Christopher Addison, 1. wicehrabia Addison

Z Wikipedii

Christopher Addison, 1. wicehrabia Addison KG (ur. 19 czerwca 1869 w Hogsthorpe w hrabstwie Lincolnshire, zm. 11 grudnia 1951), brytyjski lekarz i polityk, początkowo członek Partii Liberalnej, następnie Partii Pracy, minister w rządach Davida Lloyda George'a, Ramsaya MacDonalda i Clementa Attlee.

Spis treści 1 Kariera lekarska 2 Początki kariery politycznej 3 W Partii Pracy 4 Śmierć 5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Kariera lekarska

Wykształcenie odebrał w Trinity College w Harrogate, do której to szkoły uczęszczał od 13 roku życia. Następnie studiował medycynę na Sheffield School of Medicine oraz w St Bartholomew's Hospital w Londynie. W 1892 r. ukończył Uniwersytet Londyński jako bakałarz medycyny. W 1893 r. uzyskał tytuł doktora, a w 1895 r. został członkiem Królewskiego Kolegium Chirirgów. Prowadził prywatną praktykę, a równocześnie wykładał w Sheffield School of Medicine. W 1896 r. został profesorem anatomii na nowoutworzonym University College w Sheffield. W latach 1898-1901 był redaktorem Quarterly Medical Journal. W 1901 r. Addison powrócił do Londynu i zaczął wykładać w Charing Cross Hispital. W 1902 r. poślubił Isobel Gray i miał z nią trzech synów i dwie córki.

[edytuj] Początki kariery politycznej

W 1907 r. został wybrany kandydatem Partii Liberalnej w okręgu Hoxton. Addison wygrał wybory w 1910 r. i zasiadł w Izbie Gmin. W 1911 r. Addison nawoływał do poparcia dla National Insurance Bill w Izbie Gmin i Brytyjskim Stowarzyszeniu Medycznym. W sierpniu 1914 r. otrzymał stanowisko parlamentarnego sekretarza przy Radzie Edukacji. W maju 1915 r. został parlamentarnym sekretarzem w ministerstwie ds. amunicji. W lipcu 1916 r. został członkiem Tajnej Rady i ministrem ds. amunicji. Pod koniec roku poparł Davida Lloyda George przeciwko premierowi Asquithowi. Lloyd George został premierem, a Addison pozostał na dotychczasowym stanowisku do 1917 r., kiedy to został ministrem odbudowy, odpowiedzialnym za odbudowę kraju po zakończeniu wojny. W 1918 r. zlikwidowano jego okręg wyborczy i Addison przeniósł się do okręgu Shoreditch.

Po rekonstrukcji gabinetu Lloyda George'a na początku 1919 r. Addison został przewodniczącym Rady Samorządu Lokalnego. Rada wkrótce przekształcona została w ministerstwo zdrowia, ale Addison pozostał na jego czele. Na tym stanowisko przeprowadził Housing and Town Planning Act, który zakładał budowę osiedli na robotników. Minister rozszerzył również zakres ubezpieczenia społecznego. W kwietniu 1921 r. Addison przestał być ministrem zdrowia. Objął stanowisko ministra bez teki, na którym pozostał do upadku rządu w 1922 r.

[edytuj] W Partii Pracy

Addison utracił miejsce w Izbie Gmin po wyborach 1922 r. W tym czasie opuścił Partię Liberalną i podczas kampanii wyborczej 1923 r. nawoływał do głosowania na Partię Pracy. W 1924 r. był laburzystowskim kandydatem w okręgu South Hammersmith, ale nie uzyskał mandatu. Do Izby Gmin powrócił w 1929 r., wygrywając wybory w okręgu Swindon. Po powrocie Partii Pracy do władzy w tym samym roku Addison został parlamentarnym sekretarzem w ministerstwie rolnictwa i rybołówstwa. W 1930 r. stanął na czele tego resortu.

