rządzie powrócił w 1995. Od 1995 do 1996 był ministrem-Szefem Urzędu Rady Ministrów w rządzie premiera Józefa Oleksego.

Po dymisji rządu w lutym 1996 został jednym z wicemarszałków Sejmu, wybranym z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Funkcję sprawował do końca II i przez całą III kadencję Sejmu, tj. do października 2001.

[edytuj] Marszałek Sejmu

19 października 2001 został wybrany na Marszałka Sejmu IV kadencji stosunkiem głosów: 377 – za, 77 – przeciw, 1 – wstrzymującym się. Po złożonej rezygnacji został odwołany przez Sejm (370:5:1) 20 kwietnia 2004.

[edytuj] Socjaldemokracja Polska

26 marca 2004 wraz z liczącą około 30 osób grupą działaczy i parlamentarzystów Sojuszu Lewicy Demokratycznej (tj. Izabella Sierakowska, Jolanta Banach, Andrzej Celiński) oraz Unii Pracy (tj. Tomasz Nałęcz), niezadowolonych z działania rządu Leszka Millera i partii koalicyjnych, utworzył nową lewicową formację polityczną o nazwie Socjaldemokracja Polska. W wyborach parlamentarnych w 2005 nie uzyskał mandatu poselskiego, gdyż SdPl nie przekroczyła progu wyborczego.

[edytuj] Wybory prezydenckie w 2005 roku

1 maja 2005 wyraził chęć kandydowania w wyborach prezydenckich jako kandydat Socjaldemokracji Polskiej. 6 czerwca 2005 jego komitet wyborczy został zatwierdzony przez Państową Komisję Wyborczą. Dodatkowo poparcia politycznego udzieliły mu partie Unia Pracy, Zieloni 2004 oraz po wycofaniu się Włodzimierza Cimoszewicza Sojusz Lewicy Demokratycznej. Poparły go również Federacja Młodych Unii Pracy i Stowarzyszenie Młoda Socjaldemokracja. Szefem sztabu wyborczego został Tomasz Nałęcz, który zrezygnował z tej funkcji i przeszedł do sztabu Włodzimierza Cimoszewicza po jego deklaracji uczestnictwa w wyborach. Przewodniczącym komitetu wyborczego Marka Borowskiego był deputowany do Parlamentu Europejskiego Dariusz Rosati.

Swój udział w wyborach Borowski zakończył w I turze. Po wycofaniu się Cimoszewicza z wyścigu, poparcia udzielił mu odchodzący prezydent Aleksander Kwaśniewski. Poparło go 1 544 642 wyborców (10,33%), co wystarczyło do zajęcia czwartego miejsca. W II turze wyborów, Borowski udzielił swojego poparcia Donaldowi Tuskowi.

[edytuj] Działalność publiczna po wyborach prezydenckich

Po wyborczej porażce jako przewodniczący SdPl uczestniczył w 2006 w tworzeniu koalicji Lewica i Demokraci celem wspólnego udziału w wyborach samorządowych. W tych wyborach Borowski bezskutecznie ubiegał się o stanowisko Prezydenta Warszawy z ramienia nowej koalicji^[2], zajmując trzecie miejsce (przegrywając z Kazimierzem Marcinkiewiczem i Hanną Gronkiewicz-Waltz), zdobywając 22,61% poparcia (159 043 głosów). 17 listopada poinformował na konferencji prasowej, że nie popiera żadnego z kandydatów. Jednak tydzień później, w przeddzień ciszy wyborczej, opowiedział się za "tymi drugimi, czyli tymi, którzy są za odsunięciem PiS i mają nadzieję, że rozum zwycięży". Na pytanie, czy oznacza to, że w II turze zagłosuje na kandydatkę PO, odpowiedział: "oczywiście, że tak"^[3]. W tych samych wyborach uzyskał mandat radnego sejmiku mazowieckiego, obejmując w nim funkcję przewodniczącego liczącego 4 osoby klubu radnych Lewicy i Demokratów.

[edytuj] Wybory parlamentarne w 2007 roku

W wyborach parlamentarnych w 2007 ponownie uzyskał mandat poselski, otrzymując w okręgu warszawskim 75 493 głosy.

[edytuj] Życie prywatne

Jest żonaty, ma syna Jakuba i trzech wnuków (w tym dwóch bliźniaków)^[4]. Interesuje się rozwiązywaniem łamigłówek logicznych. Gra w kręgle (bowling) oraz w gry towarzyskie. Słucha zazwyczaj muzyki poważnej oraz czyta twórczość Stanisława Lema. Jest znany jako kolekcjoner korkociągów^[5].

[edytuj] Zobacz też

• Rząd Waldemara Pawlaka
• Socjaldemokracja Polska
• Wybory prezydenckie w Polsce w 2005 roku

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona sejmowa posła VI kadencji
• Marek Borowski – strona prywatna