Boeing B-52 Stratofortress

Z Wikipedii

Boeing B-52 Stratofortress
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Boeing
Typ	bombowiec strategiczny
Załoga	5 (2 pilotów, bombardier, nawigator i inżynier pokładowy)
Dane techniczne
Napęd	8 turbowentylowanych silników Pratt & Whitney TF33-P-3/103
Moc	76 kN dla każdego silnika
Wymiary
Rozpiętość	56,4 m
Wysokość	12,4 m
Powierzchnia nośna	372 m²
Masa
Własna	88450 kg
Startowa	220000 kg
Zapas paliwa	181.725 L
Osiągi
Prędkość maksymalna	1000 km/h (0.81 Ma)
Pułap	14300 m
Zasięg	B-52D – 11861 km, B-52G – 13528 km, B-52H – 16303 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
modele do "H" 4 działka kalibru .50 BMG, model "H" działko M61 Vulcan. Obecnie wszystkie używane maszyny pozbawione są uzbrojenia.
Przestrzeń ładunkowa
do 31 500 kg bomb, min pocisków rakietowych w różnych konfiguracjach
Użytkownicy
USAF
Rzuty

Boeing B-52 Stratofortress – amerykański bombowiec strategiczny dalekiego zasięgu używany po II wojnie światowej.

Spis treści 1 Rozwój 2 Uzbrojenie 3 Zastosowanie 3.1 Zastosowanie bojowe 3.2 Zastosowanie niebojowe 4 Straty i wypadki 5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Rozwój

Pierwszy lot prototypu YB-52 odbył się 15 kwietnia 1952. Bombowce B-52 weszły na wyposażenie amerykańskiego lotnictwa w roku 1955 zastępując Convair B-36 Peacemaker. Na początku swojej służby były trzonem amerykańskich sił strategicznych. W szczytowym okresie służby samolotu, w 1963, lotnictwo strategiczne USA miało 650 B-52, zgrupowanych w 42 dywizjonach na 38 lotniskach. W latach 60. rakiety międzykontynentalne przejęły główną rolę w amerykańskich siłach jądrowych, a nieustannie ulepszana radziecka obrona przeciwlotnicza postawiła pod znakiem zapytania skuteczność B-52. Tylko częściowym lekarstwem było wyposażenie B-52 w pociski samosterujące, które pozwalały atakować z większych odległości. Z tych powodów z biegiem czasu B-52 zaczęły odgrywać coraz większą rolę jako bombowce konwencjonalne. W chwili obecnej w lotnictwie USA nadal służą 93 egzemplarze wersji B-52H, budowanej między 1960 i 1962. Armia amerykańska nie zamierza wycofać tego modelu z użytkowania przed rokiem 2050, co będzie swoistym rekordem.

[edytuj] Uzbrojenie

Bombowiec B-52 jest w stanie przenieść 31,500 kg różnego rodzaju broni konwencjonalnej (bomby, miny, rakiety) oraz bomby jądrowe (B28, B43, B53, B61, B83). Typowy ładunek konwencjonalny to na przykład 51 bomb 500 funtowych (241 kg). B-52 może też przenosić 20 pocisków cruise do atakowania z większych odległości (stand-off).

[edytuj] Zastosowanie

[edytuj] Zastosowanie bojowe

Samoloty te pełniły służbę przez większość zimnej wojny. Brały także udział w wojnie w Wietnamie i podczas operacji "Pustynna burza" (ang. Desert Storm) w Iraku w 1991 roku, w operacji w Afganistanie (ang. Enduring Freedom, 2001), a także w następnej wojnie irackiej (ang. Operation Iraqi Freedom) w 2003. Podczas tych konfliktów samoloty B-52 były wykorzystywane jako bombowce konwencjonalne.

W chwili obecnej B-52 są zgrupowane w dwóch stałych bazach: Minot AFB w Dakocie Północnej (5 skrzydło bombowe) i Barksdale AFB w Luizjanie (2 skrzydło bombowe). Ponadto często działają tymczasowo z różnych baz sił powietrznych USA na całym świecie.

