Wybory parlamentarne w Niemczech w 2005 roku

Z Wikipedii

Ten artykuł jest częścią serii Polityka Niemiec  p • d • e  Prawo Konstytucja System prawny Władza wykonawcza Prezydent federalny Horst Köhler Kanclerz federalny Angela Merkel Rząd federalny Niemiec Rząd Angeli Merkel Władza ustawodawcza Bundestag Przewodniczący: Norbert Lammert Bundesrat Przewodniczący: Ole von Beust Władza sądownicza Bundesgerichtshof Przewodniczący: Günter Hirsch Bundesverfassungsgericht Przewodniczący: Hans-Jürgen Papier Bundesverwaltungsgericht Przewodniczący: Eckart Hien Bundesarbeitsgericht Przewodniczący: Ingrid Schmidt Bundesfinanzhof Podział terytorialny Kraje związkowe Niemiec Partie polityczne Partie polityczne Niemiec CDU CSU SPD FDP Die Linke Związek 90/Zieloni Wybory Wybory po 1990 r. parlamentarne: 1990 1994 1998 2002 2005 prezydenckie: 2009 regionalne: Berlin 2001 Berlin 2006 europejskie: 2004

Wybory parlamentarne w Niemczech, 2005 odbyły się 18 września 2005 roku w 298 z 299 okręgów wyborczych. W okręgu nr 160 (Drezno I) wybory przeprowadzono dopiero 2 października z powodu śmierci kandydatki z partii NPD.

Spis treści 1 Tło polityczne wyborów 2 Kampania wyborcza 3 Wyniki wyborów 3.1 Propozycje koalicji rządowych 3.2 Oficjalne wyniki 4 Linki zewnętrzne 5 Przypisy

[edytuj] Tło polityczne wyborów

Kanclerz Niemiec Gerhard Schröder poprosił prezydenta Horsta Köhlera o skrócenie kadencji Bundestagu po tym, jak SPD zaczęła systematycznie tracić poparcie społeczne i przegrała wybory lokalne w Nadrenii Północnej-Westfalii. 1 lipca 2005 roku Schröder nie uzyskał wotum zaufania w Bundestagu. Wotum zaufania dla gabinetu kanclerza poparło 151 deputowanych, partia SPD i Związek 90/Zieloni, zgodnie z sugestią Schrödera wstrzymali się od głosu. W telewizyjnym przemówieniu z 21 lipca 2005 prezydent zgodził się na rozwiązanie parlamentu i przeprowadzenie przedterminowych wyborów. Jeszcze przed ogłoszeniem oficjalnego stanowiska prezydenta, kilku deputowanych zapowiedziało zaskarżenie do Trybunału Konstytucyjnego ewentualnej decyzji o rozwiązaniu parlamentu. W tym momencie kandydatem na kanclerza partii CDU/CSU była Angela Merkel, przewodnicząca CDU.

[edytuj] Kampania wyborcza

Kampania przebiegała w sposób agresywny. Politycy z każdej strony walczyli o głosy wyborców do ostatniej chwili. W Niemczech brak jest ustawy ustanawiającej ciszę wyborczą. Do tej pory, istniała między partiami niepisana umowa, że kampania kończyła się w piątek, dwa dni przed wyborami. W tym roku jednak, zarówno Schröder z SPD oraz Merkel z CDU zapowiedzieli, że będą walczyć o głosy niezdecydowanych do końca. Podobnie postąpili liderzy innych partii politycznych. W weekend kampania przerodziła się w bezpardonową walkę. W ostatnim dniu przed wyborami, kanclerz Schröder odwiedził wyborców w Recklinghausen w Nadrenii Północnej-Westfalii, gdzie krytykował emerytalną reformę przygotowaną przez CDU oraz nowelizację prawa pracy. Angela Merkel natomiast w tym samym czasie była z kampanią w Bonn, gdzie zarzucała kanclerzowi manipulację społeczeństwem oraz, że w tajemnicy przed rodakami przygotowuje program cięć budżetowych, które mają być wdrożone po wyborach.

Kampania momentami przeradzała się w wymianę obelg. Sekretarz generalny CSU Markus Söder nazwał polityka lewicy Oskara Lafontaine'a "chciwym kogutem", natomiast Joschka Fischer oświadczył, że "od gadania Lafontaine'a zbiera mu się na wymioty". Kandydat na kanclerza Gerhard Schröder, chcąc bronić partyjnego kolegę nazwał całą frakcję CDU/CSU "bandą starych meneli". Ci kontratakowali, nazywając socjaldemokratów "bandą starych worków (jąder)".

Nie przeszkodziło im to później w zawarciu koalicji.^[1]

[edytuj] Wyniki wyborów

[edytuj] Propozycje koalicji rządowych

Według wstępnych wyników oficjalnych, najwięcej głosów zdobyła opozycyjna CDU/CSU (ok. 35,2%), zaś współrządząca SPD ok 34,2%. Żadna z tych partii nie będzie w stanie stworzyć większościowego rządu ze swoim tradycyjnym partnerem politycznym (odpowiednio FDP 9,8% i Grüne 8,1%). Do parlamentu wejdzie też lewicowa die Linkspartei. (8,7%). Możliwość koalicji z dotychczas rządzącymi SPD i Zielonymi wyklucza liberalna FDP (Koalicja sygnalizacji), natomiast SPD wyklucza koalicję rządową z Die Linkspartei. Jedną z możliwości był sojusz CDU/CSU z FDP oraz Partią Zielonych (Koalicja jamajska), wykluczony jednak przez tych ostatnich. Realna stała się Wielka Koalicja CDU/CSU-SPD. Głównym problemem w rozmowach pomiędzy partiami, było stanowisko kanclerza, gdyż ubiegali się o nie zarówno Merkel jak i Schröder. Ostatecznie 9 października 2005 uzgodniono, że kanclerzem zostanie Angela Merkel.

[edytuj] Oficjalne wyniki

	Partia	Głosy	Procent (zmiana)		Mandaty (zmiana)		% mandatów
	CDU	13.136.740	27,8%	-1,7%	180	-10	29,3%
	CSU	3.494.309	7,4%	-1,6%	46	-12	7,5%
CDU/CSU razem w sojuszu		16.631.049	35,2%	−3,3%	226	-22	36,8%
	SPD	16.194.665	34,2%	-4,3%	222	-29	36,2%
	FDP	4.648.144	9,8%	+2,4%	61	+14	9,9%
	Die Linkspartei	4.118.194	8,7%	+4,7%	54	+52	8,8%
	Bündnis 90/Die Grünen (G)	3.838.326	8,1%	-0,5%	51	-4	8,3%
	Inne	1.857.610	4,0%	+1,0%	0	-	0
	Razem	47.287.988	100,0%	-	614	-	100,0%
	Frekwencja						77,7%

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Umfragen zur Bundestagswahl - sondaże przedwyborcze
• Election.de - Oficjalne wyniki wyborów w Niemczech
• Federalna Komisja Wyborcza
• Psephos

Przypisy