Wiktor Ostrowski
Z Wikipedii
Wiktor Ostrowski (ur. 16 czerwca 1905 r. w Jekaterynosławiu, obecnie Dniepropietrowsk na Ukrainie, zm. 19 stycznia 1992 r. w Warszawie), polski inżynier budownictwa lądowego, podróżnik, fotografik, taternik, alpinista, autor książek reportażowych. Ukończył Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Sosnowcu. Studiował na wydziale budowy dróg i mostów Politechniki Warszawskiej.
W latach 1930-1935 dokonał szeregu pierwszych wejść wspinaczkowych w Tatrach, np. południowym filarem Smoczego Szczytu (w 1930 r., wespół z Bolesławem Chwaścińskim) i dolną połową środka północnej ściany Małego Kiezmarskiego Szczytu (w 1932 r., z Chwaścińskim i Wiesławem Stanisławskim), a także pierwszego wejścia zimowego na Smoczy Szczyt (w 1935 r., wespół z Justynem T. Wojsznisem).
Uczestniczył w pol. wyprawach w Alpy (1932 i 1937), Andy (1933-1934; jako pierwszy wraz z polskim zespołem stanął na szczycie Mercedario, wytyczył też nową drogę na najwyższy szczyt kontynentu, Aconcagua, zwaną dziś "Ruta de los Polacos". Jego imię nosi jeden z lodowców na Marcedario - "Glaciar Ostrowski"), na Kaukaz (1935) oraz w argentyńskiej wyprawie do Patagonii (1952); Organizował też własne wyprawy po Afryce (np. w 1945 r. na Kilimandżaro) i Ameryce Południowej.
Debiutował jako reportażysta w 1934 r. Był uczestnikiem Kampanii wrześniowej 1939 r., następnie internowany na Litwie, a następnie poprzez obozy jenieckie w ZSRR dostał się do armii Andersa. Przeszedł kampanię włoską, walczył m.in. pod Monte Cassino. Po wojnie przebywał w Afryce, w 1947 r. osiadł w Buenos Aires.
Był kierownikiem pierwszej argentyńskiej ekspedycji wysokogórskiej na Lądolód Patagoński. Wspinał się też na szczyty Afryki, Kaukazu, Alp, gór Iranu i Kurdystanu. Podczas wyprawy do Patagonii prowadził badania na rzekach Prekordylierów. W 1966 r. uczestniczył w ekspedycji badającej bagnistowodną pustynię Laguna Ibera, pomiędzy rzekami Parana i Urugwaj. Badał kulturę i obyczaje indian Araukanów-Mapuche. Po powrocie do Polski (w 1975 r.) był autorem licznych odczytów radiowych i publicznych, poświęconych swoim wyprawom.
Członek honorowy Klubu Wysokogórskiego, Polskiego Związku Alpinizmu w Warszawie i licznych organizacji górskich za granicą. Jego żona, Regina Adamiecka (zm. 2007), była wieloletnim redaktorem Państwowego Instytutu Wydawniczego.
[edytuj] Twórczość
- Na szczytach Kordylierów (Państwowe Wydawnictwo Książek Szkolnych, Warszawa - Lwów 1935)
- W skale i lodzie (Państwowe Wydawnictwo Książek Szkolnych, Lwów 1937, Czytelnik 1974, 1982, ISBN 83-07-00364-4)
- Na szczyt świata (Gebethner i Wolff, Warszawa 1938)
- Żołnierz z Monte Cassino. Album fotografij z terenu i okresu bitwy (Rzym 1945; reprint: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe 1992)
- Safari przez Czarny Ląd. Szkice z podróży po Kenyi,Tanganyice,Ugandzie i wyspie Zanzibar (Londyn, Wydawnictwo Gryf 1947)
- Mas alto que los condores (Ed. Albatros, Buenos Aires 1954), wydania polskie: Wyżej niż kondory (Sport i Turystyka 1959, 1970, 1977, Czytelnik 1984, ISBN 83-07-01105-1; 1989, ISBN 83-07-01960-5)
- Życie Wielkiej Rzeki. Wyprawa wodami Iguazú i Paraná (1967; wyd. III: Czytelnik 1975, 1977, 1983, ISBN 83-07-00713-5; 1988, ISBN 83-07-01621-5; tłumaczenia na rosyjski, hiszpański i rumuński)