[edytuj] Zastosowanie niebojowe

Dwie maszyny (NB-52A i NB-52B) uczestniczyły w amerykańskim programie eksperymentalnym X-15, jako nosiciele samolotów rakietowych X-15. Jedna z tych maszyn (NB-52B) służyła w NASA aż do 17 grudnia 2004 roku, biorąc udział także w takich programach jak X-24, HiMAT, X-38 oraz X-43.

[edytuj] Straty i wypadki

Podczas walk powietrznych nad Wietnamem 17 samolotów B-52 zostało strąconych przez wojska Północnego Wietnamu.

Najbardziej znanym wypadkiem lotniczym z udziałem samolotu B-52 jest zdarzenie z 17 stycznia 1966 (Katastrofa lotnicza pod Palomares). B-52 w czasie tankowania w powietrzu uległ kolizji z cysterną KC-135 w wyniku czego obydwa samoloty zostały zniszczone. Bombowiec przenosił na pokładzie cztery bomby termojądrowe, które po katastrofie opadły w rejon hiszpańskiego wybrzeża Morza Śródziemnego w pobliżu wioski Palomares wywołując skażenie radioaktywne.

Dwa lata później, 21 stycznia 1968 w pobliżu bazy Thule (obecnie Qaanaaq) na Grenlandii rozbił się kolejny B-52 z sześcioma bombami MK-28 na pokładzie. Tym razem załoga (sześciu z siedmiu się uratowało) nie pozbyła się bomb przed wypadkiem, toteż w wyniku roztrzaskania się samolotu przy prędkości 560 węzłów (1000 km/h), doszło do wybuchu klasycznych (trotylowych) ładunków we wszystkich bombach oraz pożaru szczątków i 130 tys. litrów paliwa lotniczego znaczna część plutonu z bomb przedostała się do otoczenia. Był to prawdopodobnie najpoważniejszy wypadek B-52 w ogóle, a na pewno najpoważniejsza katastrofa w historii wyspy spowodowana jej strategicznym położeniem. Mimo dużych nakładów finansowych na dezaktywację, usunięcie wszystkich skutków wypadku w trudnej arktycznej okolicy nie było do końca możliwe.

Po katastrofie na Grenlandii Amerykanie zaprzestali 24-godzinnego dyżurowania w powietrzu z bombami na pokładzie, co praktykowane było od kryzysu kubańskiego w 1962, tym bardziej, że do mniej spektakularnych niż w Thule i w Palomares wypadków dochodziło częściej. Wiele z nich (prawdopodobnie większość) "zawiniona" była wprawdzie przez Boeingi B-47 Stratojet (np. w 1956 pilot B-47 w brytyjskiej bazie Lakenheath stracił panowanie nad maszyną i roztrzaskał się o magazyn bomb atomowych, gdzie znajdowały się m.in. trzy bomby MK-6 – wszystko stanęło w ogniu; w bagnach w stanie Georgia w USA leży po dziś dzień nie odnaleziona bomba wodorowa, zgubiona przez B-47; inny B-47 utonął w 1958 gdzieś w Atlantyku u wybrzeży Maroka razem ze swoim jądrowym ładunkiem, itp.), a loty z bombami na pokładzie nie tylko tym dwóm typom samolotów powierzano i nie tylko B-47 i B-52 ulegały tak poważnym wypadkom.

24 czerwca 1994 roku doszło do katastrofy B-52H w bazie sił powietrznych w FairChild ^[1] w stanie Waszyngton. Podczas lotu ćwiczebnego w ramach przygotowań do pokazów lotniczych pilot wykonał ostry skręt na małej wysokości, znacznie przekraczając dozwolone nachylenie boczne samolotu wynoszące 45°. W pewnym momencie przechył zaczął się pogłębiać w sposób niekontrolowany aż do 90°, co spowodowało utratę kontroli nad samolotem, gwałtowne jego opadanie i rozbicie o ziemię^[2] .

[edytuj] Linki zewnętrzne

1. ↑ [1]
2. ↑ [2]

• United States Nuclear Forces B-52
• Galeria zdjęć na stronie Global Security