Ludwik Bociański

Z Wikipedii

Ludwik Bociański (24 sierpnia 1892 w Pleszewie - 7 lutego 1970 w Londynie) - pułkownik Wojska Polskiego, wojewoda wileński i poznański II RP.

Spis treści 1 Działalność niepodległościowa i służba w WP 2 W służbie cywilnej 3 Kampania wrześniowa 4 Bibliografia: 5 Źródła: 6 Przypisy

[edytuj] Działalność niepodległościowa i służba w WP

Uczył się w Królewskim Gimnazjum w Ostrowie oraz w gimnazjum w Kępnie. Przed rewolucją w Niemczech podporucznik artylerii niemieckiej na froncie zachodnim. W dniu 11 listopada 1918 szef Rady Żołnierskiej Garnizonu Pleszewskiego, a później członek POW zaboru pruskiego. Uczestnik powstania wielkopolskiego. Od listopada tego roku do 30 czerwca 1919 organizawał i dowodził Batalionem Pleszewskim, a następnie 8 Pułkiem Strzelców Wielkopolskich (przemianowanym w 1920 na 62 Pułk Piechoty Wielkopolskiej. 21 lipca 1919 przystapił do organizacji Grudziądzkiego Pułku Strzelców. Pułkiem, w międzyczasie przemianowanym na 64 Grudziądzki Pułk Piechoty, dowodził do 28 października 1921. Na czele pułku walczył z bolszewikami. Odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Następnie został powołany Kurs Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W 1922 po ukończeniu kursu otrzymał tytuł naukowy oficera Sztabu Generalnego i przydzielony został do Biura Ścisłej Rady Wojennej.

Obejmował stanowiska m.in. w Sztabie Generalnym (szef wywiadu). Od 27 sierpnia 1930 do 7 listopada 1934 był komendantem Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie. Następnie wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach. ^[1]

[edytuj] W służbie cywilnej

Od końca 1935 roku był wojewodą wileńskim. Dał się wówczas poznać jako szczególnie gorliwie wykonujący odgórną politykę polonizacji; krytykowany za to przez mniejszości narodowe i opozycję. Z tego też powodu uwieczniony (w negatywnym świetle) przez Czesława Miłosza w utworze "Toast". Od maja 1939 był wojewodą poznańskim.

[edytuj] Kampania wrześniowa

Podczas kampanii wrześniowej opuścił Poznań, powołany na stanowisko naczelnego kwatermistrza rządu. 17 września 1939 na moście granicznym na Czeremoszu w Kutach zastąpił drogę Naczelnemu Wodzowi Edwardowi Śmigłemu-Rydzowi, zamierzającemu opuścić kraj. Wobec fiaska wyperswadowania mu tego pomysłu, w proteście targnął się na swoje życie. Próba okazała się nieudana, ciężko ranny Bociański został przewieziony do Rumunii, gdzie został internowany. Po okresie internowania, przedostał się do zachodniej Europy. W 1947 roku osiadł w Anglii.

[edytuj] Bibliografia:

• Dlaczego Ksiądz Prymas opuścił Poznań we wrześniu 1939r? (1952)
• W pięćdziesiątą rocznicę wybuchu Powstania Wielkopolskiego (1968)

[edytuj] Źródła:

• Dariusz Baliszewski, Most honoru, Wprost, nr 1138 (19 września 2004).
• Księga chwały piechoty, praca zbiorowa, Warszawa 1992, reprint wydania z 1939 r.

Przypisy