Złoty polski

Z Wikipedii

Złoty polski, floren, gulden – obrachunkowa jednostka pieniężna równa 30 groszom, w czasach nowożytnych wybijana jako moneta. Powstała przed połową XV wieku dla oznaczenia 30 groszy (540 denarów), stanowiących ekwiwalent w srebrze dla złotego dukata, nazywanego czerwonym złotym.

Po raz pierwszy realnie wybity za panowania Zygmunta II Augusta jako tzw. półkopek. Wartość 30 groszy miały także lekkie talary Zygmunta III Wazy z lat 1620-1622, srebrne złotówki bito w 1661 i 1663-1666 jako tzw. tymfy. Od czasu reform monetarnych Stanisława Augusta Poniatowskiego złoty polski był ekwiwalentem 4 groszy srebrnych lub 30 miedzianych. W czasie insurekcji kościuszkowskiej wydano bilety skarbowe opiewające na 1 złoty polski. W 1824 wyemitowano złotowe bilety kasowe, zaś w czasie powstania listopadowego pierwsze banknoty. W Królestwie Kongresowym do 1841 emitowano złoty polski i jego wielokrotność w srebrze (2, 5, 10 złp.) i złocie (25, 50 złp.). Od 1832 wyznaczono wartość 1 złp. na 15 kopiejek. W Galicji złp. jako jednostka obrachunkowa był używany do 1846 (4 złp. stanowiły 1 gulden, czyli tzw. złoty reński).

[edytuj] Bibliografia

• W. Terlecki The Origin of the Polish Złoty and its History, w: Wiadomości Numizmatyczne 1961.