Wiktor Ziemiński

Z Wikipedii

Wiktor Ziemiński (ur. 12 kwietnia 1907, zm. 17 listopada 1970), polski wojskowy - generał dywizji, długoletni główny kwatermistrz Wojska Polskiego.

Urodził się w Barakach w powiecie krasnystawskim w rodzinie robotnika rolnego. W 1928 został powołany do zasadniczej służby wojskowej, następnie w 1930 został podoficerem zawodowym. Po ukończeniu szkoły podchorążych w Bydgoszczy w 1938, awansował na stopień porucznika. Służył następnie w 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich jako dowódca plutonu działek przeciwpancernych. Rozpoczął też studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.

Po wybuchu II wojny światowej, podczas kampanii wrześniowej walczył ze swoim pułkiem w składzie Podolskiej Brygady Kawalerii. Między innymi, brał udział w bitwie nad Bzurą, w walkach pod Wartkowicami i Łęczycą, gdzie został ranny, oraz w Puszczy Kampinoskiej. Po przebiciu się do Warszawy, brał udział w jej obronie. Po kapitulacji miasta, dostał się do niewoli. Przebywał w obozach jenieckich (oflagach), początkowo w Oflagu XIB Braunschweig, następnie Oflagu IIC Woldenberg (Dobiegniew). Podczas wyzwalania obozu 30 lutego 1945 został ciężko ranny, na skutek czego amputowano mu rękę.

Po wojnie powrócił do kraju i 11 czerwca 1945 wstąpił do ludowego Wojska Polskiego. Był początkowo wykładowcą taktyki w oficerskiej szkole piechoty nr 2, po czym w 1946 rozpoczął służbę w kwatermistrzostwie. Był m.in. kwatermistrzem Warszawskiego i Pomorskiego Okręgu Wojskowego. Od 1946 był członkiem PPR, następnie PZPR. W latach 1951-55 był, w stopniu pułkownika, głównym kwatermistrzem Powszechnej Organizacji Służba Polsce. W 1955 znalazł się poza wojskiem.

5 listopada 1956 ponownie został powołany do wojska. W stopniu generała brygady został głównym kwatermistrzem Wojska Polskiego. Ukończył w tym okresie Akademię Sztabu Generalnego. Funkcję głównego kwatermistrza WP sprawował do 25 maja 1970, kiedy został odwołany z uwagi na stan zdrowia. Był również prezesem zarządu głównego Związku Inwalidów Wojennych, działaczem władz naczelnych ZBoWiD, Rady Głównej ZHP i Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich i Północnych.

Był odznaczony m. in. Orderem Virtuti Militari V klasy, Orderem Odrodzenia Polski III, IV i V klasy, Orderem Sztandaru Pracy I klasy (dwukrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych, radzieckim Orderem Czerwonego Sztandaru oraz innymi odznaczeniami.

Opublikował wspomnienia Wrzesień, oflag, wyzwolenie (Warszawa 1962).

Bibliografia:

• "Gen. dyw. Wiktor Ziemiński 1907-1970" w: Wojskowy Przegląd Historyczny 1/1971