Kiedy w obliczu kryzysu ekonomicznego Kanclerz Skarbu Philip Snowden zaproponował cięcia w wydatkach publicznych, Addison głosował przeciw. Sprzeciwiał się również koalicji Partii Pracy z konserwatystami i liberałami, a po zawarciu tej koalicji przeszedł do opozycji. W 1931 r. ponownie przegrał wybory i znalazł się poza parlamentem. W 1934 r. wygrał wybory uzupełniające w okręgu Swindon, ale ponownie utracił mandat w 1935 r. Podczas wojny domowej w Hiszpanii pomagał w organizacji pomocy medycznej dla tego kraju.

W 1937 r. Addison zasiadł w Izbie Lordów z tyłem 1. baron Addison of Stallingborough. W tym samym roku ponownie się ożenił. Podczas II wojny światowej był przewodniczącym Buckinghamshire War Agricultural Committee, który koordynował produkcję i zaopatrzenie w żywność w tym hrabstwie. W 1940 r. został liderem Partii Pracy w Izbie Lordów. W 1945 r. otrzymał tytuł 1. wicehrabiego Addison. W tym samym roku Partia Pracy wygrała wybory i Addison został przewodniczącym Izby Lordów i ministrem ds. dominiów. W 1946 r. jako pierwszy laburzystowski polityk otrzymał Order Podwiązki. W 1947 r. został pierwszym ministrem ds. Wspólnoty Narodów, a następnie Lordem Tajnej Pieczęci i był nim do 1951 r. Dodatkowo, w latach 1948-1949, był Paymaster-General. W 1951 r. został Lordem Przewodniczącym Rady.

[edytuj] Śmierć

Lord Addison pozostał na tych stanowiskach do wyborczej porażki Partii Pracy w październiku 1951 r. Zmarł dwa miesiące później. Tytuł wicehrabiego odziedziczył jego najstarszy syn, Christopher.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• whonamedit.com
• thepeerage.com
• bodley.ox.ac.uk
• Probert Encyclopedia
• Zdjęcia lorda Addisona

Poprzednik nowa kreacja

Wicehrabia Addison 1945-1951

Następca Christopher Addison, 2. wicehrabia Addison

Poprzednik Edwin Samuel Montagu

Minister ds. amunicji Wielkiej Brytanii 1916-1917

Następca Winston Churchill

Poprzednik nowy urząd

Minister odbudowy Wielkiej Brytanii 1917-1919

Następca Auckland Geddes

Poprzednik Auckland Geddes

Przewodniczący Rady Samorządu Lokalnego 1919

Następca likwidacja urzędu

Poprzednik nowy urząd

Minister zdrowia Wielkiej Brytanii 1919-1921

Następca Alfred Mond

Poprzednik Laming Worthington-Evans

Minister bez teki Wielkiej Brytanii 1921-1922

Następca Anthony Eden

Poprzednik Noel Buxton

Minister rolnictwa i rybołówstwa Wielkiej Brytanii 1930-1931

Następca John Gilmour

Poprzednik Robert Gascoyne-Cecil, wicehrabia Cranborne

Minister ds. dominiów Wielkiej Brytanii 1945-1947

Następca likwidacja urzędu

Poprzednik nowy urząd

Minister ds. Wspólnoty Narodów 1947

Następca Philip Noel-Baker

Poprzednik Robert Gascoyne-Cecil, wicehrabia Cranborne

Przewodniczący Izby Lordów 1945-1951

Następca Robert Gascoyne-Cecil, 5. markiz Salisbury

Poprzednik Philip Inman, 1. baron Inman

Lord Tajnej Pieczęci 1947-1951

Następca Ernest Bevin

Poprzednik Hilary Marquand

Paymaster-General 1948-1949

Następca Gordon Macdonald, 1. baron Macdonald of Gwaenysgor

Poprzednik Herbert Morrison

Lord Przewodniczący Rady 1951

Następca Frederick Marquis, 1. baron Woolton

Poprzednik Henry Snell, 1. baron Snell

Lider Brytyjskiej Partii Pracy Izba Lordów 1940-1951

Następca William Jowitt, 1. hrabia Jowitt