Joschka Fischer

Z Wikipedii

Joseph Martin Fischer ur. 1948
Minister spraw zagranicznych Niemiec
Okres urzędowania	od 27 października 1998 do 22 listopada 2005
Przynależność polityczna	Związek 90/Zieloni
Poprzednik	Klaus Kinkel
Następca	Frank Walter Steinmeier

Joseph Martin Fischer (ur. 12 kwietnia 1948 w Gerabronn) – niemiecki polityk, były wicekanclerz Republiki Federalnej Niemiec oraz były minister spraw zagranicznych w czerwono-zielonej koalicji rządowej kanclerza Gerharda Schrödera. Jest jednym z liderów niemieckiej partii Związek 90/Zieloni. Według sondażu opinii publicznej jest najbardziej popularnym politykiem niemieckim^[1].

Spis treści 1 Młodość i wykształcenie 2 Polityka 2.1 Okres radykalizmu 2.2 Związek 90/Zieloni 2.3 Kariera szefa dyplomacji 2.4 Afera wizowa 3 Życie prywatne 4 Przypisy 5 Zobacz też 6 Linki zewnętrzne

[edytuj] Młodość i wykształcenie

Urodził się w Gerabronn, w Badenii-Wirtembergii, jako trzecie dziecko w rodzinie. Jego ojciec był rzeźnikiem, który wyemigrował z Węgier do Niemiec w 1946 roku, kiedy to wojska sowieckie rozpoczęły okupację tego kraju. Jego imię Joschka jest przekształconym węgierskim imieniem Jóska, które jest zdrobnieniem od Józef (węgierskie József). Jako chłopiec, porzucił w 1965 roku gimnazjum w Stuttgarcie i zajął się na krótko fotografią do 1966 roku. Wówczas rozpoczął pracę listonosza oraz zajmował się malarstwem.

[edytuj] Polityka

[edytuj] Okres radykalizmu

W 1967 roku został aktywistą Niemieckiego ruchu studenckiego, który to organizował protesty na ulicach miast. W tym czasie podjął studia we Frankfurcie nad Menem nad naukami i poglądami Karola Marksa, Mao Tse-tunga i Georga Hegla. W 1968 roku został członkiem skrajnie lewicowej organizacji o nazwie Walka Rewolucyjna (Revolutionärer Kampf), w której pozostał aż do 1975 roku. Przez te lata wielokrotnie miał do czynienia z policją w czasie manifestacji i protestów. W roku 1971 rozpoczął pracę w fabryce samochodów Opel, jednak po 6 miesiącach został z niej zwolniony pod zarzutem nawoływania do strajków. Od 1976 do 1981 roku pracował jako taksówkarz oraz w lokalnej gazecie.

W 2001 roku był kilkukrotnie przesłuchiwany przez prokuraturę w związku z zarzutami z lat 70., m.in. o pomoc terrorystom z RAF^[2] oraz napaść na policjantów podczas zamieszek^[3]. Informacje będące podstawą do wszczęcia śledztw były wynikiem ukazania się książki Bettiny Röhl, zawierającej wiele niepublikowanych dokumentów na temat działalności lewicowych terrorystów niemieckich^[4].

[edytuj] Związek 90/Zieloni

Pod koniec lat siedemdziesiątych odżegnał się od politycznego radykalizmu i w 1981 roku zapisał się do niemieckiej partii Związek 90/Zieloni (Bündnis 90/Die Grünen). Od 1983 do 1985 był deputowanym partii do Bundestagu. Zyskał sobie wówczas miano człowieka z wielka charyzmą. W 1985 roku zaangażował się bardziej w politykę lokalną landu Hesja i został pierwszym ministrem partii Zielonych odpowiedzialnym za środowisko i energię w pierwszym w historii Niemiec lokalnym rządzie koalicji czerwono-zielonej (SPD-Związek 90/Zieloni). Funkcję sprawował do lutego 1987, kiedy to sojusz rozpadł się. Znany stał się wówczas z tego, że zajmując poważne stanowisko chodził w startych tenisówkach. Obecnie jego buty znajdują się w Muzeum Historii Niemiec w Bonn.

Ponownie został ministrem środowiska i energetyki w 1991 roku i sprawował funkcję do 1994 roku. Dodatkowo pełnił funkcję wicepremiera landu Hesja. W 1994 roku zrezygnował z funkcji ministerialnej i został deputowanym do Bundestagu. Wówczas wybrano go na współprzewodniczącego frakcji Związek 90/Zieloni w parlamencie i jednocześnie powierzono mu funkcję rzecznika.

W 1995 roku w czasie wojny w Bośni, poparł międzynarodowe działania NATO, które miały na celu uspokojenie sytuacji na Bałkanach.

[edytuj] Kariera szefa dyplomacji

W wyniku wygranych przez Niemiecką Partię Socjaldemokratyczną (SPD) wyborów w Niemczech, 27 września 1998 roku utworzony został pierwszy w historii Niemiec rząd składający się z członków partii SPD i Związek 90/Zieloni kanclerza Gerharda Schrödera. Funkcję wicekanclerza i ministra spraw zagranicznych powierzono Joschce Fisherowi.

W 1998 roku jako szef dyplomacji poparł interwencję wojsk w rejonie Bałkanów, co wywołało oburzenie w środowisku politycznym Zielonych, ze względu na pacyfistyczne nastawienie tej partii do wszelkich konfliktów. Podobna sytuacja miała miejsce po zamachach na Waszyngton i Nowy Jork 11 września 2001 roku, kiedy to doszło do ataku na Afganistan. Sprzeciwił się natomiast interwencji wojsk międzynarodowych w Iraku w 2003 roku. Krytycy polityki Fischera, uważają że jego działania mijają się z pierwotnymi celami partii Zielonych, a wielu działaczy na znak protestu opuściło szeregi partii.

[edytuj] Afera wizowa

W 2005 roku był głównym bohaterem afery, którą niemieckie media nazwały Aferą wizową. Na jaw wyszło, że w ministerstwie spraw zagranicznych dochodziło do masowych nadużyć systemu wydawania wiz w konsulatach niemieckich głównie w krajach Europy Wschodniej (Ukraina, Rosja, Mołdawia). Z tego powodu, Fischer był głównym świadkiem, którego przesłuchiwała komisja śledcza Bundestagu (Untersuchungsausschuss).

[edytuj] Życie prywatne

29 października 2005 poślubił młodszą o 28 lat córkę opozycjonisty irańskiego Minu Barati, z którą związany jest od 2003. Jego dotychczasowe cztery małżeństwa: z Edeltraud (1967-1984), Inge (1984-1987), Claudią (1987-1999) i Nicolą (1999-2003) rozpadły się. Powszechnie znany jest również z tego, że w 1999 roku rozpoczął zdrowy tryb życia i schudł 40 kg. Jego dieta polegała na żywieniu się wodą oraz sałatą, dodatkowo codziennie uprawiał jogging.

Przypisy

[edytuj] Zobacz też

• pierwszy rząd Gerharda Schrödera
• drugi rząd Gerharda Schrödera

[edytuj] Linki zewnętrzne

• (de) Biografia na stronach Muzeum Historii Niemiec w Bonn