Karl Carstens

Z Wikipedii

Karl Carstens
Funkcja	Prezydent Niemiec
Okres urzędowania	od 1979 do 1 lipca 1984
Poprzednik	Walter Scheel
Następca	Richard von Weizsäcker
Data urodzenia	14 grudnia 1914
Miejsce urodzenia	Brema, Niemcy
Data śmierci	30 maja 1992
Miejsce śmierci	Meckenheim
Zawód	polityk
Partia polityczna	Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna

Karl Carstens (ur. 14 grudnia 1914 w Bremie, zm. 30 maja 1992 w Meckenheim) – profesor prawa i politologii, polityk CDU, prezydent Niemiec w latach 1979-1984.

Spis treści 1 Wykształcenie i praca 2 Rodzina 3 Przynależność partyjna 4 Poseł 5 Urzędy państwowe 6 Nagrody 7 Śmierć 8 Jego publikacje 9 Objaśnienia i źródła

[edytuj] Wykształcenie i praca

Carstens urodził się jako syn nauczyciela. Po zdanej w 1933 roku maturze studiował prawo oraz politologię na uniwersytetach we Frankfurcie nad Menem, Dijonie (Francja), Monachium, Królewcu i Hamburgu. Ukończył je w 1936 pierwszym, a w 1939 drugim prawniczym egzaminem państwowym. W 1938 uzyskał stopień doktora prawa. Od 1939 do 1945 brał udział jako żołnierz artylerii przeciwlotniczej podczas II wojny światowej. Po jej zakończeniu został dopuszczony do wykonywania zawodu adwokata w Bremie. W 1948 rozpoczął studia na Uniwersytecie Yale w New Haven, Connecticut (USA), które ukończył w 1949 tytułem Master of Law (LL.M.). 1949-1953 był doradcą prawnym senatu Bremy oraz pełnomocnikiem miasta Bremy przy Związku. Od 1950 pracował na Uniwersytecie w Kolonii. Tu się habilitował. W 1954 wstąpił do służby dyplomatycznej RFN i do 1955 był Stałym Przedstawicielem RFN przy Radzie Europy w Strasburgu, a potem pracował w MSZ w Bonn. Tam przejął w 1958 kierowanie wydziałem "West I Europa". W 1960 nastąpiło powołanie na stanowisko profesora prawa państwowego i międzynarodowego Uniwersytetu w Kolonii. Od 1970 do 1972 kierował Instytutem Badawczym Niemieckiego Towarzystwa Polityki Zagranicznej w Bonn.

[edytuj] Rodzina

W 1944 poślubił Veronicę Prior (ur. 1923). Veronica Carstens była lekarzem – specjalistą chorób wewnętrznych. Nie mieli oni dzieci. W 1982 założyli Fundację Karla i Veroniki Carstens, której celem jest wspieranie nauki oraz badań nad przyrodolecznictwem oraz homeopatią.

[edytuj] Przynależność partyjna

Od 1940 r. do 1945 r. był członkiem NSDAP. Podanie o przyjęcie miał złożyć na polecenie prezesa Sądu Krajowego i pod groźbą sankcji zawodowych, jednak od 1933 był on członkiem SA, paramilitarnej organizacji NSDAP. Od 1955 roku był członkiem CDU.

[edytuj] Poseł

Od 1972 do 1979 był członkiem Niemieckiego Bundestagu. Był w nim od maja 1973 do października 1976 przewodniczącym frakcji CDU/CSU i zarazem przywódcą opozycji. Po wyborach w 1976 roku został 14 grudnia wybrany na jego przewodniczącego. Mandat poselski zdobył w 1972 poprzez listę krajową Szlezwik-Holsztynu, a w 1976 bezpośrednio z okręgu Pinneberg.

[edytuj] Urzędy państwowe

Od 1960 do 1966 był sekretarzem stanu w MSZ, a w czasie trwania Wielkiej Koalicji od grudnia 1966 do 1968 sekretarzem stanu w Ministerstwie Obrony. Następnie od 1968 do 1969 był, w stopniu sekretarza stanu, szefem Urzędu Kanclerskiego.

W wyborach prezydenckich 1979 roku został przez Zgromadzenie Federalne 23 maja 1979 wybrany 5. Prezydentem Federalnym Republiki Federalnej Niemiec. Zastąpił na tym stanowisku Waltera Scheela. Z powodu swego wieku zrezygnował z kandydowania na drugą kadencję i 30 czerwca 1984 zakończył urzędowanie.

[edytuj] Nagrody

W 1984 odznaczony Międzynarodową Nagrodą Karola Wielkiego, tytułem Honorowego Obywatela Bonn, Berlina oraz Uniwersytetu w Kolonii**. W 1987 otrzymał Nagrodę im. Hannsa Martina Schleyera oraz Złoty Medal Towarzystwa im. Humboldta. W 1990 Złoty Medal "Fondation Jean Monnet pour l'Europe", a w 1991 Europejska Nagroda Karola Wielkiego Ziomkostwa Niemców Sudeckich. Wolne i Hanzeatyckie Miasto Brema nazwało jego imieniem, jeszcze za życia, czwarty i ostatni wybudowany most na Wezerze między dzielnicami Hastedt, a Habenhausen.

[edytuj] Śmierć

Karl Carstens zmarł w nocy z 29 na 30 maja 1992 r. w Meckenheim k. Bonn na skutek udaru mózgu. Został pochowany na Cmentarzu Riensbergerskim w Bremie.

[edytuj] Jego publikacje

Nabycie w dobrej wierze praw zastawu do nieruchomości, doktorat, 1938 Myśl przewodnia amerykańskiej Konstytucji oraz ich urzeczywistnienie, habilitacja, 1953/54 Prawo dot. Rady Europy, 1956 Kierownictwo polityczne – Doświadczenia w służbie rządu federalnego, 1971 Wiersze Niemieckie (jako wydawca), 1983 Wspomnienia i doświadczenia, 1993

[edytuj] Objaśnienia i źródła

• Uniwersytet w Kolonii przyznaje również tytuł Honorowego Obywatela