Zakazane piosenki

Z Wikipedii

Zakazane piosenki
Gatunek	wojenny, muzyczny
Kraj produkcji	Polska
Język	polski
Główne role	Danuta Szaflarska, Jerzy Duszyński
Data premiery	8 stycznia 1947
Czas trwania	97 min.
Produkcja
Reżyseria	Leonard Buczkowski
Scenariusz	Ludwik Starski
Muzyka	Roman Palester
Zdjęcia	Adolf Forbert
Scenografia	Czesław Piaskowski
Kostiumy	Władysław Osiński
Montaż	Róża Pstrokońska
Od lat	b.o.
Zakazane piosenki na IMDb

Zakazane piosenki - film muzyczny produkcji polskiej z 1946 roku. W reżyserii Leonarda Buczkowskiego. Zdjęcia rozpoczęto w 1946 roku, premiera odbyła się 8 stycznia 1947 w nowo otwartym kinie Palladium.

[edytuj] Obsada

Danuta Szaflarska - Halina Tokarska
Janina Ordężanka - matka Romana i Haliny
Jerzy Duszyński - Roman Tokarski
Jan Świderski - Ryszard
Jan Kurnakowicz - muzyk Cieślak
Zofia Jamry - volksdeutschka Maria Kędziorek
Konstanty Pągowski - dozorca Antoni
Józef Maliszewski - kierownik atelier filmowego
Edward Dziewoński (zm. 2002) - gestapowiec
Hanka Bielicka (zm. 2006) - uliczna śpiewaczka
Alina Janowska - uliczna śpiewaczka
Kazimierz Brusikiewicz - żołnierz
Maria Bielicka - deklamatorka
Henryk Szweizer - ukrywający się Żyd
Helena Puchniewska - handlarka w pociągu
Zdzisław Lubelski - handlarz w pociągu
Zofia Mrozowska - żydowska śpiewaczka podwórkowa
Bolesław Bolkowski - granatowy policjant

[edytuj] Fabuła

Uwaga! W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

Akcja filmu obejmuje okres od 1939 do 1945 roku (wyzwolenie Warszawy). Muzyk Roman Tokarski grając na fortepianie opowiada o swoich przeżyciach w czasie hitlerowskiej okupacji młodemu polskiemu żołnierzowi, repatriantowi z Anglii. Roman, razem z siostrą Haliną w czasie okupacji zorganizował orkiestrę uliczną, brał udział w akcjach dywersyjnych. Jednak głównym bohaterem filmu są patriotyczne piosenki, które pomagały Polakom przetrwać okupacyjną codzienność.

[edytuj] Ciekawostki

Jest to pierwszy polski powojenny film fabularny dopuszczony do dystrybucji.
Film znajduje się na piątym miejscu według liczby widzów w Polsce z dorobkiem 15 235 445 osób.
Danuta Szaflarska i Jerzy Duszyński stali się najpopularniejszą aktorską parą lat czterdziestych.
Krótko po premierze film zdjęto z ekranu na skutek publikowanych (przede wszystkim chodzi o atak Adama Ważyka na film opublikowany w "Kuźnicy") i niepublikowanych zarzutów. Powtórnie wprowadzono na ekran 2 listopada 1948 po przerobieniu w celu mocniejszego zaakcentowania udziału Rosjan w pokonaniu Niemców, przedstawienia w większym stopniu okrucieństw okupacji i próbie ośmieszenia żołnierzy PSZ. Zarówno pierwsza jak i druga wersja filmu cieszyły się ogromnym powodzeniem u publiczności. Najważniejsze różnice pomiędzy obydwiema wersjami to:
- w wersji oryginalnej Roman Tokarski opowiada o swoich przeżyciach w wytwórni filmowej, a w przerobionej w mieszkaniu, gdzie wśród słuchaczy pojawia się repatriant z Anglii (były żołnierz PSZ), który kilkakrotnie wypowiada słowa wskazujące na kompletną nieznajomość realiów okupacji (np. takie, że w Warszawie miało być dobrze podczas okupacji);
- w wersji oryginalnej chłopiec śpiewający piosenkę w tramwaju ucieka, a próba ścigania go przez niemieckiego oficera kończy się zbiorowym śmiechem, gdy ów oficer krzyczy: „Ja rozumie! Ja rozumie! Gnoje to my, Deutsche!”, natomiast w wersji przerobionej chłopiec zostaje zastrzelony podczas ucieczki, a oficer krzyczy „Halt!”;
- w wersji oryginalnej Maria Kędziorek zostaje zastrzelona przez żołnierzy Podziemia, a w przerobionej ostrzyżona „na zero”.
Słowa jednej z piosenek brzmiące "odbudujem Polskę od morza do morza" cenzura nakazała zmienić na "od gór aż do morza".