Witold Abramowicz

Z Wikipedii

Witold Abramowicz (ur. 28 sierpnia 1874 w Kałudze, zm. 1940 lub 1941 w ZSRR) - polski polityk Wileńszczyzny, krajowiec - zwolennik federacyjnych koncepcji ukształtowania RP, poseł na Sejm Litwy Środkowej i senator II RP

Urodził się w rodzinie sędziowskiej w głębi Rosji. Ukończył gimnazjum w Moskwie, studiował matematykę na uczelniach w Petersburgu i Moskwie oraz prawo w Warszawie i Charkowie, które ukończył w 1898 roku.

Po studiach pracował jako radca prawny w rosyjskim kolejnictwie (m.in. w Wilnie i Charkowie).

Od 1901 roku zaangażowany w działalność polityczną - członek PPS.

W 1919 roku był prezydentem miasta Wilna. Po zajęciu Litwy Środkowej przez wojska gen. Żeligowskiego stanął na czele Tymczasowej Komisji Rządzącej.

Sprawował mandat senatora II i III kadencji z listy BBWR na Wileńszczyźnie.

Związany z ugrupowaniem "krajowców", zwolennik koncepcji federalizacyjnych Józefa Piłsudskiego, przeciwnik ciasnego nacjonalizmu w wydaniu endeckim. W styczniu 1922 został posłem do Sejmu Litwy Środkowej wybranym z listy demokratycznej. Był przewodniczącym liczącego 4 posłów (w tym brata marszałka Piłsudskiego - Jana) Klubu Demokratycznego.

Zwolennik tolerancji wobec aspiracji mniejszości narodowych na Kresach Północno-Wschodnich, zaangażował się w 1924 roku w tworzenie Towarzystwa Polsko-Białoruskiego z siedzibą w Wilnie.

W latach trzydziestych krytyk nacjonalistycznej polityki wojewody wileńskiego Ludwika Bociańskiego. W 1938 roku zakładał Klub Demokratyczny w Wilnie, w 1939 roku przystąpił do SD.

Po zajęciu zachodniej Białorusi przez wojska sowieckie aresztowany przez NKWD i wywieziony w głąb Rosji. Dokładne miejsce pobytu i data śmierci pozostaje nieznana.