Zielony socjalizm

Z Wikipedii

Zielona polityka p • d • e

Nurty

Idee

Zieloni

Partie

Tematy powiązane

Zielony socjalizm, inaczej ekosocjalizm - ideologia łącząca elementy socjalizmu z zieloną polityką. Uznaje ona szkodliwość kapitalizmu dla środowiska jako systemu tworzącego zanieczyszczenie i nadmierny konsumeryzm. Nazywani często arbuzami, gdy przedkładają cele socjalne nad ekologiczne zgodnie z analogią zieloni z wierzchu, czerwoni w środku, co dla jednych jest zniewagą, a dla innych - powodem do dumy.

[edytuj] Historia

Pierwsze koncepcje ekosocjalistyczne zaczęły powstawać w Wielkiej Brytanii już w latach 80. i 90. XIX wieku w działalności poety Williama Morrisa. W trakcie rewolucji październikowej próby wszczepienia ekologicznie postępowych przekonań do partii bolszewickiej zakończyły się fiaskiem, czego efektem stała się sprzeczna z zasadami zrównoważonego rozwoju polityka przemysłowa w ZSRR, a następnie całym bloku wschodnim.

Na Zachodzie ekosocjalizm szedł w parze z feminizmem, zaś na globalnym Południu uznany został za ekologię dla ubogich. Ważnymi publikacjami stały się m.in. Ekosocjalizm: od głębokiej ideologii do sprawiedliwości społecznej z 1994 roku, autorstwa Davida Peppera, oraz Manifest ekosocjalistyczny z 2001 - Joela Kovela i Michaela Lowy'ego. Ideologia ekosocjalistyczna występuje w wielu partiach Zielonych na całym świecie, dominuje m.in. w partii Zielonych Stanów Zjednoczonych.

[edytuj] Przekonania

Łącząc ze sobą socjalizm, marksizm i ekologię zieloni socjaliści uważają wielu w ruchu Zielonych za zbyt ugodowych względem aktualnego systemu społeczno - ekonomicznego. Są zdeklarowanymi alterglobalistami, uważającymi kapitalizm za przyczynę nierówności społecznych na skalę całej planety, przynoszący także zniszczenie środowiska naturalnego. Jako rozwiązanie pojawiają się pomysły np. samowystarczalnej produkcji rolnej na obszarach Trzeciego Świata. Nie widzą także sprzeczności między dążeniem do wyrównywania różnic majątkowych a zerowym przyrostem gospodarczym. Pojawia się także rozróżnienie (stosowane przez Ramachandra Guha i Juan Martinez-Aliera) na ekologię Północy, która jest wg nich pozą bogatych mieszkańców tamtych obszarów, a ekologię Południa, gdzie kwestie ochrony środowiska bezpośrednio wpływają na ludzkie życie i zdrowie. Zwolennicy ekosocjalizmu z globalnej Północy odpowiadają, że zanieczyszczenia wody i powietrza wpływają także na ubogich mieszkańców tamtych regionów, co prowadzi do tego, że w USA Partia Zielonych znajduje często poparcie w działaczach związkowych.

Ekosocjaliści sprzeciwiają się traktowaniu wzrostu gospodarczego jako wskaźnika postępu. Nowe technologie wg nich likwidują dawne problemy, jednocześnie tworząc nowe, czego przykładem energetyka atomowa. Joel Kovel uznaje, że kapitalizm chce rosnąć w nieskończoność, co jest niemożliwe w warunkach ograniczonych zasobów naturalnych planety. Są także przeciwni wielkim, ponadnarodowym korporacjom, które wykorzystują prace marnie opłacanych robotniczek i robotników dla maksymalizacji zysków.

Jako alternatywę dla kapitalizmu proponuje się rozliczne rozwiązania, m.in. powrót do komun, wzrost świadomości i oporu klas pracujących, np. poprzez odmowę wykonywania prac szkodliwych dla środowiska. Dla osiągnięcia tych celów Joel Kovel proponuje zakładanie partii ekosocjalistycznych albo wchodzenie osób o takich poglądach do tradycyjnych Zielonych i zdobywanie w ich zwiększonych wpływów. Jednocześnie akceptują wartości pacyfistyczne, choć są bardziej skłonni usprawiedliwiać stosowanie przemocy, np. w akcjach strajkowych.