Wojciech Wasiutyński
Z Wikipedii
Wojciech Wasiutyński (ur. 8 września 1910, zm. 19 sierpnia 1994) – polski prawnik, publicysta katolicko-narodowy.
Wojciech Wasiutyński urodził się w 1910 r. w Warszawie jako syn profesora prawa Bogdana i Anny, córki malarza Józefa Buchbindera, przechrzty[1][2]. Podobnie jak ojciec, związał się od najmłodszych lat za środowiskiem Narodowej Demokracji. Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie. W wieku 18 lat został sekretarzem redakcji pisma "Szczerbiec" i od tej chwili, aż do ostatnich dni życia, nie rozstawał się z piórem. Do 1939 r., gdy przedostał się do Rumunii, pisał i współredagował "Akademika Polskiego", "Wstęgę", "ABC", "Sztafetę", "Prosto z Mostu", "Jutro", "Falangę", "Wieczór Warszawski" i "Wielką Polskę". Był także aktywnym politykiem; na przełomie 1935[36 wchodził w skład Kierownictwa Głównego RNR; uczestniczył w pracach Komitetu Pracy Młodych, którego zadaniem była walka z komunizmem. 1928-1932 studiował prawo na UW. Był członkiem korporacji akademickiej Aquilonia Po rozwiązaniu OWP wstąpił do powstałego wówczas Obozu Narodowo-Radykalnego; złożył nawet kontrprojekt programu obozu. Przed wojną napisał kilka broszur i książek: Naród rządzący (1935), Zagadnienie ziem wschodnich (1936), Z duchem czasu (1936), Między Trzecią Rzeszą a Trzecią Rusią (1937).
W 1936 obronił pracę doktorską na Wydziale Prawa Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie; w tym samym roku wziął ślub z Haliną Janecką.
W 1939 r., już na emigracji, wstąpił do Stronnictwa Narodowego. W roku następnym wrócił do pracy redakcyjnej, tym razem w biuletynie i "Materiałach i Informacjach". Współpracował z francuskim pismem "Résistance". Zagrożony aresztowaniem uciekł przez Gibraltar do Anglii. Tam wstąpił do wojska, a w 1940 założył pismo "Myśl Polska". Z I Dywizją Pancerną przemierzył jej szlak bojowy jako oficer i kierownik sekcji prasowej. Redagował czasopisma "Defilada" i "Salamandra" w Belgii, Holandii i Niemczech. Od 1947 r. mieszkał w Anglii i redagował "Myśl Polską", pisując przy tym do innych emigracyjnych czasopism. Współpracował regularnie z Radiem "Wolna Europa", "Głos Ameryki" i BBC.
W 1958 r. przeniósł się do Stanów Zjednoczonych i stanął na czele Instytutu Romana Dmowskiego w Nowym Jorku. Piastował tę funkcję do śmierci. Do 1973 r. był zastępcą kierownika sekcji polskiej RWE w Nowym Jorku. Współpracował z "Nowym Dziennikiem". Po 1989 r. publikował felietony i artykuły w prasie krajowej: "Młodej Polsce", "Nowym Świecie", "Słowie" i "Życiu Warszawy".
Za swoją publicystykę otrzymał wiele nagród:
- nagrodę literacką Stowarzyszenia Katolickiego "Veritas" (1954)
- Nagrodę Związku Dziennikarzy RP (1970)
- nagrodę "Wiadomości" (1978)
- nagrodę publicystyczną "Kultury" im. J. Mieroszewskiego (1980).
Zmarł w 1994 r. w Rye (Nowy Jork). Pośmiertnie odznaczony został Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (29 września 1994).
